de regen tikte zacht op het raam, bladeren dansten in de wind over haar terras. Even verscheen een flauw lachje op haar gelaat. De pijn werd zachter, milder. Om dan terug te komen even hevig als tervoren. Ze staarde met betraande ogen naar buiten.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
4 okt 2024
· 5 keer gelezen
· 1 keer geliket