Siegert

Gebruikersnaam Siegert

Teksten

GEDICHT

EEN GEDICHT IS NIET ECHT, EEN GEDICHT IS NOOIT NÚ. HET IS EEN ODE AAN EEN PERIODE DIE ACHTER ONS LIGT. ZOALS TOEN JE PER ONGELUK BRAND HAD GESTICHT IN M’N BUIK EERST EN SMEULENDER IN M’N HOOFD OOK. (HET RUIKT ER NA MAANDEN NOG ALTIJD NAAR ROOK) MAAR EEN BLADZIJDE DRAAIT, DIT GEDICHT DOET NIETS MÉÉR. IK SCHRIJF HET MAAR OP, LEG HET ZO NAAST ME NEER. siegert.

LOCK DOWN, OPEN UP!

Nu we om elkaar heen lopenin een afgeplatte curvevan gezond verstandlijkt het of we plots in de toekomst zijn beland. Alles is dicht en iedereen ver.Schuilkelders volgestouwd her en der. Ik covind dit, jij covindt dat..Onze vingers aan de knoppenhebben het nooit zo druk gehad. We grijpen naar zeep, onze handen zijn klam. ’t Is akelig stil in dit steriel gedram. Maar als het beestje is verdwenenen de angst is gesmoordkunnen we dan niet proberenterug wat dichter te zijn dan ervoor? Lokaler dan globaal,meer sociaal dan digitaalgeen fucking links of fucking rechts maar eindelijk doodgewoon normale taal? Want geef toe, het was de laatste jaren toch bijna echt zo goed als op.Dus iedereen: blijf in uw kot maar kom ook uit uw kop! siegert.

CORONACLES #8

‘k Loop hier in straten waar geen hond nog komtsteriel te handgebarenvan si en la en corolala en hoe erg dat we sinds woensdag zelfs van niemand nog een elleboog krijgen. Dit hardop pratentegen niemand in het bijzonderlijkt steeds meerop zwijgen, dat ook. Maar zo nu en dan bevalt het me: dankbaar toch dat kijken nog kan. ‘k blijf nog even buiten,straks weer op bezoekbij de muren. Ze zijn thuis. siegert.

HAD U VERDER NOG IETS GEWENST?

Ik had het meisje aan de kassa willen vragen of het waar is dat we nu voorgoedin schermen van glas moeten bestaan. Kunnen jij en ik nooit meer dichterdan meters van elkaar vandaan? Maar ik zweeg,de sfeer was zielig genoegen we droegen vroeger ook al maskers. Ik betaalde met een glimlach,zij mij als wisselgeldeen knipoog of twee,ons gedeeld verdriet als joligheid vermomd. En hiermee wist ik zeker- of toch zo goed als -dat alles ooit wel weer goed komt. siegert.

Overleefde liefde

We hebben de winter overleefd.We hebben de wintervan de liefde overleefd,de eeuwige winter door liefde doorleefd. Het eeuwige waaien van wind in de winter zonder liefde overleefd. Zonder zon overleefd. Overleven na de winter zonder zon.We hebben het doven van de zon van de liefde in de winter overleefd. Het is lente nu, het licht en de liefde van de lente.Het licht in de liefde van de lente is terug. Het nieuw licht van de warmte van de lente is terug.De liefde. We hebben de winter van de liefde overleefd, de liefde overleefd. Want liefde overleeft. siegert.

NACHTWACHT / VORIGE WEEK NOG

Ik droomdedat je naast me lagen alles weer op vroeger leek. Hele nachtenhielden we elkaarkronkelendop de tast vast: armen open, handen dicht,links draaien, rechts keren.We kenden blindelings de weg naar elke nieuwe ochtend. Zonder jouw wekker ben ik wakker nu.Mijn angst op halfzeven. Een kus gesmoordin het kussen, het enige nog.Het andere, het zachtere, moet mee met jouover de rand van het bed gevallen zijn. Deze kamer heeft muren die ik nooit eerder zagen ik lig hier in het weinige nogte verdwalen. De wind konkelfoest zijn spottegen de ramen en het is zo donker nog.Lichter wordt het vandaag niet. Het klokje tikt kranig verderop de maat van ingebeelde voetstappen in de gang. Echo’s van bonzende harten in het dons. siegert.

Liefde in tijden van corona

Ingegraven in het slijkvan het eigen gelijkliggen legers te wachtenop bevel van hogerhand en nu de krijgswet van kracht isen de zegen van jouw lippen verzegeldging mijn verzet ondergronds. In de kelders van het doorzeefde huisis het muisstil. Mijn smokkelwaarwerd in beslag genomenen raakt jouw grens niet over,mijn visum voor jouw Maagdeneilandenniet verlengd. Maar alles ontdooit ooit,ook nu zullen de geallieerden het halen. Als in vredestijd de sneeuw verdwijntzul je zien hoe de straat de hele oorlog lang vol witte vlaggen heeft gehangen. Ook ons toegetakeld huis zal er nog staan.Ik vraag alvast asiel aan. siegert.

