Mijn lieve dochters, mijn superhelden,
Soms voelt een dag als de dag des oordeel.
Al onze zekerheden vervagen en verdwijnen,
Onze gerieflijkheden staan te kwarren en te kwijnen,
Met vermoeide geest, zorgen en menige onbeantwoorde vragen,
Mogen wij toch deze gemoedsbewegingen leren trotseren en accepteren,
Want onontkoombaar, staan zij op jouw pad des levens.
En wees gerust al schijnen anderen, ganse dag luchthartig rond te lopen,
Zij ook, leiden een lijdensweg gelijkluidend aan dat van iedereen.
Om jouw lasten te kunnen dragen, verdragen en het liefst wegdragen,
Beschouw ze als een verandering, een onaangename verandering,
Alles verandert, herhaaldelijk en altijd in een andere vorm,
En op de meest ongepaste momenten waar je voor de zoveelste keer roept,
Waarom nu, waarom ik? zoals ook ieder luchthartig rondlopend mens het uitschreeuwt,
Onthoud dat morgen er anders uit zal zien dan vandaag,
En dat het “anders” van vandaag, overmorgen weerom anders toeschijnt.
Het is de constante permutatie van last tot lust en lust tot last die je perspectief geeft,
Zou hoop een reden tot bestaan hebben als uitzichtloosheid nooit had bestaan,
Zou troost levensvatbaar zijn zonder verdriet,
En woede zonder zachtmoedigheid,
Tweelingen uit eensluidende buik van moeder des levens,
Zij steunen elkaar onvoorwaardelijk, hoe verschillend zij van elkaar ook mogen zijn.
Dus trek een grijns op je gezicht als vandaag de dag van last is,
Want je weet dat morgen je van de lust zal mogen proeven,
Om evenzeer te weten dat morgen, overmorgen zal herscheppen.
Silex
- Schilderij: Homage to L'incertitude du Poète by Colin Palethorpe