‘k Loop hier in straten
waar geen hond nog komt
steriel te handgebaren
van si en la en corolala
en hoe erg
dat we sinds woensdag zelfs
van niemand nog
een elleboog krijgen.
Dit hardop praten
tegen niemand in het bijzonder
lijkt steeds meer
op zwijgen, dat ook.
Maar zo nu en dan
bevalt het me:
dankbaar toch
dat kijken nog kan.
‘k blijf nog even buiten,
straks weer
op bezoek
bij de muren.
Ze zijn thuis.
siegert.