ZWERFSTEEN

Als kind woonde ik in een huismet deuren als reuzepaleizenpoortennaar kamers zo groot als werelden. We liepen naakt en vol van leegtedoor een vouwdeur de dauw doorde tuin in, valleien van eieren. In de ochtend van dit levenviel veel te rapen. Later een krakend takkenspel,ons oerwoud tegen vervelingin seizoenen die deinden op geuren. Ze hielden zich in drentelende luchten stilen onder een staalblauwe stolpademden wij vrij. Als kind woonde ik thuis. Ik verzeil er soms wel eens,wanneer toevallige ijstijden mij als een zwerfsteen dragenen ik met één hand op de kniemijn ogen door het poortje laat loerenin de viewmaster naar vroeger.Er is daar niemand meer.Het leven wordt elders overwinterd. De tuin is van het wassen der jaren gekrompen,een smalle strook beton.Als kind woonde ik thuis.Nu woon ik gewoon in een huis.Ik dicht daar over dingen, steeds vaker in de verleden tijd. “Ruisten de bomen nog in het bosje achteraan,bruisten de struiken nog van 't zonlicht op de maan,roken de weides nog naar eeuwige moederzomers,ontloken onze lippen nog als zijdebloemendromers.” Ik heb alle woorden nodig die nooit hebben bestaan. Thuis te komenin de tuin van het kind. siegert.

In Requiem

Hij was een kunstenaar zonder kunst maar van vele kunstjes. Hij at flink de korsten van zijn brood en kauwde later menig borst en schoot. Hij stelde vragen bij zijn vader maar zocht naar antwoorden bij de vrouw. Nooit kon hij zich binden, nooit met één, hij moest en zou steeds nieuwe verslinden, en daarna opnieuw alleen. Hij kon ook zwijgen als geen ander. Stil en ogenschijnlijk kil. Maar als je goed keek kon je zijn hart zien zwellen als je hem over zijn moeder hoorde vertellen. siegert.

Zeepbel

‘t Glittert en ‘t is glad. Een radeloos geschitter, langs woordeloos gekwetter van mussen die m’n hartstocht blussen. Of dacht je misschien dat ik ging rijmen op kussen? Neen, intussen rijm ik op lik op lussen, op lukken, op stuk. Want de waarheid druipt uit een kinderwond. Een oude zeepbel die – kijk nu toch hoe hoog ik kan – steeg met een zucht tot boven in de lucht en daar uiteenspatte als een wufte klucht. Wreed. Alsof ons blazen en ons staren er helemaal niet toe deed. siegert.

Onze Tijd

We zijn aanbelandwaar de soep is aangebrandwaar de nar een koning isen de dar in de honing pist wie weet zelfs waaralle valleien veroverd zijnen toverspreuken onttoverd zijn. Een radio speelt- een knop in een pop-up -en een kop spreektdat het allemaal iets is. Maar dat geeft niets:boven klinkt engelenzang.Twee meisjes tweestemmigmaken jazz op de gang. Wij zien óók weldat het buiten brandt,met z'n allen op zoek,dronken naar druppelsin dribbeltjesland. Maar dat vuur daar is niets vergeleken met de vlammen aan de binnenkant. We zetten wat koffieen kijken het aan.Op bezoek bij de muren. Méér jazz op de gang.Het zal onze tijd wel duren. siegert.

UITSTELGEDRAG – GEDICHT: 0-1

Procrastinatie of uitstelgedrag,van het woord alleen al krijg ik huiduitslag. Ik doe het onafgebroken, telkens maar weer:acties verplaatsen naar een volgende keer. De helft van de tijd krijg ik nooit wat gedaan.Ik doe het later of morgen, laat die rommel maar staan. Dat is best wel jammer, ik heb maar één leven.Och ik heb toch maar mooi dit gedichtje geschreven. siegert.

Quo Vadis, homine?

Ik wil daarheen waar vragen als bloemen zijnen hun antwoord wat later de vrucht. Waar verzwegen dagen te noemen zijnen de waarheid een steengoede klucht. Ik wilzienhoe traag het licht beweegt, voelenhoe weinig de wereld weegt, horenhoe denken van buitenaf klinkt,(als gezoem van een bij op een bloem?) ruikenhoe lekker die lucifer stinkt. Ik ben op zoek naar die ene ambetante,die eeuwige constantedie mij al kende lang hiervoor. Ik ben op zoek naar het waardoordat mij elke dag iets geeft waarvoor. Maar ’t getik van de klok ben ik.Met tijd vergroeid scheuren wijverschroeiend traagrichting einde,waar geen verlies is of gewinmaar gewoon een punt,zoals altijd aan ‘t eind van een zin. siegert.

