De schrijver die in mijn lijf woont
De schrijver in mij slaapt. Met haar duim in de mond, ligt ze vredig opgekruld, ergens verstopt in mijn grijze massa.
Ze weet nog niet dat ik klaarsta met een ouderwetse wekker in mijn hand. Dat er nog maar een paar tikken te horen zullen zijn voordat er een oorverdovend geluid zal klinken. Ze zal opspringen met een verwilderde blik in haar ogen, rondkijken in de eindeloze leegte en langzaam gaan beseffen dat die gevuld moet worden met woorden. Eindeloos veel woorden. Ze zal vol afschuw haar handen voor gezicht slaan en roepen: 'Neeeeeee!'
Ze moet er doorheen. Deze miserie. De zomersluimer is voorbij. Vanaf vandaag moet ze aanstaan. Ze zal de glazen van haar bril moeten oppoetsen, zodat ze weer scherp ziet.
Vanaf nu ligt alles weer onder het vergrootglas. De glimmende vlekjes op de neus van mijn hond terwijl hij de nazomerse lucht opsnuift. De discussie met mijn vriend over zijn vuile sokken op een keukenstoel. Duiven die elkaar bevechten om vogelvoer. De whatsappjes van mijn moeder over het weer. Alles is potentieel materiaal.
Er is geen routine die mijn innerlijke schrijver daarbij kan ondersteunen. Ze moet zichzelf laten vallen in de chaos. Gewoon, alsof het niks is. Uiteindelijk vindt ze vanzelf een golf, waarop ze kan surfen. Eerst wankelend, maar al snel zal het als vanzelf gaan. Ze zal er voorzichtig meer plezier in krijgen, totdat ze uiteindelijk weer weet wie ze is.
Ze is de schrijver die in mijn lijf woont en ik heb haar nodig om mijn leven kleur, richting en duiding te geven. Het is niet ik die haar een schrijfroutine kan geven maar zij die mij een levensroutine geeft.
De schrijver in mij is zich terdege bewust van deze grote verantwoordelijkheid. Als verhalenverteller pur sang kan ze zich een levendige voorstelling maken van wat er zou gebeuren, mocht ze haar taak niet hervatten. Laten we zeggen dat het laatste seizoen van Emily in Paris gniffelend als een demon op de loer ligt, samen met een groot bord Franse frieten, een paar repen witte chocolade en een erg slecht zelfbeeld. Ze weet dat als zij geen zinnen produceert, ik uiteindelijk in de leegte zal kukelen waar eigenlijk de woorden hadden moeten staan. Haar woorden. Mijn vangnet.
Wanneer dat besef volledig tot haar is doorgedrongen, zal ze zich zonder morren op haar taak storten en haar lot aanvaarden. Deze week mag ze nog schrijven op haar telefoon, met een kopje thee in het zonnetje. Vanaf volgende week moet ze weer in het gareel. Laptop, keukentafel, eenzaamheid en woorden. Meer dan dat kan ik haar nu eenmaal niet bieden.