Daily Mile # 6
Als zelfstandige logopediste werk ik vooral thuis. Dat is makkelijk, eigen baas zijn, maar soms ook verdomd eenzaam. Ik heb de neiging om te gaan piekeren. Mijn gedachten boren zich in iets vast en kunnen vervolgens uren een eigen leven leiden.
Gelukkig heb ik een druk sociaal leven. Familie en vriendinnen zijn de druivensuiker voor mijn geest. Ook het lopen geeft me tussendoor een mentale kick. De endorfine die vrijkomt, een gelukshormoon, zorgt daar blijkbaar voor. De kick komt na het lopen, en ook al doen mijn benen al wat meer routinematig hun werk, het blijft een bijter.
Nog een bijter, is de massa die zich ‘buik’ noemt. En die zit er al een tijdje. Al enkele jaren om precies te zijn, alsof het verdorie autonoom beslissingsrecht heeft. Het leidt een eigen leven, afhankelijk van variabelen die ik blijkbaar te weinig in de hand heb. En ik kan geen reden bedenken waarom mijn buikmassa zou verminderen, enkel en alleen door het lopen.
Toegegeven: elk pontje komt door ’t mondje. En in onze familie heerst een Bourgondische eetcultuur. Als ik goed gezind ben, eet ik. Als iets me tegenzit, eet ik ook. Spijtig voor de kilo’s, maar niets liever dan een slechte dag weg eten met drie borden pasta bolognèse. Chips in huis: moet op. Frieten besteld op zondag? Eten tot de laatste kruimel. Ook de standaard drie stukken vlees, liefst met veel mayonaise en mammoetsaus. Soms, als ik begin aan de restjes van de kinderen moet mijn man me doen stoppen met eten. Vreselijk eigenlijk. Of eerder ‘vleselijk’.
In de vakantie lag hier een boek van Kris Verburgh: Veroudering vertragen-Het langer jong-plan. Het boek gaat over de rol van voeding in het versnellen (of vertragen) van veroudering. Er in lezen zet je aan het denken. Wit brood komt hier sindsdien niet meer binnen en de havermout maakte zijn intrede. Dat vet rond je organen is voor niets goed. Dus ondanks het feit dat ik graag eet, let ik regelmatig op elk pontje dat ik in mijn mondje steek. Maar toch is dat niet genoeg.
Als mijn dochter haar buik intrekt, kan je bijna een halve voetbal kwijt onder haar ribben. Oké, mijn dochter van elf is buikgewijs geen referentie. Maar als ik mijn buik intrek, zie je nauwelijks het verschil. Alleen als je heel goed oplet, en dan zie je ook dat die gewonnen centimeter gewoon even met haar ellebogen duwt en er aan de zijkant gewoon even bijkomt.
Wat kan ik doen om die buik iets normaler te krijgen? Ik ga op zoek, met mijn vriend Google. Het levert een bemoedigende quote op: ‘iedereen heeft een six-pack, alleen zie je die niet altijd zitten’. Voor mijn gemoedsrust neem ik deze stelling voor waar: ik heb een six pack, ergens dan toch, alleen moet ik hem terug tevoorschijn toveren. Hoop doet leven.
Dus ga ik verder op zoek. Deze vond ik een leuke: buikspieren-oefeningen.nl.
Krijg Die Ultieme Platte Buik staat er in hoofdletters. Gekoppeld: een schema met afwisselende oefeningen om verveling te voorkomen (ideaal), mét link naar YouTube waar Amerikaanse drill-instructors de oefeningen voordoen, moeiteloos, zoals jij en ik de was kunnen sorteren, huiswerk overhoren en de kookpot op het vuur in het oog houden tegelijk.
Ze lijken haalbaar. Dus doe ik dagelijks na het lopen de crunches, puls ups, knee raises, V-ups ‘tot je het voelt branden’. Auch. En ook al doen de namen van de oefeningen me denken aan snacks en frisdranken, ik ben benieuwd. Of ik er ook nog tijd voor zal vinden als het schooljaar loopt, zullen we zien.
Tegen september aan zie je meer en meer lopers. Die lopers uit de eerste categorie, waar ik nog niet toe behoor. Je kent ze: de sporters die voor aanvang van het nieuwe voetbal- of sportseizoen willen voorbereid zijn.
Ooit ging ik zelf een maand spinnen, in augustus, als voorbereiding. Zwetend in een zaal op een fiets naar het draaiende achterwerk van je voorganger kijken, een fictieve berg oprijdend met loeiharde muziek (vond ik leuk, by the way). Maar het had effect, want op de eerste volleybalwedstrijd had ik meer sprongkracht en kon er al een extra telefoonboek tussen de grond en mijn voeten. Dus er is nog hoop, zeg ik altijd.
Dat lopen een goedkoop alternatief is dan bijvoorbeeld spinnen in een fitnesscentrum, staat vast. Maar ik besef dat ik er aan ben voor de moeite. Een van mijn druivensuiker-vriendinnen Inge, die ook de illustraties doet op deze blog (en marathons loopt), stak vermanend haar vinger op toen ze hoorde over lopen met volleybalschoenen. ‘Niet doen, Katelijn. Zeker niet met jouw heup en rug.’
Nu moet je weten dat ik een jaar niet kon sporten omdat mijn heup besliste om even uit de kom te gaan tijdens een training. Gelukkig sprong hij er vanzelf weer terug in, de heup, maar de daarbij horende spierscheur en peesverrekkingen waren geen lachertje, dat kan ik je vertellen. De echo, een jaar na datum, gaf gelukkig groen licht om weer veilig te sporten. Alles bleek terug in orde (waarvoor dank aan mijn kinesiste) en ik sprong vorige maand een gat in de lucht.
Maar ik wil het lot niet tarten, dus plan ik volgende week de aankoop van loopschoenen in mijn agenda, hopend dat de schoenen me de beloofde veerkracht zullen schenken en het ge-dam-dam zo weer wat vermindert.
Eerst nog wat genieten van de hete septemberdagen.