Het was bijna 2 maanden geleden dat ik haar zag. Mijn laatstejaars leerling. Er zat een quarantaine, een stageperiode en de kerstvakantie tussen onze laatste ontmoeting.
We hadden kookles. Ze bond haar kookschort om, knoopte de linten op haar rug terwijl ze haar buik onbewust, maar indrukwekkend ver, naar voor duwde.
Ik keek en keek even snel weer weg
In gedachte fluisterde ik: “Oh, kind, jij bent zwanger.”
Ik maakte die gedachte zelfs niet af want ik corrigeerde meteen in mijn hoofd:
“Nee, hóógzwanger”
Ik keek, schrok en keek weg.
Mondmasker, merci dat ik tenminste de helft van mijn stomverbaasd gezicht kon wegsteken achter u.
Ik herinner me van de volgende lesuren amper iets. Alleen een bolle buik met gefloepte navel…
Een overleg, met mijn collega, later, zitten we samen aan de tafel.
Ik denk dat er een baby in je buik zit…
"Anni, zou dat kunnen?"
Ze schudde ‘van niet’.
"Anni, ik denk echt dat er een baby in je buik zit…"
Ze keek boos.
"Anni, we zijn ongerust."
Je buik lijkt echt wel heel dik.
Heel aarzelend en op kousenvoeten vraag ik:
“Zouden wij jouw buik eens mogen zien?”
Ze plooide haar slobbertrui, die meer een passend model leek, boven haar buik. Daaronder droeg ze een witte t-shirt, passend rond haar buik.
Een witte t-shirt met daaronder een voetbal met een gesprongen sjoepap…
Niemand sprak.
We keken naar haar buik. Anni keek er zo ver mogelijk van weg.
Zonder dat we ’t vroegen, plooide ze ook haar t-shirt boven haar buik. In mijn herinnering deed ze dat in slow-motion.
Echter zonder tromgeroffel. Het bleef stil.
We keken.
"Anni, ik denk écht dat er een baby in je buik zit."
"Als er een baby in je buik zit, komt die daar ook uit he, op een dag…"
Een traan rolde.
Ze zei: ‘ik ben bang’
2dagen later werd haar zoon geboren.