Of ik me na de lunch meteen kon begeven naar het kantoor van onze psychologe. Als Diane je ontbood buiten de 2 dagelijkse groepssessies, had de stront ongetwijfeld de ventilator bereikt. Of zou het te maken hebben met het voorval van vanochtend ? Niet dat ik nu zo bevriend was met de 60-jarige Jos, maar hoop doet leven, nietwaar ? Het was einde juni en broeiend warm. Ik was hier nu 4,5 maanden patiënt, wat in onze volledige afdeling van 28 personen goed was voor brons. En zelfs voor goud in onze 5-koppige groep ‘A’. Ik klopte aan, ging binnen met mijn onafscheidelijk blikje Cola Zero en op vraag zitten aan haar bureau.
Wat ik nu weer fout had gedaan, was vanzelfsprekend een slecht begin, waarna een kleine, maar kordate preek mijn beloning was. Oh, wat kende ze me goed…heel goed…véél te goed !
Godverdomme, wat was nu weer de vraag die ze me zonet gesteld had ? Diane keek me nog steeds aan, terwijl mijn beschadigde korte-termijn geheugen in ‘overdrive’ ging. Of ik ‘iets’ vreemd vond ? Maar wat nu weer ? Ze bood hulp en herhaalde de vraag. Juist ja, Jos was vannacht overleden toen zijn hart rond 04.30 u. had besloten er de brui aan te geven. Jos en ikzelf waren, samen met punker Dave, de langst verblijvenden op haar afdeling van de inrichting. Goh, het zal wel vreemder voor hem zijn geweest, zeker ? Schrijf, schrijf…
Waarover we gisterenavond, tijdens het eerste lange gesprek dat ik ooit met de man had gevoerd sinds mijn opname, hadden gesproken ? Goh, eh…niks speciaals. Had hij dan helemaal niks verteld over zijn verleden ? Sorry, laat mij nu net denken dat zoiets behoorde tot het takenpakket van de begeleiders en psychologen. Een wat uitdagende blik is mijn beloning voor deze ongepaste opmerking. Nu ik het toch zelf had opgegooid…dat ik de begeleidster verleden week, wachtend met ons zessen op de tram, had ‘bedreigd’ met het plegen van zelfmoord ? Is dat een ‘bedreiging’ ? En komaan, ze kennen me na al die maanden toch al wel een beetje ? Ik had gewoon gevraagd of ze tijdens de wekelijkse uitstap al ooit een patiënt was verloren en, na het ontkennend antwoord, had gezegd dat ze dan nu maar eens goed moest opletten met de tram reeds in zicht. Of ik zoiets grappig vond ? Tsja, blijkbaar wel grappiger dan ‘dikke Mia’, onze groepsbegeleidster. Schrijf, schrijf…
Maar hadden we het nu niet over de zopas overleden Jos ? Ik mocht mijn gang gaan. Prima, dat het belachelijk was geweest om de volledige afdeling af te sluiten en de patiënten te verbieden hun kamer te verlaten tot nader bericht. Ja, inderdaad…opgesloten als gangsters, terwijl niemand Jos zoiets zelfs maar had toegewenst ! Neen, voel me niet echt een gangster. Ha, terug naar de orde van de dag. Ja, natuurlijk is het enigszins vreemd dat een man, die je na enkele maanden pas de avond ervoor een beetje had leren kennen, de ochtend erna de ultieme en perfecte vlucht had uitgevoerd ! 60 jaar op deze klotebol en inmiddels niemand die om je treurt. Je komt alleen, werkt mooi je lijstje van ‘do’s and don’t’s’ af, die vallen onder de belachelijke noemer ‘Leven’, om dan opnieuw alleen heen te gaan in het bed van een inrichting. Hoe bedoelt U : ‘Er waren toch gevoelens’ ? Oh ja sorry, natuurlijk : het gejuich van de patiënten wegens het opschorten van alle verdere activiteiten van de dag en het gevloek van het personeel voor al dat additionele werk. Enige treurnis ? Mmm, zal ik gemist hebben wegens mijn ochtendgebed. Jep, sarcasme laat zijn lelijke kop nog eens zien. Schrijf, schrijf, scheur…
