Dag 1 . Vrijdag 28/10/2022
Vandaag is de 26ste verjaardag van mijn kleine zus , de officiële release datum van Psychonaut zijn tweede langspeelplaat & de start van mijn derde opname . Derde keer goeie keer ? Desondanks grote gemoedschommelingen sinds mijne 19e levensjaar ben ik voorbij club 27 geraakt , want ben ondertussen de volle dertig jaar oud . Tram drie & terug in de psychiatrie , mooie titel voor een slapsticktoneel . Maar op één of andere manier voelde ik me vandaag toch een beetje in club 27 want ik zit in room 27 . Kamer 27 op opname twee , een soort van eerste opvang in het psychiatrisch centrum te Duffel . De namiddag was amper gevuld vandaag & de komende dagen ook want ik kwam hier op een vrijdagmiddag aan .
– De enige sessie die er was deze namiddag heb ik de start van gemist omdat ik bij de maatschappelijk werkster zat & het improvisatietheater dat tegen dan al bezig was durfde ik me niet bij aan te sluiten omdat het simpelweg al bezig was & ik geen storende factor wenste te zijn . -
Vanuit ervaring weet ik dat weekends hier net het tegenovergestelde zijn van wat zich buiten de vier muren van de psychiatrie afspeelt dan . De weekends zijn hier vaal kaal saai en bijna even dood als de patiënten op de gesloten depressieafdeling . Weinig patiënten alsook aanwezig , maar een nodig rustmoment voor de dokters die hier sowieso al jaren teveel werk te doen hebben , hun assistenten verzetten echter pas écht het grote werk hier . Dat zijn psychiaters in opleiding & dat is net zoals met alle geestelijke gezondheidsverleners , erop of eronder. De hoofdpsychiater hier heeft vandaag toch al enigszins goed naar mijn verhaal willen luisteren van het afgelopen half jaar . Zij is misschien geen professor ergens aan de universiteit dus zij heeft misschien wel tijd , of maakt misschien wel tijd .
Ik vermoed ten zeerste dat corona & de aangaande gascrisis niet veel beters hebben gedaan aan de gigantische toestroom dat de psychiatrie de laatste jaren kent . Toen ik me vele vragen begon te stellen rond mijn 25ste levensjaar ben ik destijds bij een psychiater in Imelda Bonheiden ook gebotst op een psychiater dat overduidelijk teveel werk had & voor wie ik in spé niet ziek genoeg was destijds . Hoogfunctionerend noemen ze dat hier , of in mijn eigen woorden niet ziek genoeg voor de psychiatrie & te zot of te raar voor de buitenwereld . De pillen dat hij me echter voorschreef toen & de reactie die ik daarop kreeg heeft mij destijds wél veel duidelijkheid gegeven over mijn diagnose , overduidelijk zelfs . Ik kon van die Escitalopram destijds geen vijf seconden stilstaan , heb me toen halsoverkop in een relatie gesmeten & stond zo bronstig als een stier . Heb toen ook na enkele dagen wenen tegen vijfhonderd in het uur , de moed bijeen geraapt voor mijn ouders de diagnose te vertellen . Waar mijn beide gezinnen op antwoordde ‘ Lieve Jongen , dat wist ik al lang ‘ .
Ik ben voorlopig de enige man in onze groep , de andere man of jongeman mag zijn kamer nog niet uit omdat hij nog onder invloed is . Ik heb mee een middagmaal genuttigd dat ik hier in het verleden al heb genuttigd & heb een klein toertje rond het domein gedaan , dat ik ondertussen toch al te goed ken na hier een kleine 10 maand van mijn bestaan te hebben rondgetrippeld . Het domein nog hetzelfde , het eten nog hetzelfde , alleen mag je nu niet meer roken op het domein zelf . Buiten dat patiënten elkaars persoonlijke strubbelingen & frustratiekanker in elkaars gezicht duwen kunnen we nu letterlijk elkaars kanker in elkaars gezicht blazen staande in rookruimtes verspreid op het domein van 3 bij zes meter .
Ik ken een sociotherapeut hier op de afdeling van uit mijn puberteit , heb ze vroeger zelfs ooit nog gekust . Dat was toen ik nog een lange vettige kop haar had tot op mijn schouders, een schamele 113 kg woog & ik gok 14 of 15 jaar oud was . Ik wist al op voorhand dat ik ze hier tegen het lijf ging lopen & het was ook één van de eerste dingen die ik vroeg bij aankomst ; ‘ Werkt K. hier nog ? ‘ . ‘Ja’ . Dan hebben ze de neiging – lees als , procedure – voor de persoon in kwestie langs je kamer te sturen & te vragen dat een opvolging door de persoon wel allemaal in orde voor je is & dat ze mee de vergadermomenten over je mogen volgen en dergelijke . Tuurlijk , heb niets te verbergen . K. weet even goed als ik dat ik niet gestoord ben . Het is al de tweede keer in mijn leven dat dit voorvalt , bij mijn allereerste opname werkte er destijds een stagiaire psychologie dat ik ook ken uit mijn privéleven . Openheid & transparantie beschouw ik als de toekomst , & als je u ergens niet dient te schamen voor wie of wat je bent of hoe u spinsels net allemaal werken dan is het hier wel .
- In de buitenwereld & in mijn privé heb ik soms nog moeite met dat in de praktijk te brengen echter -
Maar niet iedere patiënt hier beseft dat , of niet iedereen kent de schaamteloosheid die ik hier ken , of niet iedereen praat even makkelijk . Ik heb bijvoorbeeld nog nooit een zware psychose of zo meegemaakt , sommige mensen praten daar – met goeie reden – waarschijnlijk niet over , angst uit onbegrip . Anderen dan weer wel , heb zelfs al gepraat met mensen die leuke psychoses hebben meegemaakt & zeggen dat dat het coolste is wat ze ooit hebben mogen meemaken in dit leven . Astrale projecties zien & volledig verbonden zijn met het universum , eenden kunnen besturen met je ogen & dat ongelooflijk fascinerend vinden , zelf een psychiater zijn op het domein & mensen willen onderzoeken & behandelen , er heilig van overtuigd zijn dat Justin Bieber verliefd of je is , enzoverder enzovoort .
Ik beschouw hier zijn niet alleen als een helingsproces maar ook als een leerproces , zowel in contact met de andere patiënten als met de therapieën en dergelijke dat ze hier aanbieden . Naar mijn mening toe verspreid de psychiatrie ook geen grote boodschap van hoop , maar dat moet je gewoon kunnen inzien . Eigenlijk is het hier een beetje als een school in de ziekteleer of gedragsleer . Ik ging destijds vaak écht niet graag naar school omwille van omstandigheden , maar ik ben voorlopig wel degelijk blij dat ik hier ben .