Addie Jonathan Allison en Quentin, ik vergat bijkands Meneer Vertriest, het is al bij al een wankele familie
kalmte is een hemels godsgeschenks en eindelijk, sinds Addie ons verliet, wordt er schoon gezwegen
niet één wezen mekkert onderweg, we slapen allen liefst in stallen zonder kribbes, krabben danig in het haar
het paard is immers uitgemergeld en geregeld stuikt het door de poten, wie de dood moet trekken struikelt
op een dag dan laat je alles achter, het nobel paard dat jou vertrouwde, hen voor wie je vuur was aan de schenen
uit de reeks 'Schrijfoefeningrn voor de dood'