Ik hoop dat als er zoiets als reïncarnatie bestaat je terugkomt in eenzelfde schijtwereld als deze van vandaag.
Een waarin een mama liefdevol toont op welke plekjes je als pas uit het ei-gekomene zoal kunt kakken.
In goed onderhouden tuinen van buren, gemeentelijke portalen van geklasseerde renaissance woningen of op hoofden van winkelende voorbijgangers met lange haren in de straten van een stad.
Totdat je op een mooie lentedag dé dag van je volwassenheid als duif voor het eerst zelfstandig kan kiezen de plaats en voorwerp van delict.
Een witte, blinkende, net uit de carwash gereden auto van een voor jou ongekend merk.
KNAL!
Met een BB gun schiet er iemand recht in je rectum.
De dader is een kalende man met dikke buik, bril en zweetvoeten in sandalen.
(dat van die voeten is gelogen, da's gewoon kwestie van iets meer dramatiek te brengen in het verhaal)
Alsof je leven ervan afhangt vlieg je weg naar een schuilplaats ergens in de lucht.
10 dagen, 7 uur, 23 minuten en 16 seconden kan je niet meer kakken.
En op seconde 12, met een krop in je keel zo groot als een basketbal val je van een tak uit de boom recht tegenover een andere (jouw lievelingsboom waar je vroeger altijd zat totdat er zo'n dag of 10 geleden een of andere halve zool het in z'n kalende hoofd kreeg je in je rectum te gaan schieten)
PLOP!
(geluid van een uit een boom vallende duif)
Omdat je niet anders kon dan stikken in je eigenste stront.
Op die bewuste 12 de seconde was je eerste dag als volwassen duif afschuwelijk.
Maar nog nooit had ik zoveel plezier in de dood.