Beatrijs Deneckere

Gebruikersnaam Beatrijs Deneckere

Teksten

Reset

hoe vaak kan je opnieuw beginnen? soms lijkt je gestagneerd kansen gepasseerd flexibiliteit verleerd dromen lijken verloren je wordt niet meer bewogen waar is het licht in je ogen? doch, verandering is er altijd vrij van leeftijd vraag en je krijgt dat is, als je wil zien wat voor je ligt er zit rek op je plicht verruim met zachte blik je zicht op de pijn die je verstart en zo hard heeft gemaakt dat geen frisse wind er meer door raakt oefen in poreusheid, in fragiliteit zodat je kan breken en lijmen je angsten ontmijnen in nieuwe vorm verschijnen

Beatrijs Deneckere

Kinderwens

Soms zag ik een dochter in mijn buik, in mijn armen We zijn samen in het lange gras in de stilte van wilde bloemen en avondzon in een tijd waar ruimte was onze jurken wapperden in milde wind de heuvel afwandelen de warme kachel wacht Niet in deze tijd

Beatrijs Deneckere

Ouder Worden

een delicate rijping je huid verweert ervaring kerft kloven rimpels in patronen goed geconserveerd, wil ik graag geloven sporen van lachen en lijden van extase en ontbering een prachtige gravering in dat rekbaar weefsel steeds dunner en droger komt knoestig karakter erdoor toon me die diepste rimpels laat zilveren haren schitteren pronk met je striemen draag je littekens als juwelen als getatoeëerde rituelen als medailles voor een authentiek leven

Beatrijs Deneckere

Prestatiedruk

iets creatiefs ontspruit spelenderwijs komt het er uit in een vacuüm van het moment exploratie van ontluikend talent maar al snel ervaar ik drukkende pijn je moet iets worden en iets zijn je identificeren met een beroep verantwoorden wat je doet ‘t is makkelijk de schuld te steken op de maatschappij misschien ligt de verantwoordelijkheid bij mij is het niet mijn denkend hoofd dat me van mijn speelsheid berooft er moet brood op de plank, dat is een feit maar in ruil wil ik mijn ziel niet kwijt dus blijf ik zoeken met enig ongeduld naar een vorm van werk die mijn hart vervult

Beatrijs Deneckere

Krimpende Kennis

ik vergeet de namen van de bomen en van de planten alles wat ik ooit heb geleerd wat belangrijk leek wat ik dacht te moeten weten vervaagt, verdampt met het ochtendvocht dat vlucht voor een schuchtere waterzon als krinkelende mistbanken zijn feiten herschapen tot gewaarwording kruiden en planten, bomen en bloemen, ik voel jullie zachte kracht jullie wilde lied de kennis waar ik, in krampachtige poging tot connectie vast aan hield is al lang te niet en ik kom thuis in mezelf door te erkennen dat ik haar mag loslaten er zijn al genoeg mensen die kunnen meten en registreren op vlak van voelen daarentegen hebben we met z’n allen nog veel te leren

Beatrijs Deneckere

Het Roofdier

de ruimte wordt benauwd onzichtbare grenzen overschreden mijn natuurlijk schild gepenetreerd persoonlijke ruimte gevandaliseerd normale procedures werken niet meer de barrière van lichaamstaal schijnt jou iets banaals, iets van weleer maar voor mij te dicht, te veel, geen verweer lief zijn, vriendelijk en beleefd mijn opvoeding die zich tegen me keert grenzen aangeven, hoe moet dat nu weer? ik wring me in bochten, navigeer tot ik me ontwijkend camoufleer status van meubilair ambieer ik wil zacht zijn maar dien me te harden of ik eindig in flarden een overschotje vrouw in schaamte verdwaald voor haar onkunde in confrontatie veel te hoge prijs betaald

Beatrijs Deneckere

De Creatieve Generalist

Verdwaald in wat moet, bepaald door richting kiezen schijnbaar onmogelijke missie Verglijdende tijd kijkt me aan vol verwijt De wind voert nieuwe plannen aan Hongerig verslind ik opties die al dan niet bestaan Gedurende een fractie in mijn geest echter nooit levensvatbaar geweest

Beatrijs Deneckere

Een Vrije Vrouw

Een Vrije Vrouw, wie zal haar vinden? Waar kan ze vloeien, ongekanaliseerd? Waar tiert haar bedding welig, ongegeneerd? Waar woekert haar chaos, tot wonderlijk kunstwerk? Waar kan ze groeien, zonder paal aan perk?

