Daan was een man van 150 jaar. Daan woonde in een bejaardenhuis. Daan stond voor de andere bejaarden nu, en klikte zijn gebit klaar om te gaan spreken.
Suzy, de verpleegster met rijke boezem, had in zijn oor gebruld:
‘Daan vertel jij eens een herinnering. Je mooiste herinnering Daan! De mooiste herinnering van hééél je leven! Wat was jou mooiste moment Daan?!
Kom vertel maar op!’
En zo was Daan naar voren geschoven, schilfertjes en haar verloren.
Daan nam een grote hap adem en vertelde zijn lelijkste herinnering.
Zijn stem was warm en aangenaam en was samen met zijn oren als enige niet verouderd.
Daan vertelde over hoe het allemaal begon met ijs en kleine geheimpjes.
Hij had Margareta meegenomen naar de foor. Lang geleden. Dat mocht toen niet, maar hij had het toch gedaan. En Margareta moest lachen. Och ze was zo blij.
Daan probeerde ook te lachen maar Daan had een rare mond en een vreemd gebit. Dus elke keer als hij moest grinniken, giechelen of bulderen, floot er een fluittoon in een bepaalde toonaard van tussen zijn tanden, hop de wereld in. Ik ben niet zeker, maar volgens mij was het een Fa kruis.
Nu, had Daan geen tanden meer want hij was een man van 150 jaar.
Daan was pas de tweede man aan de toog geweest, maar het had niet lang geduurd voor Margareta aan zijn arm hing. Daan was vroeger trouwens heel gespierd. Hij kon al zijn spieren orchestreren zoals hij wou. Margareta had dat graag. Vooral als hij zijn bicepsen opspande. Als hij zijn best deed, dan kon Daan er zelfs een bepaalde toon uit knijpen. Ik ben niet zeker, maar volgens mij was het een Fa kruis.
Nu, had Daan geen forsballen meer want hij was een man van 150 jaar.
Daan schoot een beer, en toonde zijn lid hoog boven in het reuzenrad. Allemaal voor Margareta. En Margareta moest lachen. Och ze was zo blij. Maar eens beneden, stonden er van die zwevers. Gladjanussen met goedbedoelde snorren. En allemaal keken ze naar Dirk. Dirk had een stevige kaaklijn en zong:
‘Daar liep laatst een meisje loos’, en hij verslond Margareta met zijn kleine kutkraaloogjes.
En wat zong hij mooi. En eerlijk. En mooi. En weg was Margareta.
Daan bleef helemaal alleen op de foor. En Daan, die was heel boos. En als Daan boos werd, dan floot er een fluittoon in een bepaalde toonaard van tussen zijn tanden, hop de wereld in.
Ik ben niet zeker, maar volgens mij was het een Fa kruis.