Het onderricht inzake het kweken van gele snoeptomaatjes en de houdbaarheid van windeieren alsook de cursus kaasmaken van bokkemelk heb ik met glans beëindigd.
Soms blijf ik me vragen stellen. Over wederkerige cirkels, waar het nut van onnodig geweld vezonnen wordt, over de blindheid van het zijn, de onbewuste wreedheid van te vele mensen.
Alfred snurkt, heeft gisteren een afspraak met de eeuwigheid gemaakt, zijn scheve schaatsen laten rechten slijpen. Bij de noordpool woont een ijsmeisje, zegde hij, dat valse warmte voelen kan.
I have a dream, een bordje vol met koude frietjes en ik neem een laatste slokje limonade voor de kalmte in het suikerloze bloed. Panicum virgatum groeit hier duivels goed, verdringt de onschuld van de kleine planten, heb de zoden uitgespit en ze gekloond in 9cm-potjes om ze weg te geven aan de schrale grond van vergelegen streken.
Ik denk daarbij aan jou -dat weet je- en de zon lag op mijn schouders omdat ze goed wist dat ik haar eenzaamheid verdragen kan.
Alfred draait zich om. De wende gaat wat onvoorzichtig en zijn bedje moet ik dringend met wat nieuwe schroeven sterker maken dan de drank die zwakke wezens klein gekregen heeft. Ik zorg voor hem als voor de droom, ik gooi de frietjes weg en zet de mayonaise op zijn nachtkastje. Het dekseltje ligt op zijn kop, het potje laat ik open. Het is ongeweten. Of de nacht misschien met droge lippen onze rust verstoort.
Ik geef hem nog een zoen en ja, zijn recepten zijn van goud, de harten veilig opgeborgen en de sterren schikken zich. De pool is weer het noorden kwijt.
uit de reeks 'Alfred frietkabouter'