‘Mijn!’
Hoppa.
Voor minder dan een ton werd mijn huis verkocht op de veiling. Met een tevreden smoel stond de roodharige, jonge knul op. Hij wreef in zijn handen en liep naar voren. Ik stond ook op, klemde mijn kaken hard op elkaar en liep naar de uitgang.
Vanmorgen had ik zo gehoopt dat de prijs voor mijn huis op de veiling weinig zou afwijken van de oorspronkelijke prijs. Met verlies had ik zeker rekening gehouden. Maximaal twintigduizend. Dan was overzichtelijk geweest en had ik een lening kunnen afsluiten. Maar ruim een ton verlies, nee, dan was ik reddeloos verloren.
Voordat ik de klapdeuren opende, stopte ik nog even bij de koffietafel. Ik griste twee handen vol mariakaakjes van de schaal en moest moeite doen om niet te gaan scanderen. Wat zou ik zin hebben gehad om alle kuttenkoppen in de zaal duidelijk te maken dat ze zich niet realiseerden wat voor pijn en verdriet er achter ieder koopobject schuilging. Het liefst had ik hier ter plekke een speech gehouden.
Lieve allemaal,
Huurbazen, huisjesmelkers, krenten en vrekken,
Lekker goedkoop een huisje scoren. Dat is de reden dat jullie hier vandaag samengekomen zijn. Waarom zou je meer betalen dan nodig is?
Je bent toch zeker niet gek?
Geef je ogen goed de kost en bekijk de foto’s die in rap tempo voorbijflitsen op de PowerPointpresentatie van meneer de veilingmeester. Hij is er druk mee geweest. Knippen, plakken, beetje typen.
Waan je als een kind in een snoepwinkel. Als een vos in een kippenhok. Als een pooier tussen zijn hoeren.
Op de foto van mijn huis zag ik dat de gordijnen dicht waren. De gordijnen die mijn moeder gemaakt heeft. Die mooie witte. Die krijgt u er gratis bij. U zult wel blij zijn dat u geen gordijnen op maat hoeft te maken. Want geloof me, deze ramen hebben godsonmogelijke, afwijkende maten. De gordijnen zijn niet simpel met enkele banen in elkaar te naaien. Daar komt echt vakwerk aan te pas. Moeder de vrouw zal u dankbaar zijn.
En ziet u die schutting in de achtertuin? Die heb ik eigenhandig opgeknapt. Het hout was verweerd en grijs. Die kekke groene verf, dat was mijn idee. Uiteraard heb ik er begrip voor als u liever een authentieke kleur kiest. Een middagje kwasten en hij is helemaal naar uw believen.
Die keuken is ook leuk, nietwaar?
Afgelopen Kerst stond ik daar met de hand af te wassen na het gourmetten. Tientallen kleine, aangekoekte pannetjes, schaaltjes met restjes saus en mini-spateltjes stonden te weken in de wasbak. De vaatwasser had het juist die ochtend begeven. Geen zorgen, hoor. Ik heb de vaatwasser laten vervangen voor het nieuwste model. Er zitten vooral ecologische standjes op. Ik ben nogal begaan met de wereld om ons heen, ziet u?
Vergeeft u me alstublieft dat ik de tuin slecht onderhouden heb. Ik heb geen groene vingers, begrijpt u? Ik weet niks van wortels, stengels, stammen.
Nachtschades, zaadlobben, bladgroen, het zegt me bar weinig.
Hopelijk maakt u een mooi plekje van de tuin. Het zal er ’s zomers heerlijk vertoeven zijn. De buren zijn uiterst vriendelijk en veroorzaken nooit of te nimmer geluidsoverlast.
Ik kan u nog veel meer vertellen over mijn huis en zou u heel graag verder op weg helpen, echter, vandaag heb ik weinig tijd. Ik moet namelijk om twaalf uur werken en daar ik door uw vrekkige aankoop de schuldsanering in moet, kan ik me het niet veroorloven de kantjes ervan af te lopen en mijn baan te verliezen. Mocht u nog vragen hebben, schroom dan niet om contact met mij op te nemen. Ik wens u veel plezier en geluk toe met uw zeer voordelige aankoop en de laagste hypotheek die u ooit zult hebben. Wie weet woont u over twee jaar al hypotheekvrij. Dat zou fantastisch zijn, nietwaar?
Tot slot wil ik nog graag opmerken dat u niet verder na te denken hoeft over het verleden. Aan de mensen die tot voor kort nog in uw zojuist aangeschafte pand woonden. Die leef en leed hebben gedeeld, seks hebben gehad op het aanrecht, de eerste stapjes van hun kind hebben gadegeslagen in de woonkamer, baalden van de klemmende douchdeur, genoten van het uitzicht vanuit de erker.
U hoeft daar niet over na te denken. Maakt u zich maar geen zorgen. De een zijn dood is nu eenmaal de ander zijn brood. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd blijven, door mensen zoals u.
Namens alle mensen met hoge hypotheekschulden, betalingsachterstanden en andere financiële penarie: heel hartelijk dank.
Ik legde de mariakaakjes terug op de schaal. Wat moest ik er eigenlijk mee?
De veiling ging verder met een ander huis. Ik keek vluchtig op het grote scherm en zag een failliete cafetaria. Wat daar uiteindelijk voor schamel bedrag voor neergeteld ging worden, hoefde ik niet te weten. Ik liep de deur uit en dacht aan een ietwat gezette man, met snor en grijs haar. Vol goede moed begonnen aan een patatzaak om zijn gezin te onderhouden. Helaas ook slachtoffer geworden van de economische crisis. Mensen gingen hun eigen patat en frikandellen wel bakken, in de schuur.
Hans Worst – ook voor al uw patatten – zag de bezoekersaantallen teruglopen.
Er ontstond een achterstand in de lasten van het pand. Het ene gat was niet meer te dichten met het andere. Totdat Hans, met een brok in zijn keel, de zaak noodgedwongen sluiten moest. Zijn vrouw is er nog kapot van en ligt sindsdien hele dagen op bed.