stoïcijns, in het wit van de stilte tussen de lijnen,
de bronzen ovaal zonder groeven of plooien. Haar
oren staan in lichterlaaie als een raket op een lan-
ceerplatform, klaar om te worden afgevuurd.
Haar oogleden blijven stijf op elkaar geperst tot
de glazen kast zijn vormen weerspiegelt: weer-
barstige haardos, omlaag krullende snor, gulzige
baard, rommelende buik, golvende kont, lijvige
benen. Haar neus trekt als een zuignapje de
dolende museumbezoeker aan. Haar lippen kraken,
broos als een eierschaal waaruit nieuwe ideeën
ontglippen. Haar kin glimt. Doorheen het glas
stroomt kunst zijn aderen in.
(Geschreven aan de hand van een postkaart van het bronzen beeld "Slapende muze" van kunstenaar Brancusi.)