Beatrijs Deneckere

Huidhonger

aanraking met aandacht als meditatie, met devotie voor dat landschappelijk lichaam lichamelijk landschap vrij van routine, als een eerste keer telkens weer verkennen wat zelden wordt gezien wat gemakkelijk wordt vergeten gemakshalve overzien vermijd uitgesleten paden creëer telkens een nieuw spoor laat je niet opjagen want in haastige drift gaat zoveel sensatie teloor elkaar blijven boetseren als eeuwig veranderlijk artefact met vingertoppen van fluweel verdwalen in eindeloos tactiel potentieel

Beatrijs Deneckere

Kortwieking

tussen mijn schouderbladen woont een vogel die af en toe ontwaakt en haar vleugels traag openslaat dat is als de structuur niet te dicht is als mijn botten haar niet omklemmen als ze niet vast zit in de olie van mijn denken maar als de wind door me blaast dan tilt ze me op en zweven we vederlicht in durvende dromen hogerop tot een icarus complex in haastige reflex vogel’s vleugels snoeit en ik terug door mijn verleden ben geboeid

Beatrijs Deneckere

Gijzeling

Stel, ik werd gegijzeld als pasmunt, als troefkaart een menselijk saldo te gebruiken in politieke brandhaard kosten noch moeite gespaard voor mijn ‘belangrijke’ bevrijding ‘Jouw leven is iets waard!’ veinst de zogenaamde regering bloederig vermoeide soldaten haalden me terug naar mijn land maar door de dehumanisering van Zij aan de schijnbaar andere kant liepen menselijke kosten en baten fataal uit de hand hoe kan ik nu verder met de dood op mijn geweten honderden levens genomen en verwoest in ruil voor het mijne, waarmee politiek blazoen werd opgepoetst de slachtoffers gemakshalve bestempeld als andere soort zo wordt de misdaad minder daderig en worden reeds halfdove oren nog meer verdoofd tot niemand de doodsangst nog hoort en geen God nog in menselijkheid gelooft

Beatrijs Deneckere

Splinters

ze zeggen, dat pijn slijt of is het slechts gewenning aan de aanwezigheid van snijdende scherpte van splinters in je hart de tijd duwt hen dieper ze kapselen in breien littekenweefsel bouwen naarstig aan hun nest vast van plan om te blijven

Beatrijs Deneckere

Eenzaamheid

in het hart van de woestijn borrelt de zoetste bron door alleen te zijn doe je dat waarvan je niet wist dat je het kon koester je eenzame tijd als de kostbaarste schat zo ontdek je mettertijd dat waarvan je niet wist dat je het had

Beatrijs Deneckere

De Oversteek

De ferry vertrekt Kruimelende kliffen vervagen in een exotische mist van kalkblauw water De zon verzacht de wind, hier op het dek van deze hoogzwangere boot waar tijd duty free wordt gedood en doorgespoeld, met dure koffie En ik kan enkel denken Wie steekt nu over in de andere richting met enkel hun Leven als bagage? Calais komt in zicht Wie wacht er daar met hongerige ogen in modderpoel van vervlogen dromen enkel die van de oversteek dient nog te worden gebroken

Beatrijs Deneckere

Tijd

de tijd glijdt door onze vingers zo subtiel versmelten de dagen tot een homp herinnering plots gepasseerd wacht niet tot het einde kijk geregeld over je schouder je kan nog corrigeren hoe je tijd te spenderen

Beatrijs Deneckere

De Bloem

Ik had een droom waarin elke vrouw wereldwijd zich kon openen als een wilde bloem, zonder schroom in totale vrijheid, los van concurrentiestrijd Allen tegelijkertijd ontloken ze in bedwelmende overweldiging in gracieuse belichaming van hun ware vorm Met stomheid geslagen stopte de wereld met draaien Elke oorlog kwam tot stilstand Elke roofbouw doofde uit Elke repressie loste op Materiële obsessie op de schop Omgeven door zoveel schoonheid wenste ieder slechts de dag te plukken het moment te beleven en ons bestaan te eren

