“Waarom stuurde jij me enkel een koud, blauw hart?”
Zo klaagde mijn geliefde… een scherf van gebroken glas.
Welke kleur bevriest ooit in de gloed van verlangen?
Welk blauw ijs kan ooit de vlam van liefde doven?
Is kleur werkelijk warm of koud?
Brandt een mens niet zelfs op blauw ijs, als een smeulend vuur?
Vergeet je niet: Nazım zei “Onzegbaar verdriet is wit”?
“Van Gogh’s nacht was blauw, maar brandde ster na ster!
Is blauw ijs soms niet een opgeblazen gloed?”
Een keten van kleur voor gevoelens: een verzinsel?
Mensentaal, knellende kaders?
Neruda zegt: “Liefde begint als paarse rook”
Oktay Rifat: “Tijd verft verdriet in groen.”
Als gevoelens werkelijk kleuren hadden,
Zou de regenboog zo veelkleurig zijn?
Denk je dat water kleur heeft? Het is slechts
Een spiegel die de hemel toont!
Rood voor woede? Geel voor angst? Nee!
De regenboog is liefde’s schreeuw na de regen!
Is een blauw hart niet de diepe warmte van de oceaan?
Smelt staal niet in een turkoois blik?
Sappho’s passie: een roos op paarse heuvels,
Ritsos’ eenzaamheid: een bloem op een grijze muur.
Breek deze kleurige boeien!
Laat gevoelens branden: naamloos, grenzeloos, vrij!
Want liefde is soms een rode anjer,
Soms een opgeblazen gloed in blauw ijs!
Ik schrijf mijn opstand aan de hemel:
“Kleur verkoelt niet, kleur brandt niet!
De mens maakt warm, de mens maakt koud…
Ware liefde is een regenboog – elke tint EEN ANDER SOORT VUUR!”