DANSEN IN HET DONKER
22 NOVEMBER 2007
"Jij enorm stom klotezwijn !"
Alsof zo'n arm beest er ook maar iets aan kon verhelpen dat de heiligste persoon in zijn armzalig bestaan, Peter 's ochtends achter zijn bureau had betrapt met een snor, waarin de laatste restjes bloemsuiker van een veel te groot uitgevallen donut, leek te zijn gewreven. Het tweede lijntje coke, klaar om via het andere neusgat dezelfde gewenste richting te reizen, werd wild en zonder enig mededogen door Hare Heiligheid richting het lichtblauwe tapijt geblazen. Toen de deur van zijn werkkamer met een luide knal werd dicht geslagen door Jessie, bleef er enkel nog het trieste beeld van een man die op één hand en twee voeten, gewapend met een opgerold biljet van € 5,-, een paar gelukkig gevonden korreltjes coke opsnoof. Helaas waren deze vermengd met het onvermijdelijk aanwezige stof, wat achteloos weggeworpen neuskeutels en opgedroogde stront waarin Peter had getrapt tijdens zijn ochtendwandelingen in het bos, toen zijn gezondheid nog iets voor hem betekende.
En terwijl hij zich met een vreemde mengeling van gelukzaligheid én schaamte naar Jessie begaf, inmiddels luid snikkend in de woonkamer van hun appartement, besefte Peter dat hij maar beter snel een aanvaardbare reden kon bedenken voor zijn veel minder aanvaardbare gedrag, wilde hij de rest van de dag - én, als het even kon, zijn 2e huwelijk - overleven. Op het moment dat Peter de living betrad, besefte hij echter meteen dat zelfs Rocky Balboa dit gevecht onmogelijk kon winnen. Nog steeds huilend zat Jessie achter haar gloednieuwe laptop (een geschenk van hemzelf aan zijn eigen godin, nota bene) reeds on-line verbonden met het in Peter's ogen zo gevaarlijke - en vooral : gevreesde - Self-Banking programma van hun financiële instelling.
"En nu wil ik verdomme wel eens onmiddellijk van jou horen hoe het komt dat er in minder dan 10 dagen meer dan € 1000,- van onze rekening is opgenomen !"
Het val niet te ontkennen dat zelfs Peter schrok van het aan wit poeder en ander lekkers gespendeerde bedrag. Maar verdomme, was het dan écht enkel en alleen zijn schuld ? Wie gaf er handenvol geld uit aan stijlvolle en sexy merkkledij ? Schoenen en laarzen in allerlei modellen, maar steeds even duur ? Kappers, manicure, beauty-centers ? Oké, de bijna onbetaalbare Lingerie van onder andere Agent Provocateur, La Fille D'O of Victoria's Secret zou hij niet vermelden, daar Peter die meestal zelf kocht voor zijn prinses en dat tot beider plezier. Want het dient gezegd : op haar 42e jaar had ze nog steeds het onweerstaanbare figuur sinds hun eerste ontmoeting, zowat 17 jaar eerder. En haar gelaat, gedomineerd door 2 ogen waar Bambi jaloers op zou zijn en een lach die ijsblokjes op 10 meter afstand binnen de 5 seconden deed smelten, maakte nog steeds alle leden van de orde der Lepidoptera springlevend in zijn buik...én zowat 15 cm lager. Maar inmiddels vuurde ze opnieuw een in curare gedrenkte pijl af...en trof alweer doel.
"Is het voor dat soort rommel dat ik dagelijks op mijn rug ons geld moet verdienen ?"
Peter staarde, dodelijk getroffen ditmaal, wezenloos naar de grond. Want hij mist maar al te goed dat haar nieuwe "carrière" hen het soort leven had geboden waarvan ze beiden steeds hadden gedroomd. En terwijl hijzelf toch ook genoot van een aantrekkelijk maandelijks inkomen, verdiende Jessie het veelvuldige ervan in amper 2 of 3 weken. Peter wist dat een snel én correct antwoord van hem verwacht werd, maar het zopas gebruikte narcotisch middel had de, onder normale omstandigheden, harde werkers in zijn brein, net even een break toegestaan.