Liefdesvasten

Een gulzig hartverstopt onze aders,we zwellen en zwelgenliters liefdeswater. We vreten elkaar opmet huid en haarmet tanden en keel en krop. Bij het hikkendurven we somselkaars tong inslikken. Onze nagels krabbenelke kruimel,onze vingers vegenrestjes saus. Jij eet álles op van mijen ik wil nóg een portie jou. We hangen boven de pot met dampna nog maar eenseen refluxkramp. We eten ons moddervetaan dit bourgondisch liefdesbuffet. En altijd weer die katerniet te sussenmet een pilletje of water. We hebben het nu wel gehadmet het verkeerde keelgat. We moeten mondjesmaat muilen,willen we nog 40 jaar voort. Heb je al van overgewichtin de liefde gehoord? Overdaad schaadten wordt lastig verteerd,liefdesdiarree elke dagis verkeerd. Tussentijds vastenis elkaartussentijds lossen. Laat onze liefdegezond maar mager blijven. Groetjes van de groentjes,van de boontjes en olijven. Een fijner dieetvan geven en nemen. Slikken zonder spuwen.Bikken zonder duwen. Onverschrokkenzonder schrokken. Goed kauwenbij het "ik hou van jou"-en Want ik hou van jouaan de overkant van de tafelen wil je niet kwijtdoor de zoveelste wafel. Geef ons een gasvuurtje,weg met inductie. Laat ons nu eens gaanvoor die liefdesmaagreductie. Flos die vele vezels los.Voor we onze kiezen verliezen. siegert.

Jeugddroom

Na jarenlang gekribbel, gedribbel en gedrabbel, geschrap en geschrob van wormen in m'n kop kan het zijn dat ik de enige ben die de weg weet in deze gedichten. Waar de start is, waar het hart, of waarheen nu juist de blik te richten. Maar wie weet leidt dit dan toch nog naar Rome en kan jij hier net zo goed zien wat ik heb overgehouden aan dromen uit een jeugd of tien. siegert.

Wat ik nu ben, was ik voor de komma

Een heel leven ligt besloten in dit ene Nu waar ik kop noch staart aan krijg. Telkens weer verdwijnt zijn melodie geruisloos in het nulpunt van het ogenblik. Hap. Slik. Tik. Ik wik en weeg het moment als een rechter of een vechterdie van klokken tikken krijgten wil terugslaan. En die steeds meer en beter zwijgtde taal van nute verstaan. siegert.

Poëzie

POËZIE... ...zou best wel eens kunnen- heel gewoon -schoonheid zoeken zijn maar dan in het omgekeerde,het half verweerde,het lang afgeleerde,het al te vaak bezeerde,het nooit ofte nimmer beweerde. Een zin dietussen de regels doorvalt, in een zwart gat vol betekenis. Rekbaar als een elastiek van porselein.Breekbaar als een glas van marsepein. Het bovenwerelds aardsevan het buitengewoon gewone. Het winterlicht datdoor kale bomenhet keukenraam binnenvalten daarachter aleen eerste potbloemknopjeverwart. Veel te vroeg. Zie. Dát. Dáár. Is poëzie. siegert.

Mensaap

Zoals het welpjesaapje zich(voor zijn melkjesslaapje)met kleine klauwtjes vastklamptaan de vacht van zijn moeder.Zo klamp ik me vast aan het leven:hulpeloos veiligen hopeloos tijdelijk. Zoals het beestje nadienalle kneepjes kopieertin het gevecht met zijn vader. Zo vecht ik me een weg in het leven:de beste willen zijnin het doen alsof. siegert.

Joost krijgt het warm

Grassen die groeien steeds hoger op rotsen.Gletsjers verdampen en ijsschotsen botsen.Aan inlandse kusten op plastieken strandenblijven instantfabrieken hun banden verbrandenmet moeder natuur en haar zorg voor balans,het leek ons vooraf niet zo moeilijk nochtans: tienduizenden jaren gingen voorbij, men jaagde-verzamelde tot er één zei'kijk, hier bouw ik een hut en een huis en een staden ik maak honderd kinderen en ik brand alles plat.' We zijn uitgezwormen als bijenzwermen intussen expert in het staren naar schermen, we rijden in rondjes rotonder dan ooit,ons in net iets teveel rare bochten geplooid. Het is warm aan het worden en de lucht hier wordt ijl.Van welk hout maak je nu ook het best weer een pijl?De mens en de wereld: als een uitgeblust paar.Hun sneeuwgrens vervaagt, ze schuift op jaar na jaar.Joost mag het weten waaraan het ligt:hij wil het raam open ‘s nachts, jij wilt het dicht. siegert.