Ik zag je jas er hangen,
losjes over de stoel,
Alsof je even buiten was
en het leven terug zou beginnen
Maar zoals de mouwen daar hingen,
droog van jaren, met de lege gaten,
besefte ik dat de jas nooit meer zou praten
Dat mijn ogen, op jouw jas gevallen,
je liefde verspillen