"Maar nee", stamelde hij, vol inspanning om de arbeiders in zijn hoofd opnieuw aan het werk te krijgen. "Het gaat hier écht niet om wat jij denkt, lieverd." Zulke zinnen, wist Peter, gaven hem de tijd om even na te denken en met een redelijk aanvaardbaar antwoord op de proppen te komen. "Ik koop pillen van een havenarbeider om af te vallen. Je wou toch dat ik enkele kilo's kwijt zou raken ? Ben je dan niet tevreden met het verschil van zowat 20 kilo en dat op zo'n korte termijn ? Alleen zit die vent momenteel zonder pillen en is het product enkel verkrijgbaar in poedervorm. "
Nu was het inderdaad zo dat Peter bekend stond om zijn eerlijkheid en even, héél even, dacht hij - of liever : hoopte hij - met deze smoes weg te raken.
"Manneke", begon Jessie, wat trouwens een heel slecht teken was, "ik zit al 2 jaar in deze branche en geloof me, ik herken cocaïne wanneer ik het zie."
Nu was Jessie zelf zo 'clean' als een pasgeboren baby. De enkele trekken aan een sigaret met wiet hadden haar meestal tot een onbedaarlijk lachen gebracht en één keer was ze er zelfs van flauw gevallen. Daardoor had ze besloten verder volledig afstand te nemen van het roken ervan. Het overmatige gebruik van àlle bestaande hallucinogene middelen door haar collega's bij "Lady Di" ('The Best in Europe !'), hadden haar echter de nodige deskundigheid terzake bijgebracht.
"Allez komaan zeg...dat geloof je toch zelf niet ? Ik aan de coke ? Het zijn gewoon pillen die ervoor zorgen dat ik minder eetlust heb. Bovendien zijn ze gemaakt uit natuurlijke producten. En ja, dat geef ik toe, ze zijn inderdaad niet goedkoop, maar ze hebben wél effect, niet ? Wil jij dan niet even fier zijn op mij als ik op jou wanneer we samen ergens heen gaan ? Ik wou gewoon terug de Peter worden die jij in 1990 hebt leren kennen, verdomme !"
"Dat, Peter, ben je al lang niet meer !", luidde het afschuwelijke verdict na een liefdevol verbond van 17 jaar, waarvan 12 - blijkbaar vooral in Peter's ogen dan toch - gelukkig getrouwde jaren !
10 FEBRUARI 2011
Om de één of andere duistere reden, was donderdag nooit één van Peter's favoriete dagen geweest. Het verbaasde hem dan ook niet dat hij precies op die dag, huilend en bevend, met de immer geruststellende hand van zijn eerste vrouw, Yasmine, in de zijne, op een houten bank zat van een psychiatrische Spoedinterventie. Tijdens het wachten op het intake-gesprek, probeerde hij Yasmine zowat 6 maal te overtuigen huiswaarts te keren. Na elke kordate afwijzing, begaf Peter zich dan naar buiten om een zoveelste sigaret te roken. De depressieve luchtlagen waren buiten al even erg als binnen het gebouw.
De eerste oogopslag van een zekere Els bij aanvang van het gesprek, in aanwezigheid van een dokter, diens jonge assistent en vanzelfsprekend Yasmine, sprak boekdelen. Tot Peter's grote wanhoop - en nog grotere angst - werd binnen een wel erg korte tijdspanne beslist hem op te nemen in de psychiatrische inrichting "De Nieuwe Ronde". Tot op die dag, was zijn enige confrontatie met een hospitaal het resultaat van een ontsteking aan de blindedarm, die er echter enkele minuten voor de geplande operatie, totaal de brui aan gaf, wat leidde tot verdere ontstekingen en een opname van 10 verschrikkelijke dagen. Meer dan wat dan ook, was het vooral de geur...de geur van zijn moeder die thuis kwam van haar werk als verpleegster...de geur van angst ! Helaas zou een operatie in dit specifieke geval geen soelaas bieden (of men moest nu al een trepanatie overwegen), daar Peter's psychische noden het gevolg waren van de veelvuldige verslavingen na Jessie's uiteindelijke vertrek op 1 februari 2008.
