Een zaterdagochtend in januari. Eva was veel te vroeg wakker en staarde naar het plafond. De stilte overviel haar. Ze schoof het gordijn een beetje open. Het was nog donker. In het licht van de straatlantaarn zag ze dat het pijpenstelen regende. Ze had geen zin om op te staan, draaide zich om en besloot zo lang mogelijk in bed te blijven. Toen ze uiteindelijk opstond, was het een stuk na de middag. Ze trok naar de bib om zich minder alleen te voelen.
Eva ging aan de lange leestafel zitten om haar boek uit te lezen. Nog vijftig bladzijden. Zoals gewoonlijk las ze een romantisch verhaal. Wat ze zelf zo hard miste in haar leven, vond ze terug in boeken die door recensenten minachtend als chicklit werden afgedaan.
Uit. Mooi. Nagenietend bleef ze zitten. Ze sloeg haar ogen op en keek recht in de ogen van een knappe man. Keek hij haar met opzet zo doordringend aan? Ze kreeg kippenvel. Kwam dat door hem of door het verhaal dat ze net gelezen had? Hij leek ook de kluts kwijt.
Ze bleven maar staren. Plots wist ze heel zeker dat hij hetzelfde voelde als zij. Dit was het. Voor altijd.