Ze belanden in de kamer die zich vult met volle stilte, terwijl de poezen verder spinnen. De impasse groeit, met wortels die haar voeten gijzelen en takken die diepe verlangens overwoekeren. Haar binnenste weerhoudt zich ervan naar buiten te keren. Zo voelt ze zich al heel haar leven zweven in een tussenruimte. Te emotioneel voor de ratio, te rationeel voor de emotie. Te perfectionisch voor het relativisme, te relativerend voor de precisie. Te solo voor een duo, te solo voor solo. Zoals nu, als een buitenstaander in haar eigen relatie, op zoek naar de juiste coördinaten die geen uitweg bieden.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
15 apr. 2021
· 4 keer gelezen
· 0 keer geliket