"Mijnheer Van Genechten, u mag mij nu volgen !", een bevel dat door slechts weinig mensen zou worden genegeerd, gezien de gestalte van zijn eerste kennismaking met de staf van zijn afdeling in "De Nieuwe Ronde". En man, wat had hij zin...een overweldigende zin in alcohol en drugs. Vreemd wat er allemaal door je hoofd kan spoken terwijl je gedienstig en stil een verpleegkundige volgt die je naar je 'nieuwe thuis' brengt...alvast voor de eerste 2 maanden. Stil betekende in dit geval wel : Peter's bijdrage tot het gesprek. Immers, op weg naar zijn afdeling, ratelde verpleegster Annie ("Zeg maar Annie, hoor") aan één stuk door. De snelheid waarmee ze de talrijke gangen door liep en Peter's hersenen die het nu wel helemaal lieten afweten (er was duidelijk een staking aan de gang onder de arbeiders), zorgden ervoor dat hij slechts enkele woorden kon opvangen. "3 dagen crisisopname", "observatie", "pyjama" (had hij niet eens) en vooral het veel gebruikte woord "verboden" passeerden zijn hoofd, terwijl Peter enkel oog had voor het enorme achterwerk dat Annie met zich meezeulde.
Toen ze eindelijk de afdeling bereikt hadden, riep één van de arbeiders : "Vluchten !", die duidelijk een compromis zocht om de staking te beëindigen. In plaats daarvan volgde Peter Annie gedwee naar kamer 3, waar hij tot zijn ontzetting moest vaststellen dat er in de betreffende kamer 4 bedden aanwezig waren. Hij had - tot op dat moment - nog niemand anders gezien. "Het middagmaal wordt nu verdeeld", verklaarde Annie hem...en of hij zin had om... Peter brak de zin af : eten was écht wel het laatste waar hij nu aan dacht. Hij zag een bed, een nachtkastje en een kast. "In the army again", spookte het door zijn hoofd. Veel had Peter (nog) niet uit te pakken : Yasmine was bij hem thuis alle benodigdheden gaan halen en zou deze 's avonds komen afleveren. Dus kreeg hij een korte rondleiding van Annie die, zoals gevreesd, begon in de refter. "Je hebt geluk", begon Annie opnieuw aan een onmogelijk te volgen tempo waarop haar woorden een zin vormden. "Je bent de 28e patiënt en dat is het maximum aantal personen dat we op deze afdeling toelaten." Nu bestond 'geluk' in Peter's ogen niet écht uit 53 naar hem starende ogen (een patiënt was blind aan één oog), alsof hij per opzet hun lunch kwam verstoren. Even later volgden de keuken ("Zet je naam op zelf gekochte producten, anders is iemand anders ermee weg", wat Peter niet meteen een 'veilig' gevoel gaf over zijn medepatiënten), de 2 televisiekamers, de douches, toiletten en eindelijk - tot zijn grote vreugde - een kleine kamer met 3 stoeltjes, waar op de deur stond geschreven : "Rookkamer". "En hier is het glazen huis", meldde Annie hem, alsof het een andere naam kon hebben. Het was een vierkante ruimte, pal in het midden van de gang van onze afdeling, die inderdaad volledig uit glas bestond. Daarin bevonden zich op dat moment 2 verpleegsters ("Begeleidsters is de juiste naam", verduidelijkte Annie) die druk met elkaar in gesprek waren. Van Annie kreeg Peter een vragenlijst (ongeveer 400 stuks !), die hij naar alle rust kon invullen, want zijn 'crisisopname' zou duren tot en met de week later op dinsdag...En inmiddels was het hem strikt verboden de gang te verlaten. Annie vroeg hem terug naar zijn kamer te gaan, want zo meteen zou één van de begeleidsters wat bloed komen aftappen. En dat bleek Kelly te zijn : een mooie, jonge blondine van zowat 25 jaar, die lachte alsof ze dat aftappen helemaal zag zitten. Peter voelde zich slap, eenzaam, angstig en depressief. Hij beefde als een riet en zag de nabije toekomst wel door een érg donkere zonnebril. Hij sleepte zich vooruit naar de keuken, nam een daar beschikbare beker en vulde die met de gratis te verkrijgen koffie. Daarna begaf hij zich naar het einde van de gang, waar enkele tot op de draad versleten fauteuils stonden aan het raam, met uitzicht op 2 café's. Wou hij dit écht wel ? Voor wie dan ? En waarom ? Hij vond dat hij al genoeg had gestreden in zijn leven en had menig veldslag gewonnen...maar het voelde aan alsof hij de oorlog zélf had verloren !