Jos was wel getrouwd geweest, maar had 4 jaar geleden zijn vrouw moeten afstaan aan de heer Kanker. Ach, laten we nog maar eens voor de lever gaan ! Gaat lekker snel en borsten zijn tegenwoordig zelfs al te genezen ! Oh neen, het geluk van kinderen hadden ze nooit gekend. U zegt ? Vrienden ? Ah ja, juist…vriendschap ! Zoiets dat meteen kan verdwijnen na die laatste pint, die ene discussie, die fatale vrouw, juist ? Café-wijsheid van Jos, 30 jaar uitbater en mensenkenner ‘pur sang’. Maar daarom minder waar, denkt U ? Ach, jammer maar helaas : net zoals ik, enkel te weinig kennis over zichzelf ! Ineengestort voor zijn eigen café, ‘gelukkig’ gevonden door de arm van de wet – altijd op zoek naar de zware criminaliteit – en stante pede naar dit ‘hol’ gebracht. Zoef, dit was uw leven ! Hoe, nu al voorbij ? Ja, sorry…kunnen we meteen even afrekenen ? Schrijf, schrijf…
Ach, Jos wist dat hij de inrichting nooit levend zou verlaten. Zijn eigen café werd zijn ‘dead man walking’. En laat nu net Mia, zijn overleden vrouw dus – had ik dat al gezegd ? Sorry dan ! – de enige zijn die zijn laatste wil kende en had kunnen uitvoeren, moest de heer Kanker ergens oponthoud hebben ervaren. Ah zo, oké : verstrooid worden in de rivier. Welke ? Hoeveel rivieren kent U zelf in Antwerpen ? Ah ja, U komt natuurlijk uit het Mechelse… Goh, zeker iemand die me dat heeft verteld…Waarom ? Staatsgeheim ? Oké, sorry… De bedoeling was dat het strand van St. Anneke de uitvalsbasis zou worden voor zijn laatste reis in poedervorm. Maar ach…een wei waar de koeien lekker kunnen schijten, zou hem ongetwijfeld eveneens zijn bevallen. Tenslotte : eigen schuld, wei gevuld ! Schrijf, schrijf, scheur…
Sarcasme ? Mij volledig vreemd…Vroeg U niet om het op mijn eigen manier uit te leggen ?
Hoe bedoelt U ? Wat er verleden week op mijn verjaardag precies is gebeurd in de refter ? Buiten dat feestje met drank, drugs en naakte, dansende vrouwen ? Oei, niet om te lachen dus. Jammer… God nee, alsjeblieft…niet opnieuw over die appel, hoop ik ? Ik heb die gast toch gemist, niet ? En ik heb zelf de boel opgekuist ! Een verjaardag vieren in een inrichting waar je reeds meer dan 4 maanden verblijft, in gezelschap van een bende andere verloren zwijnen, is echt wel nefast voor de feestvreugde, geloof me ! Haha, nee…ik hoop ook dat ik mijn 53e verjaardag ergens anders en onder andere omstandigheden kan vieren ! Zeg Diane, is dit een geldig verhoor ? Heb ik geen recht op een advocaat of zo ?
Ja, bekend schuldig : heb inderdaad afgelopen week de sportzaal verlaten. Maar eerlijk…dat was echt ook wel het beste voor Freddie Krueger…anders had hij ongetwijfeld kennis gemaakt met de andere kant van mijn tennisracket, de lelijke klootzak ! Woedeaanvallen ? Ja, die komen nog voor. Neen, dank U, ik probeer ze zo wel onder controle te houden ! Ja, ik weet het wel : 2 weken geleden ook al tijdens ‘handenarbeid’. Godverdomme, omdat sommigen zich blijven storen over het feit dat ik nog steeds enkel donkere kleuren gebruik ! Weet dat ik het niet mag verscheuren, maar vond zelf – op dat moment – dat het de beste oplossing was voor iedereen ! Maar laat mij nu denken dat we het hier enkel over Jos zouden hebben. Neen Diane, ik verhef mijn stem niet…ik spreek altijd zo luid ! Schrijf, schrijf…
Nee oké, maar is het dan zo onoverkomelijk om een 60-jarige man zijn laatste wens toe te staan ? Tegen de wet ? Tsja, als U het zegt… Hoe ik het dan zie ? Hij wou naar de rivier en jullie hebben ze droog gezet. Nee, dàt was sarcasme : ‘droog gezet’, ziet U ? Oei, alweer gemist ! Omdat ik al zo enorm veel heb moeten opgeven en nu ook nog mijn smaak voor humor ? Liever niet, maar toch bedankt !
