DE ONTMOETING CREYF NANCY
“Ik zie helemaal niets speciaals aan deze steen.”
Vol ongeloof draai ik de kei van mijn ene hand in de andere, hoopvol zoekend naar iets mysterieus. Helaas. Noppes.
“En dit armzalige kiezelsteentje zou mijn toekomstige ik moeten tonen ?”
Hoewel ik mijn best doe om niet te lachen, verraadt de spottende toon van mijn stem hoe ik erover denk.
“Komaan Anne, ik dacht dat je slimmer was dan dat. Hoe oud ben je : 17 of 7 ? Wie heeft je dit wijsgemaakt ?”
“De oude Pauline. Vorige zaterdag, bij mijn wekelijkse bezoekje, gaf ze hem. Pauline is niet zomaar een bejaarde en dat weet je heel goed. Ze was een belangrijke wetenschapster.”
Ik trek mijn schouders op.
“Daar zeg je het heel goed : was. In een vorig leven. Het mens is 92 ! En haar leeftijd is niet het enige dat haar parten speelt.”
Ik tik met mijn wijsvinger tegen mijn voorhoofd. “Ze zit niet voor niets in Oostervier. Daar kunnen ze je allemaal van die prachtige verhalen vertellen. Ze leven daar stuk voor stuk in hun eigen wereld.”
78, 80. Ik loop de huisnummers af. Nummer 82. Ik check voor de zekerheid nog eens op het papiertje in mijn hand. Huis Ten Wijngaard. Klopt. Ik blijf het een vreemde naam vinden voor een rusthuis.
Na driemaal aanbellen gaat de poort eindelijk open.
“Goedemiddag. Ik ben Patricia Vervoort. Deze namiddag kom ik op bezoek voor een schoolopdracht. Mevrouw Dedeken verwacht mij.”
“Juist, ja.”
De poort zwiert helemaal open en de in het zwart geklede zuster gaat me voor naar een kleine wachtkamer.
Haar norse gedrag en de kille ruimte maken me nog zenuwachtiger dan ik al ben. Het lijkt op een tandartsgevoel voor het trekken van een kies.
“Goedemiddag. Ik ben Mevrouw Dedeken. Welkom.”
De zachte stem en het lachende gezicht stellen me wat op mijn gemak.
“Ik ben blij dat je ons rusthuis hebt gekozen voor je project. De mensen hier genieten daar enorm van. Het breekt hun dagelijkse sleur voor eventjes. Je mag naar Godelieve Beekens in appartement 16. Ik hoop voor jou dat je nog niet veel gegeten hebt, want ik ben net bij haar geweest om haar te herinneren aan je bezoekje en ik kan je verzekeren dat ze een echt koekjesbuffet heeft klaargezet. Het lijkt alsof de hele klas langs komt.”
De lift stopt op de tweede verdieping. Iedere deur waar ik langskom, heeft een naambordje aan de muur.
Een licht zinderend gevoel dringt door mijn broekzak. Verwonderd voel ik wat er in zit. De steen van Anne. Die was ik glad vergeten. Maar hij voelt lichtjes warm aan. Ik weet dat al die toekomstpraat flauwekul is maar toch wil ik hem niet meer bij me dragen. Mijn ogen schieten gejaagd heen en weer op zoek naar iets om hem in te dumpen maar de gang is leeg.
Nr. 16 is het laatste kamertje in de gang. Op het naamkaartje staat P. V. Dat is vreemd. De directrice zei toch Godelieve Beekens. Waarom staat er dan niet G.B. ? En waarom staan er hier alleen maar initialen en op alle andere deuren een volledige naam ?
P.V. Wat een toeval. Dat zijn ook mijn initialen. Ik klop op de deur. Geen reactie. Ik klop wat harder. De deur opent op een kier. Ik wacht. Er gebeurt niets meer. De deur gaat niet verder open. Er komt ook niemand kijken. Ik aarzel. Binnengaan of weggaan ?
Heel voorzichtig duw ik de deur wat verder open. Ik wil het oude mensje niet doen schrikken.
“Hallo.” Mijn stem klinkt schor. De steen in mijn zak gloeit steeds harder. Ik probeer het te negeren maar mijn gezond verstand vertelt me dat hier iets niet klopt.
Tegen mijn wil in ga ik naar binnen. De koude lucht in de kamer valt als een winterdeken over me heen. Ik ril. Oude mensen zetten normaal de thermostaat toch op veel te warm ??
Een gebogen gestalte, leunend op een wandelstok, staat met haar rug naar me toe.
Nog voor ik iets kan zeggen, draait ze zich langzaam om. De steen stuurt een hete pijnscheut door mijn broekzak. Ik snak naar adem.
Lange, grijze haren. Twee vermoeide ogen in een oud, gerimpeld gezicht. Mijn gezicht.