Hij bevond zich nu 2 uur in zijn nieuwe habitat (en vond dat al lang meer dan voldoende), toen hij opkeek en merkte dat er een ongeveer 40-jarige, leuk uitziende vrouw voor hem stond. Haar naam was Els en ze zat momenteel in de observatiegroep, die 2 weken in beslag nam.
"Waar heb jij die beker vandaan ?", waren de eerste woorden van een patiënt tegen Peter...Hij zou ze nooit meer vergeten.
"Euh, uit de keuken" stamelde hij ietwat onrustig. Dat was tot enkele dagen geleden wel anders geweest, toen hij zich vol vertrouwen door het leven begaf, met de nodige drank en genotsmiddelen aan zijn zijde.
"Dan heb je precies 5 minuten om die koffie op te drinken, de beker af te wassen en opnieuw op zijn plaats te zetten in de keuken, want dat is dus wel de mijne, begrepen ?"
Zonder zich nog verder van iets aan te trekken, draaide ze zich om en liep opnieuw de gang in, weg van Peter. Maar niet zonder voor alle duidelijkheid nog eenmaal met haar rug naar hem gekeerd te herhalen "5 minuten, oké ?". En weg was ze. Iets verder op de gang had een andere patiënt (later bleek dat hij Danny heette), hen klaarblijkelijk geobserveerd. Van waar hij stond, riep hij een zin die Peter zich de komende maanden nog vaak zou herinneren : "Enkel de moedigen overleven hier, maat...Enkel de moedigen !"
Peter keek hem even aan : een wat zwerfachtig type met onverzorgd grijs haar en gekleed in kledij die Peter in zijn eerdere leven ‘lompen’ zou hebben genoemd. Hij keek ook even naar zijn lach, of wat ervoor door moest gaan…een gebit waar menig tandarts met plezier aan het werk zou willen gaan ! De man bleef hem aanstaren en bewoog verder niet. Peter vroeg hem dan maar : “En de anderen dan ?”. Tot Peter’s groot ongenoegen werd de glimlach nog groter, net zoals het duidelijk gebrek aan tanden.
“Dat”, antwoordde de man, “zijn enkel verloren zwijnen” !
31 DECEMBER 2014
Het volledige verblijf in "De Nieuwe Ronde", herinnerde Peter zich, had in totaal bijna 6 maanden in beslag genomen. En eerlijk : tot vandaag had hij sinds zijn opname, bijna 4 jaar geleden, geen druppel meer gedronken, geen joint gerookt, geen coke gesnoven, geen shot gezet. Maar ondanks de vele therapieën, gesprekken met dokters, psychologen of psychiaters, hadden ze hem niet kunnen bevrijden van de geest van Jessie, die nog dagelijks door zijn hoofd spookte. Hij had de confrontatie opnieuw moeten aangaan, maar nu zonder 'hulpmiddelen', en dat viel hem zwaar...té zwaar ! Ze was hem niet één keer komen bezoeken in "De Nieuwe Ronde" en nu bleek ze sinds afgelopen oktober opnieuw getrouwd – getrouwd godverdomme ! - te zijn met een zekere Ben.
