Mijn zusje wil het zelf doen. Haar pukkelpopje inenten. Tegen de pokken en de zever van de wereld. Er is ook de vader. Hij zit daar tussen zijn beesten, om ze te strelen en te vergeten. Om te beslissen. Want hij heeft wel iets met leven en de dood.
Is dit geen goddelijk gezicht? De spuit met de lange naald boort zich door de kop, door het plastic van roze speelgoied en mazelvlekjes kan je tekenen, op je eigen hoofd, om niet naar school te moeten gaan.
De leerstof is niet weg te blazen. Dit moet ik dan begrijpen. Mensendinges, de anatomie van een suikerspin en op twee poten gaat hij weg. Vadertjelief. Het monster van de geitenstal.
Ik heb erover gelezen en ze zijn van de reinste inteelt die lammetjes. Hij laat maar begaan. Vader met dochter. Eén oog bleekrood, het ander grijs noch blauw.
De pop is intussen al die tijd, zelfs door de jaren heen rustig gebleven. Geloof me. Mijn zus heeft wenkbrauwen als een duiveltje en ze mag straks op de schoot van de vader. Apennootjes eten. Papegaaienpraat proberen. Zeggen dat ze drinken wil.
Weet. Het water en de keukenkraan. Het zijn de beste vrienden. Altijd. Bij heet, koud en troebel. Zie daar. De kalkaanslag hij is gebroken wit, een beetje groen. Weldra. Jawel, het water loopt en vader neemt het glas al bij de kraag.
Ik moet nu eerst nog schrijven, leren, denken, beter weten. Alles over botten, beenderen, een studie voor Meneer De Lijn, die krijtjes breekt als ik een zin vergeten ben.
Het is mijn zusje of mijn vader, zeg ik dan. Ze prikken gaten in de kleinste dingen. Ja. Echt. Ze doen maar wat. Ze snijden stukken weg uit mijn gedachten, soms gewoon uit het heelal.
uit de reeks 'Over eelt en zurkelteelt'