Dit gedicht is een uitgedroogd lied
Om de vergankelijkheid van mijn standpunt te verankeren bevestig ik je niet, aderlating van afwezigheid
Ik mag ergens niet over spreken
De passievrucht ontgaat mij schierbloesemend in een uitgedroogd lied van vier ambrozijnen kleurintervallen, lichtinvallen die jou nog steeds aanbidden
Ik ben alleen op een kamer achtergebleven waar de tijd langer stilstond dan een hamer
Toch heb ik je fort verdedigd terwijl je weg was
Bevat jouw hart nog steeds een flexibele omranding waarin ik mezelf mag te slapen leggen
Het mag niet baten
Ik eet nog steeds van mijn hoofdkussen terwijl ik slaap
Een cerebrale viering die mijn tong niet durft verlaten
Dit zijn allemaal eufemismen
Allemaal verbloemingen van zelfverantwoording die zichzelf in stand moeten houden wanneer het licht inslaat
Er is niets zo volledig dat kan beschrijven hoe ik dit moet overleveren
Dat is de betekenis van praten
Het is zinloos dat ik je ooit aanraak met woorden
Maar ik probeer in bedoeling een troost te scheppen dat praten nodig is
Ook al zag ik je gezicht en werd ik op slag verliefd op zwijgen
Praten is hierom een contradictie met romantiek
Het was ook niet mijn eerste act als kind
En dat heeft het jammerlijk lot dat ik nu alles uit moet stellen