Vannacht droomde ik van een feest. Iedereen was daar. Vrienden van vroeger.
Lachende clowns met rode neuzen. Bric-à-brac stonden tentjes met vlaggetjes
te wapperen. De zon verzachte het weerzien. Het groene gras rook naar
groen gras, perfect. We dronken bier en rookten sigaretten. Allemaal het
juiste merk.
Hoewel geen vriend, speelde David Bowie ten dans op het, met enkele bierbakken
in elkaar gestuwde, podium. Hij had een microfoon en keek zwoel boven de hoofden van
al wie zich mijn vriend noemde.
Ik probeerde een gesprek maar verder dan wat gemompel kwamen we niet. Dat
terwijl mijn vrienden maar bleven lachen als clowns. Wat irritant was, maar
over vrienden klaagt men niet.
We vlogen weg, de zwartste ster tegemoet. Ergens ver weg in het zonnestelsel
verschilden we van mening. Dus gingen we elk onze weg.
Mijn vrienden, inmiddels in mijn rugzak en koptelefoon, bleven nabij. Ik was niet alleen
al voelde het anders. Maar ze lachten nog, wat perfect zonder mij kon. Plots werd ik stof,
dat wat ik wist dat ik was. Snel verspreidde ik me verder in het onmetelijke heelal.
Aangevuurd door angstvallig gelach.