Het was koud in het appartement op de 6e verdieping. Buiten was het op dit uur (23.30 u.) slechts 3° Celcius en Peter's raam van de woonkamer stond wijd open. Het appartement was helemaal leeg. Dat moest wel, want één dag later, op 1 januari was hij verplicht de sleutels ervan te overhandigen aan de nieuwe eigenaars. Toch zouden ze de laatste 4 dingen nog zelf moeten verwijderen : de kerstboom, het zopas uitgelezen "1Q84" van Haruki Murakami en de 2 lege flessen Glenfiddich (hoewel de tweede nu nog maar voor een kwart leeg was). Zijn gedachten fladderden rond, alsof de arbeiders niet wisten waar ze momenteel het beste aanwezig konden zijn. Hij dacht aan zijn medepatiënten van Groep A, geheel bestemd voor de zwaarste gevallen, maar waar men nog hoop heeft op beterschap wegens weinig of geen hersenbeschadiging. Ze waren met zijn vijven geweest. Els en Ruben waren inmiddels terug opgenomen geweest en Karel en Wim zelfs overleden aan een overdosis. Dat maakte van Peter de enige volhouder. Prima, dacht hij, en wat is nu de meerwaarde ? Waar zijn nu de vrienden ? De beloofde 2e kans ? De heropstanding ?
Ach, vriendschap… Wie zong ook alweer : ‘één keer trek je de conclusie, vriendschap is een illusie” ? Vrienden…mensen die weten dat je vanavond alleen bent, maar er zich geen kloten van aantrekken. Hey komaan, iemand zin vanavond in een trieste alleenstaande ? Don’t think so ! Let’s party, boys and girls !
Natuurlijk…nog grappiger is familie ! Peter zei ‘grappiger’, maar bedoelde het natuurlijk sarcastisch ! Zijn broer was een bezopen portier – of zoiets – die zijn ogen amper nog half open kreeg en zijn vader was zowat een jaar geleden overleden. En het ergste : de vent was echt niet van de kwaadste, maar ook hem had Peter bij zijn overlijden al zowat 20 jaar niet meer gezien. En eerlijk : hij kende zijn vader niet eens ! De man had van ’s ochtends tot ’s avonds gewerkt en ook in het weekend was hij niet beschikbaar voor uitstapjes of trips, naar waar dan ook. Peter had dan ook de begrafenis aan zich voorbij laten gaan. Al was het maar om ‘haar’ te ontwijken. ‘Zij’, die er alles aan had gedaan om zijn leven te verwoesten. ‘Zij’, die niet eens een tweede kind wou ! En als het er toch zou komen, moest het echt wel een meisje zijn. Maar hoe onvoorbereid kwam Peter ter wereld : hij was niet alleen ongewenst als tweede geboren kind, maar had dan ook nog de pretentie deze klotewereld in te stappen met alweer een piemel ! Het leed geen twijfel : dit had hij per opzet gedaan…en hij zou het weten ook ! En man…Peter had het geweten ! Op zijn 17e had hij met zijn familie gebroken om zijn dienstplicht te volbrengen. Vanaf dan was het allemaal snel gegaan : Danni, zjn eerste (Joodse) vriendinnetje die al vlug moest kiezen tussen hem of haar geloof, Yasmine, die het na een tiental jaar voor bekeken hield en ten slotte Jessie, waarvan hij had gedacht (gehoopt ?) dat hij eindelijk iemand had gevonden om samen oud mee te worden (Jessie antwoordde altijd op zulk moment : “Ja, da’s lekker makkelijk ...Jij bent al oud !”). Maar de geschiedenis herhaalt zich altijd, nietwaar ? Na zijn eigen ouders èn die van