De relatie met Paul lijkt een aflopende zaak. Toch doet ze nog een paar keer krampachtig haar best. Ze nodigt hem bij haar thuis uit en tovert een heus diner uit Ons Kookboek dat ze van haar moeder kreeg toen ze op haar achttiende ging studeren, maar al bij het voorgerecht van lauwe asperges komt er een dringende oproep, paard Mora heeft alweer last van kolieken. Paul wacht tot ze terugkeert. Om half twaalf ’s nachts eten ze zwijgend het varkenshaasje met gekarameliseerde wortelen op, hij versuft omdat hij voor de tv in slaap is gevallen en zij afgepeigerd omdat ze al die uren rondjes met Mora heeft gelopen opdat het paard maar niet zou gaan liggen.
Bij haar volgende uitnodiging wordt ze opnieuw opgeroepen. Hij eet in zijn eentje het vispannetje met scampi’s, sint-jacobsvruchten met basilicumsaus op en vertrekt naar Mechelen. Bij haar thuiskomst blinkt de saus nog in zijn bord. Ernaast ligt een briefje met ‘tot de volgende’. Ze kiepert haar portie in de compostbak. Zonde, ze heeft kippen nodig. Het leven moet beginnen, maar de bestemming Mechelen lijkt verder af dan ooit.
Een paar dagen later is het al zover: zijn huis aan de Brusselpoort zou een uitgelezen plaats zijn voor het advocatenkabinet van Pauls zoon. Jammer, de lichtinval in huis en het zicht op de oude stadspoort heeft ze almaar mooier gevonden, de omgeving met de Afrikaanse winkels best gezellig. De drukte van de acht banen op de ringweg had ze zelfs voor lief willen nemen, maar die moeite hoeft ze dus niet meer te doen.
Als hij haar op die vrijdagavond voor een theaterstuk komt ophalen, staat hij met een dure bos rozen voor de deur: ‘Kaatje, wil je met me samenwonen?’ Zo’n plechtige vraag heeft ze niet zien aankomen.
Ze ordent de rozen stuk voor stuk in een hoge vaas zodat ze lang rechtop zouden blijven staan en zij rustig de tijd heeft om haar gedachten te rangschikken. Waarom gelooft hij nog in hun relatie terwijl ze tegen honderd per uur uit elkaar groeien? Verblindt haar kinderwens het juiste oordeel? Ziet ze niet in dat ze een fijne relatie hebben? Is een leven met Paul misschien niet rijker of toch minstens even rijk dan per se zelf kinderen te willen?
Hij kust haar in de nek: ‘In het Cassenbroek staat een huis te koop, met een wei ervoor. Ideaal voor een paard, een geit of een koe als je dat liever hebt, of kippen, er is zeker plaats voor twintig kippen. Honden kunnen er ook bij, het is daar zalig om met een hond te gaan rennen. In de open schuur achteraan kan ik mijn atelier inrichten. Het is een mooie plaats voor ons om samen het leven verder te zetten. Wat denk je?’
Zonder het antwoord af te wachten, haspelt hij het hachelijke stuk verder af: ‘Goedkoop is het niet. Ik kan voor de helft instaan wanneer mijn zoon elke maand huur betaalt voor het huis aan de Brusselpoort. De andere helft zou ik ook nog kunnen lenen, maar dat wordt zwaar. Als dierenarts heb jij ongetwijfeld al een mooi bedrag bijeen gespaard.’
Ze vlucht naar de slaapkamer: ‘Ik moet nog iets anders aantrekken.’
De blauwe jurk die ze past, is al even gauw weer uit. Wat moet ze voor deze gelegenheid aan? Ze kiest gedecideerd voor de zwarte kokerrok met een wit kanten hemd. Ze heeft effectief geld genoeg op de bank. Haar jongere broer Johan heeft al gezegd dat ze beter een huisje koopt dan er een huurt, voor een eenvoudig rijhuis hoeft ze zelfs geen cent te lenen. Dat bedrag zou genoeg moeten zijn voor de helft van die lap in Cassenbroek.
De bordeaux-rode broek met roze blouse? Welk leven geeft je het meeste zin in het leven? Wat is zinvolheid? Ze wil het allemaal meemaken, een kind baren, een kind de borst geven, ze wil zorgen voor een kind dat uit haar liefde voor haar partner geboren wordt, het zien opgroeien. Het leren lopen, fietsen, schrijven. Voorlezen, ja ze zou zo graag elke avond een verhaaltje willen voorlezen, over prinsessen en de boze wolven.
Even later ligt de roze blouse verrimpeld op bed. Dan maar die zwarte wollen broek met een topje in lurex? Wil ze dan een leven zonder kinderen? Zonder kans op kleinkinderen? Een heel leven alleen met Paul? Uitgaan, reizen, werken, op elkaar wachten en dan doodgaan?
Neen, die rode halterjurk staat vandaag beter als ze toch op het rozenvoorstel zou ingaan, maar dan moet ze ander ondergoed aantrekken en ragfijne nylons zoeken. Natuurlijk is ze geflatteerd, maar is het de goede beslissing? En de zin? Welk leven biedt het meest garantie op geluk? Is het de taak van kinderen hun ouders gelukkig te maken? Of andersom? En kan een mens dat überhaupt ooit: iemand gelukkig maken?
Ze is helemaal bloot als hij de slaapkamerdeur opent.
‘Presenteer jij jezelf het liefst op deze manier?’
Sterke Paul draait haar om haar as, hij legt haar op haar buik op het bed, bovenop de stapel kleren. Hij houdt haar stevig vast.
‘Betekent dit een ja?’ Zijn tong tekent kringetjes op haar rug.
‘Paul, ik zou wel willen. Maar. Ik wil. Kinderen!’ De kleren smoren haar snik.
‘Betekent het dan een neen?’ Hij trekt aan haar paardenstaart, haar hoofd schiet met een snok achteruit. Haar nek kraakt.
‘Laat me nu los! Meteen.’ Ze is geschokt door die ruk aan haar hoofd. Tot dan leek het een fantastisch voorspel. Maar vanaf de snok weet ze niet hoe ze zich zo snel mogelijk van Paul kan ontdoen. Ze trekt gauw een slipje en bh aan en gooit toch maar die blauwe jurk over het hoofd. ‘Kom we zijn weg.’
Ze komen ruimschoots op tijd voor de scheldtirade van ‘Who is afraid of Virginia Woolf’ over een net niet op de klippen gelopen kinderloze relatie, vol wijn en venijn en het duivelse spel over de komst en de dood van hun verzonnen zoon zonder naam.
Na afloop drinken ze nog een glas, met vroegere cursisten van Paul. Een vrouw vertelt over haar moeder die in het woon-zorgcentrum zit omdat ze dement is en niet meer voor zichzelf kan zorgen: ‘Op een goede dag komen we daar allemaal voor te staan. Hoe gaat het met jouw ouders?’
Aan die zorg heeft ze nog nooit gedacht! Ook dat nog. Ze heeft haar eigen leven niet eens op de sporen. Wil ze eindigen zoals dat koppel in het toneelstuk? Wil ze de rest van haar leven samen met Paul de confrontatie aangaan? Altijd wachten op niets of niemand? Maar wanneer ze niet voor Paul kiest, moest ze opnieuw aanschuiven in de wachtkamer relatie voor ze aan de fase kinderen kan beginnen. Terwijl ze tegelijkertijd misschien ook al voor haar ouder wordende ouders moet gaan zorgen. Help!