ik vond je knap, toen je nuchter was
en breekbaar
we konden praten en delen
en lachen over lijden
het had iets kunnen zijn
tussen jou en mij
maar nu voed je de miserie van de wereld
je onzekerheid bepoederd en verdoezeld
vluchten is verleidelijk,
de redenen oneindig, herkenbaar en begrijpelijk
toch is het die drug die me mateloos stoort
waarvoor massaal wordt gemoord
het evenwicht in Latijns Amerika verstoord
jouw lichaam is jouw keuze, maar hou je oorlog
binnen de grenzen van je eigen lijf
want nu hangt er bloed in je neus en aan je handen
je arrogantie is al lang niet meer te harden
ik mis je poëtische fragiliteit
door cocaïne misvormd
ben je je schone essentie
volledig kwijt