Beatrijs Deneckere

Slet

Bestaat er een mannelijk equivalent voor hoer, voor slet? Of is voor een man een gezonde seksuele appetijt een verworven recht een vanzelfsprekend feit een deel van zijn aard het vermelden niet waard? Een man mag, indien gewenst, schaamteloos zin hebben en schunnige moppen tappen, we gaan er niet altijd terecht, van uit dat hij geregeld denkt aan zijn fluit Als vrouw dans je op de koord tussen non en nymfomane probeer je te balanceren je fantasieën niet openbaar te etaleren je pikante insinuaties te controleren je dient toch ergens een zekere reserve te bewaren je van losbandig gedrag te vrijwaren Als je niet wil worden gebrandmerkt en belaagd, met als excuus Ze had erom gevraagd

Beatrijs Deneckere

Sociaal Ongemakkelijk

Je wil erbij zijn en erbij horen vlotjes bewegen door mensenstromen en goochelen met woorden Maar hoe dien je je te gedragen? ik heb eigenlijk niets te zeggen of te vragen door zelfoordeel geparalyseerd wat ik zeg is sowieso verkeerd niemand is geïnteresseerd De anderen zijn zo vlot verbaal in dit sociaal bacchanaal blijk ik totaal abnormaal Of is dit slechts schone schijn worstelt ieder meer dan minder met dezelfde pijn Onze kudden koetjes en kalfjes struikelen over elkaar ze breken hun botten omdat wij wat echt in ons leeft zo vaak voor elkaar verstoppen

Beatrijs Deneckere

Agenda

het hebben van tijd raak je snel gewend al gauw de herinnering kwijt aan hoe het was gevangen te zijn in een wereld zo klein als een agenda

Beatrijs Deneckere

Bevriezen

Ik beeld me dan in hoe ik zou reageren en me vurig verdedigen hoe ik de pleger zou bedelven onder een stortvloed van welgekozen woorden tot de schaamte hem aan de lippen staat en hij stikt in zijn stinkende schuld dit alles uiteraard voorafgegaan door een efficiënte kopstoot en een welgemikte kniestoot zodat hij nooit vergeet dat het niet oké was wat hij deed maar zo loopt het niet ik bevries en ben genageld aan de grond geen woord meer in mijn mond mijn bevlekte bil brandt als besmette blauwe plek gedood vlees, bedorven en verstorven zijn opgedrongen kruis verpspreidt zich als koudvuur door mijn verkilde lijf totaal verstijfd ik wil hier weg maar zit vast in verlamde val en word zo klein zo klein tot ik verdwijn

Beatrijs Deneckere

Smartphone

het scherm als heroïne voor mijn ogen ik drink je prikkels en je pixels mijn vingers door algoritme bewogen word ik dieper en dieper gezogen ik weet al lang niet meer wat ik eigenlijk ging doen ik probeer me te herpakken de draad terug op te pikken hoor de tijd genadeloos verder tikken want het is al laat er zitten gaten in mijn dag onderbrekingen in mijn stroom mijn aandacht te hard verspreid de concentratie volledig kwijt je bent een gemak en een pest als de ultieme test voor mentale discipline ik heb nog veel te leren maar wil vandaag proberen het tij van jouw heerschappij over mij te keren

Beatrijs Deneckere

Lelie

de lelie zo royaal aanwezig een belediging aan de bescheidenheid een doorn in het oog van deugdelijkheid scharlakenrood en parelwit versmelten in fluwelen fuchsia deinen uit in de zoetste geur die de ruimte schaamteloos vult tot de laatste kier het residu van katholieke verdelging vergiftigt nog steeds mijn potentieel om vrij van schuld lelie te zijn

