Zie dat meisje rechts, ik droeg mijn kruis op de rug!
Ieder huis (dat van ons had een hoek) zijn eigen oog, het alziend, eerst de straat oversteken.
Mevrouw Courtmans schreef romans, ook poëzie, ken je haar? Nee, zegt hij. Mijn broer steekt niet weg dat hij geen interesse heeft. Ik stel dus maar geen vragen meer.
Het zusje aan mijn hand doet deugd. Ze mag bij me aankloppen, mijn deur is een banaal exemplaar, nooit echt op slot te krijgen.
Op de eerstvolgende hoek is een plek die open is, waar we spelen, een kamp maken, snel thuis als ik zo nodig moet. Er is zelfs een tweede 'open plek' waar een touw op de grond lag te rusten na het springen.
Filip, je kuste me! Je kuste mijn mond, mijn vriendin, ik wilde geen tong.
Mijn broer had als enige een schaduw, hij keek er niet eens naar om. In zijn boekentas een agenda, en orde, een boterham bij oma gegeten. Wij liepen weg van de grote tafel. Van het appartement heb ik beelden opgeslagen.