buiten bedekt de vorst het plat dak
bij het betreden van de gezinswoning
voelt ze rijke stilte gevuld met tastbare ankers
haar eigen stek waar nieuwe wortels zijn geplant
in haar hoofd weerklinken fragmenten
wegen zwaar door wat ze niet expliciet weergeven
even houdt ze haar adem in
slentert dan richting slaapkamer
uit haar ogen vloeit triestheid
melancholie emmers vol