Beatrijs Deneckere

Huiswerk

We leren alles maar niet hoe te leven hoe jezelf te ontmoeten, te omarmen en geregeld te vergeven We kunnen en bouwen zoveel en vliegen tot aan Mars en de Maan maar wie kan nog vertellen hoe je recht in je schoenen moet staan? Konden we maar verdrinken in elkaars ogen en duiken in andermans hart toch houden we onze zielen gesloten en blijven we verdeeld en verstard Is het te veel gevraagd om te willen baden in elkaars warme stralen om gewoon te mogen leven en mee te drijven op de stroom? Maar ik ben vast naïef verloren in een kinderdroom

Beatrijs Deneckere

Het Keerpunt

Jouw kwetsbaarheid was zo allesverzengend dat mijn bulkende arsenaal aan destructieve strategieën en protectionistische argumenten terstond in de as werd gelegd je radicale openheid had alle vluchtroutes versperd er restte me geen keuze dan te omarmen wat ik vreesde het toelaten van een liefde waarvan ik dacht dat ik ze niet verdiende ik zie je nog steeds zo helder in de Zuiderse herfst en proef de sensatie van mijn harnas dat voor de eerste keer volledig brak

Beatrijs Deneckere

Gent

Als ik dan toch moet wonen in een stad, dan ben jij de Ware met een plek in mijn hart Je blijft zo verbazen met muziek in je straten en neemt ons mee in het ritme van je stromende wateren Hoe jij verleidt tot ontspanning en verbinding Ik kan van je leren in hoe kwaliteit te etaleren Al jouw verrassende kantjes en hoekjes eet ik met smaak, als de zoetste koekjes Soms, een verborgen parel Bijwijlen, iets kunstig cultureel Geregeld, een decadent tafereel Schoon Gent, Wij worden door jou zo zalig verwend

Beatrijs Deneckere

Vergeven

Vergeven is je brein bewegen je ideeën herinterpreteren gedachten herschikken tot ze verfrist in elkaar klikken en je doen schrikken hoe kwaadheid je energie had geroofd hoeveel ruimte er plots is in je hoofd door elkaars grieven te aanhoren worden zachte kansen opnieuw geboren

Beatrijs Deneckere

Een jonge vrouw

ik tastte in het donker naar die ontluikende jonge vrouw in mezelf zat ze verborgen wachtend op initiërend signaal maar slechts gevoed door biologische feiten en religieus voorhuwelijkse moraal bleef sensualiteit onder de knoet ondervoed en embryonaal omgeven door sprekende beelden die het vrouwelijke objectificeren, werd het pijnlijk navigeren tussen schaamte om mijn lichaam en verlangen naar passioneel bestaan pogingen om mezelf te bevrijden resulteerden geregeld in het zelf overschrijden van mijn eigen grenzen omdat ik ze amper kende mijn lichaam delen dat ging vlot de toegang tot zelfliefde bleek helaas op slot onbewust van mijn sensueel compas wist ik niet dat het nodig was mijn eigen lichaam eerst te kennen alvorens een ander te verwennen in mij sluimert nog de rouw dat ik niet mooi kon ontplooien rest mij slechts te dromen dat elke andere jonge vrouw haar sensualiteit kan beleven zonder zichzelf zomaar weg te geven

Beatrijs Deneckere

Herover de nacht

Herover de nacht Herover je recht Om zonder angst te bestaan Om geen ander dan jezelf Te laten beslissen over je lichaam

Beatrijs Deneckere

Te Veel

ik observeer mijn eigen intensiteit mijn ideeën wil ik kwijt waardoor ik ze wel eens door andermans strot splijt achteraf komt dan de spijt was ik te veel? je bent te veel, bind in reguleer jezelf terug naar de middenlijn blokkeer een stuk van je zijn tot multi inzetbaar neutraal materiaal schone schijn voor iedereen fijn maar eigenlijk bezwijk ik onder eigen venijn en doe tekort aan de wereld want ik laat na te delen wat van mij is wat van jou is kan anderen helen je zuiverste zelf presenteren het talent realiseren dat je kreeg en dat in waarde steeg door de aandacht die je het gaf door zorg en groei kwam het tot bloei je moet het doen je kan geen kant meer op dan recht vooruit de vorm waar je vast aan hield al lang begraven er rest je slechts naakt en echt op te dagen je hart en ziel te delen en manifesteren je totaliteit te geven en in overgave te leven Kan je jezelf toelaten?