Yasmine, was het nu de beurt aan Jessie’s ouders om hem te haten. Jessie was immers reeds 3 jaar getrouwd geweest, wat hun de nodige investeringen had gekost ! Maar er was geen speld tussen te krijgen : toen onze blikken elkaar voor de eerste keer wisselden in een café in Antwerpen, sloeg de vlam meteen over : liefde op eerste zicht bestaat !! Trouwens, even terzijde, ook op laatste zicht ! En ze hadden beiden een goedbetaalde job, waardoor ze soms zelfs in de dag met elkaar werden geconfronteerd ! En toen sloeg het noodlot (nog maar eens) toe : de firma waarvoor Jessie werkte werd overgenomen door een Duits bedrijf en een hoop mensen, waaronder zijzelf, werden ontslagen. En toen kwam het telefoontje dat Peter nooit meer zou vergeten : een vriendin van Jessie werkte als ‘call-girl’ bij ‘Lady Di’ en verdiende een klein fortuin. De vraag liet niet lang op zich wachten : ze had reeds een foto van Jessie laten zien en de Lady’s interesse was gewekt. En toen de bedragen op tafel kwamen : die van Peter en Jessie ook ! Er gingen dagen en nachten van praten aan vooraf…pro’s en contra’s…wan’ts en don’ts…can’s en can’ts… Maar hoewel Peter zijn twijfels bleef hebben, wist hij dat Jessie haar beslissing reeds had genomen. “Wat maakt het nu uit of je je hersenen een hele dag ter beschikking houdt van een baas die toch nooit tevreden is en je onderbetaalt, of je lichaam voor iemand die nooit klaagt en véél meer geld binnen brengt ?” Waardoor liet Peter zich leiden ? De wens van Jessie ? Het geld ? En hij kon niet anders dan toegeven : het geld stroomde binnen ! En de afspraken werden perfect nageleefd : niets zonder condoom, wat wel en/of niet was afgesproken tussen hen beiden, de werkuren, enzovoort. Wat echter nooit in hun plannen had gestaan, was de zich opdringende klant – ‘getrouwd, maar mijn vrouw begrijpt me niet’ – die iets meer van Jessie nam dan enkel haar lichaam…ook haar gedachten, haar lach, haar verliefdheid…haarzelf ! De hoerenloper, de ‘wandelaar’, waaraan Peter haar tenslotte toch verloor ! Wat precies de toestand teweeg had gebracht waarin hij zich nu bevond ! Natuurlijk kon hij haar niet echt verantwoordelijk houden voor zijn drank- en drugprobleem dat daarop was gevolgd, ook al was hun scheiding het begin van de grootste ellende die Peter ooit in de ogen had gekeken !
Bij zijn thuiskomst lagen de rekeningen, herinneringen, brieven van advocaten en notarissen op hem te wachten. Met behulp van Yasmine en zijn eigen notaris had hij het appartement, dat hem zo dierbaar was, verkocht. Jessie had natuurlijk recht op de helft, en met de rest betaalde hij netjes alle rekeningen die nog open stonden. Daarna bleef er niet veel over, maar hij wou en kon niemand met zijn schulden opzadelen.
Peter herinnerde zich een liedje van lang geleden : "Echte mannen huilen niet, ze stikken in hun stil verdriet !". En zowel huilen als stikken...verdomme : hij deed het elke dag opnieuw. Vragen die hij Jessie na haar vertrek nooit had gesteld, kwamen nu opnieuw boven als dolfijnen voor lucht. Wanneer was haar liefde veranderd in genegenheid ? Op welk moment werd het zelfs onverschilligheid of woede ?