Allé, het is dus niet enkel mijn smaak voor humor…Welke dan nog ? Vrouwen ? Zeker weten ! Ah, U bedoelde iets anders… Waarom ik de groep, tegen hun zin, heb verplicht mee te gaan kijken naar de nieuwste Lars von Trier, “Melancholia” ? Omdat het mijn week was om te kiezen en ik soms wél zin heb om mijn brein nog enigszins te bevoorraden. Trouwens, anders was er nog altijd Kirsten Dunst om naar te kijken, toch ?
Onenigheid tijdens de kooksessie ? Ah, met de begeleiding…Ja, dat klopt. Had meer uitgegeven dan de voorziene € 2,5 per man. Misschien mijn zaken niet, maar kookt U dagelijks voor man en 2 kinderen aan € 10,-, voor-, hoofd- en nagerecht inbegrepen ? Oké, zat er flink wat over, maar heb het toch uit eigen zak bijbetaald ? De bedoeling niet ? Alternatief…zal best ! Zakjes en blikjes, maar mag niet : alles moet vers zijn ! Komaan Diane, € 12,50 voor 5 volwassen personen ? Ben al lang blij dat er geen flesje wijn bij moet…oh sorry ja, ‘mag’ bedoelde ik natuurlijk ! Dikke Mia vreet godverdomme alleen al een hoofdgerecht voor dat bedrag ! Of ik het ‘dikke’ wil laten vallen ? Zal wel moeten…zou ze niet eens kunnen optillen… Ha ha…een glimlach ! Braaf, zit, lig : een beloning !
Dàt moet U toch echt even herhalen : mij bedanken voor verleden maand ! Diane, de heer Korsakov heeft me niet ontzien. Weet godverdomme niet eens meer wat ik gisterenavond heb gegeten ! Ja, sorry…nu roep ik ! Nee, niet kwaad op jou…op mezelf. Ja goed, eventjes terug : dus afgelopen maand. Ah, het komt terug : Tom was niet teruggekeerd uit verlof en niemand kon hem bereiken, dus ben ik hem thuis gaan overtuigen om mee met mij te komen. Nee, was niet makkelijk : hij was zo high als een garnaal. Dat heeft hij bij zijn terugkeer dan ook wel geweten, niet Diane ? Ach ja…slaan en zalven. Ha, dat doet me eraan denken : had mijn moeder vroeger beter ook gevraagd om eens aan een zalf te denken. Ja weet het, dat is een sessie-onderwerp !
