(verschenen als onderdeel van een brievennovelle in Gierik NTV, 35ste jaargang, nummer 135 en de website van Gierik NVT)
De letterzetter
Ik kleed je nooit uit.
Mijn beeld van jou is composiet.
In bed stel ik je samen:
gesloten ogen, open mond,
hand onder de lakens.
Je weet het niet.
Ik zag clandestien een stukje buik
en het strekte zich uit
als een bleke strook onbeschreven papier.
Op het vel kleurden je haren sepia.
Het is niet het zijn, maar het weten.
Het niet kunnen vergeten.
Hoe je je naam etste
met je adem op mijn lippen,
hoe je je arm om mijn schouders legde.
Waar je me los liet, liet je leegtes achter.
Zonder te kijken lees ik mijn lijf
en ik schrijf je op het vel,
daar,
waar niets mij aan jou herinnert.
Was ik maar schilder,
dan stond je model
en met trage halen, met tedere vegen
zette ik je op doek,
maar ik heb slechts dit,
lege bladzijden,
flarden onvervulde zinnen,
en ik schrijf je op mijn huid.