Elke "Ik goud van jou", Peter's speciale manier om zijn liefde te uiten, was gemeend geweest. Zelfs de laatste dag, toen ze gepakt en gezakt klaar stond om te vertrekken. Maar het bekende "Ik ook van jou" had plaats gemaakt voor "Ik weet het". Waren haar lieve woorden daarvoor reeds met bittere gal aan elkaar gekleefde woorden geweest ? Waren Peter's "rupsen", die zich hadden ontpopt tot prachtige vlinders met levenslange garantie, bij haar nooit meer geweest dan een kermisattractie met dezelfde naam ? Wanneer begint "Liefde" ? Bij een eerste met glinsterende ogen uitgewisselde blik ? Bij een eerste kus ? De eerste seksuele ervaring ? De eerste scheet die je durft laten in haar omgeving, nadat alle soorten lichaamssappen reeds waren gevoeld, geproefd, uitgewisseld ? En vooral...wanneer eindigt ze ?
Bij Peter was inmiddels tevens een zwaar geval van 'Borderline' vastgesteld en sinds februari 2012 was hij officieel 'invalide'. De ooit zo grote strijder kon zich zijn laatste overwinning niet meer herinneren. Want tenslotte, waren zijn strijd en overwinning op Koning Drug en Keizer Drank écht zo belangrijk geweest ? De enige 'ons' die voor hem nog bestond, was die in het woord 'ons-tabiel' ! Misschien was hij beter het 'enorm stom klotezwijn' van 7 jaar eerder gebleven. Nu was hij een eenzaat...een verloren zwijn, klaar voor de slacht. Ooit was Springsteen's 'The Rising' een metafoor geweest voor zijn eigen queeste...nu kon het zich niet verder van zijn leven bevinden als ooit ervoor. De parels waren ooit voor het zwijn in hem neergelegd. Hij had ze verwaarloosd en gezocht naar truffels. En nu ? Hij zou nooit meer bij iemand thuis komen voor het finale donker. Dat was trouwens niet eens iets van zijn grootste zorgen ! De dagen als ’invalide’ raakte hij wel – met moeite – door…Haar gemis, vooral ’s avonds en ‘s nachts, helemaal niet ! En ach, was deze avond belangrijker dan de anderen ? Hoogstwaarschijnlijk niet…maar Peter wist hoeveel fantastische oudejaarsavonden hij met haar had doorgebracht ! Hun leven samen was één lange, fantastische reis geweest…en dit was de eindhalte ! Hij nam de zoveelste slok uit de bijna lege, tweede fles whisky en begon zachtjes te huilen. Hij haalde zijn GSM uit zijn achterzak en bekeek voor een laatste keer alle foto’s van haar die hij erop had gezet ! Peter kon zijn tranen niet bedwingen : hij wist dat het zijn allerlaatste waren !
23.55 u. Peter bedacht dat niet de alcohol of de drugs hem ten onder hadden gebracht : de verslaving aan Jessie's liefde zou hem tenslotte het leven kosten. En morgen zouden ze komen : de nieuwe eigenaars, de veroveraars, de indringers, schaamteloos beslag leggend op zijn laatste bezit vol mooie herinneringen. Maar alleen zouden ze nooit zijn. Want, zo bedacht Peter terwijl hij de laatste druppels van zijn fles nam, vrees niet, toekomstige bewoners : er is hier plaats voor nieuwe gezinnen, hechte familieleden, goede vrienden en brave huisdieren...zolang jullie maar een klein plaatsje voorbehouden voor één klein, weliswaar onzichtbaar, verloren zwijntje. Dus dult mijn aanwezigheid. Heb geduld met mij : ooit zal ik volledig uit jullie leven verdwijnen, maar laat me inmiddels, zonder jullie – hopelijk - gelukkige leven op één enkel moment te verstoren, nog even blijven op de enige plaats die ik ooit ‘thuis’ heb kunnen noemen !
Peter trok de stekker van de lampjes uit om de kerstboom, net zoals zichzelf, in het donker te hullen, keek nog even of de huissleutels op de buitenkant van de deur zaten en wandelde door de woonkamer via het open raam naar zijn terras op de 6e verdieping.