Nog één ding ? Jennie van de 4e verdieping angst aangejaagd ? Oh man…dàt ! Sorry hoor, maar dat is écht niet mijn eigen schuld alleen ! Ten eerste kon ik niet weten dat boven mijn kamer de isolatiecel van het 4e lag… en dat wijf was al een gat in de nacht aan het krijsen van “Ze komen me halen…ze komen me halen”… Ik probeer af en toe ook wat te slapen, weet U ? Hoe…wat zeggen ze dan op het vierde ? Oh ja oké, ben weer mee… Ik vreesde al dat ik die nacht geen oog meer toe zou doen. Dus toen het eindelijk rustig was, heb ik inderdaad op de verwarmingsbuizen geslagen met een schoen en geroepen : “We zijn er nu ! En we komen je nu halen, woehaa !!”. Natuurlijk heb ik daar spijt van…heb voor de rest van de nacht inderdaad geen oog meer toe gedaan… Konden ze die niet platspuiten of zo ? Mij ? Nu nog straffer…heb ik het weer gedaan ! Man man…slechts één moment van onoplettendheid en hop : ga meteen naar de gevangenis, ga niet langs start, U ontvangt geen geld ! Schrijf, schrijf, scheur…
Mag ik U eens iets zeggen : verleden week, de dag van mijn verjaardag, is mijn dochter eindelijk voor de eerste keer meegekomen met haar moeder en mijn zoon, die me wel meer komen bezoeken. Heb gehuild als een klein kind ! Ik wist dat deze opname slachtoffers zou maken, maar niet zo veel indien ik gewoon was blijven drinken en drugs nemen. Wil enkel zeggen : ben gelukkig niet al mijn menselijke waarden kwijt ! Watte ? Dàt moet U toch nog eens één keer herhalen ! Ik ben diegene waar U het meest vertrouwen in heeft op een goede afloop van gans de afdeling ! Ah, zelfs van onze groep ! Man man…zou er toch niet te veel geld op inzetten (ha ha !). Ja, weet U : doet mij een beetje denken aan de sessie van eerder deze week. Wat zei U ook alweer : “Iedereen verdient een tweede kans !” ? Ben helemaal akkoord, maar het zijn nu net de andere mensen die je dat moeten toestaan ! Ha zo…het begint bij jezelf…ja ja. Zei zelf vroeger ook altijd: ‘no retreat, no surrender’… wat helaas niet ‘an sich’ leidt naar zo’n tweede kans ! Sommigen hier hebben het geluk te mogen terugkeren naar hun eerste kans, die nog steeds staat te wachten op de regenboog aan de hemel. Natuurlijk, dat weten wij ook, meestal ten onrechte. Heeft Uzelf niet gezegd dat zowat 85 % van alle verslaafden hervalt ? Misschien best allemaal meteen in de rivier gooien…zo ‘redden’ we het leven van onze geliefden tenminste toch nog !
Mmm, daar zou u liever een ander keertje op terugkomen ! Tijd voor de volgende sessie nu, zeker ? Ah nee, sorry…vergeten. Natuurlijk zijn er geen sessies meer vandaag ! Dus, wel vrij, maar niet buiten ? Ikke ? Wat lezen en muziek beluisteren, denk ik… Ja, bedankt voor het verplichte gesprek…schrijf, schrijf…scheur !
Even naar buiten…voor een nieuw verhoor van ‘The Fab Four’ én een sigaret ! Problemen ? Nee, natuurlijk niet…Alleen : ben hier nog niet weg, denk ik… We roken alle 5 en besluiten dan maar wat te gaan kaarten. Hartenjagen ? Ja prima hoor… Hoop dat ik win ! Kom sowieso al harten tekort !
Groep ‘A’ : 4 mannen en 1 vrouw, dagelijks vechtend tegen demonen, angsten, verslavingen, depressies, zichzelf…De hardst verslaafden, maar met hoop op een toekomst ! Eveneens het meest gemeden door de andere 23 patiënten. Wij zijn arrogant ! Staan boven de anderen ! Maar ook : vechters, volhouders… Een toekomst in zicht, eens vrijgelaten. Wij zouden ‘genezen’… Vreemd woord : van een verslaving genees je nooit ! Je vecht er dagelijks tegen ! Een thuismatch win je meestal nog wel, mits enige forse volhouding…Een uitmatch wordt al véél moeilijker !
Problemen ? Even Damocles bellen…niemand thuis natuurlijk ! Is alweer op weg met zijn zwaard : op zoek naar ons…ongewapend ! ‘Last people standing’…waarvan er inmiddels 2 zijn overleden (waaronder Tom) aan een overdosis en 2 opnieuw opgenomen…voor een derde kans ? Damocles houdt blijkbaar niet van de kust. Vindt Wenduine niet op de GPS van zijn paard ! Verstoppertje spelen ? Ik kom ! Tot nu toe heeft hij me niet gevonden ! Fier ? Natuurlijk niet : teveel schade achter me gelaten ! Eén ervan heet ‘invaliditeit’ ! 56 jaar…nog 4 jaar te gaan, Jos ! Zal ik dan misschien wél de zee bereiken in poedervorm ? Misschien…Ik hoop het zo ! Maar inmiddels : schrijf, schrijf, punt…scheur !