Beatrijs Deneckere

Nazomer

de nazomer heeft iets dwingends in de toenemende dauw die parelend de oprukkende kruisspinnen zichtbaar maakt in de koude ochtendgrond die waarschuwt voor wat komt de dag in rijpe overvloed krimpt en roept Nu is het te doen! Doe je te goed, mijn zoete warmte smelt met de seconde Hoe korter mijn tijd, hoe meer ik mijn vruchten naar je hoofd smijt Beleef deze dagen bewust want binnenkort word je door de herfst gekust

Beatrijs Deneckere

Dans Delirium

mijn poriën slorpen de muziek op als gewillige sponzen ze absorberen ongefilterd laten melodie lekken in mijn lichaam de klanken kleuren mijn veranderlijke vorm zodat ik vanzelf in beweging kom van binnenuit geleid glooi ik blindelings in een intiem duet met de lucht rond mij al dansend materialiseren we de melodie in een tastbaar spoor van gekristalliseerde klank voelbaar voorbij oog en oor

Beatrijs Deneckere

Nuance

ik vind mannen meestal zalig, echt waar en als ik donkere woorden schrijf over gebroken grenzen en de angst in mijn lijf dan is dat, behalve een aanklacht tegen enkele rotte individuen vooral een schreeuw van verlangen naar culturele verandering van angst naar vrijheid van disbalans naar gelijkwaardigheid van rigiditeit naar speelsheid van conformisme naar individuele schoonheid van controle naar respect voor elkaars eigenheid ik verlang de ideeën te breken die ons beperken hoor, je innerlijke zelf smeken om zich volledig te mogen tonen ik nodig je uit je schaduw kant te belichten want kwetsbaarheid is een kracht waar opinie voor zal zwichten die patriarchale illusie is een vervallen infusie van fossiele concepten waarvan we ons kunnen onthechten de keuze ligt in onze handen en op onze lippen, ‘t is slechts kwestie ons van hardnekkige oordelen te strippen

Beatrijs Deneckere

Zeevonk

Ik zag nog nooit zeevonk maar toen de lucht vanavond zo wild kleurde alsof er een ware ondergang gebeurde -overigens ongrijpbaar omdat het westen achter de daken valt- werd ik getroffen door een woest verlangen om met mijn voeten in die lichtgevende algen te kunnen staan hun fluorescerende golfslag te ontvangen als een elektrocutie, een reanimatie een schok echtheid, een shot leven een nood natuurvoedselpakket voor mijn uitgehongerde wilde wezen. Honger. Ik zink in een moeras van potentiële lege luxe die zich op elke straathoek verkoopt maar me zo koud laat me zo verlamt, verkilt dat ik de weg niet meer vind bots blind tegen elke muur tastend naar kruimels natuur

Beatrijs Deneckere

Spelen is Helen

sprenkel glitter rond je ogen trek je elfenvleugels aan groet het spelende kind in jou tijd om samen op pad te gaan die volwassen jas mag uit want toch te groot, te nauw, te klein ook je schoenen aan de kant zo doorvoel je nieuw terrein kom dans met ons in sterrenstof in het gulle zachte zand als vlinders in wilde werveling hervinden we die zilveren schittering die ons doet leven en stralen en veilig laat verdwalen in een dartele dwarreling van speelse verwondering tot we uitgeput maar voldaan als herboren bekomen van deze explosie aan expressief bestaan

Beatrijs Deneckere

De Weg

we waren jong en de weg zinderde van dromen gespiegeld in het hete asfalt zwierven we zuidwaarts met onze duim als trouw kompas gewillig ten prooi aan de immer spannende verrassing van kruisende paden overtuigd van het nooit eindigende nu zongen we als zomerse krekels in totale ontkenning van de krioelende overrompeling van drammerige mierenlegers ze riepen ons op het matje, ter verantwoording we werden geconsumeerd en verteerd doodlopend gedesoriënteerd in het mierennest geassimileerd het voelde verkeerd maar we waren ons eigen lied verleerd

Beatrijs Deneckere