elke dag naar mama bellen
had ik maanden geleden op een lijstje geschreven
er stonden nog zaken op
waar ik me niet aan heb kunnen houden
lijstjes,
intenties
geconcentreerde verlangens
hartzaken die helder aan de oppervlakte opdagen
maar soms belde ik niet
soms belde ik niet omdat ik niet wist wat zeggen
soms belde ik niet omdat ik je de dag daarvoor al had gebeld
of omdat ik je de dag daarvoor al had gebeld en je eerder snel had afgelegd
misschien paste het niet, was je zwijgzaam
had je pijn
soms belde ik niet omdat ik die dag al zoveel had gepraat met anderen
dan schaamde ik me 's avonds dat ik wel met hen praatte en niet met jou
soms belde ik niet omdat ik had gebeld en je niet opnam
soms belde ik niet omdat ik had gebeld en je had gezegd dat je zou terugbellen maar deed dat niet
– ik ook niet
soms belde ik niet omdat jij niet wist wat zeggen
soms belden wij niet omdat wij niet wisten wat zeggen
soms belden we wel en wisten we niet wat zeggen
soms belden we wel en zeiden wat we niet wisten
soms belde ik niet omdat ik stil een wens maakte:
dat de pijn zou zwijgen
en ik jou leven kon geven zoals jij ooit mij
ik besluit een nieuw lijstje te maken
ik noteer: elke dag geloven dat mama kan helen
en zet er in eenzelfde adem een vinkje achter