Neerwaarts spint de treurwilg draden van frisgroene takken waarover de regen van blad tot blad druppelsgewijs kan zakken.
Naadloos en stil ,verdicht zich, ‘t weefsel van jong wilgegroen dat met zijn schaduwen liefdevol en royaal de aarde zoent.
Statig draagt hij gewillig zijn tooi ,toegeeflijk-gezind, en laat zijn draperie buigzaam en flexibel luchten in de wind.
Als dan de tijd verglijdt en hij ‘n diepe buiging maakt is ’t zijn warme tapijt in ‘ t vurigste palet, dat de aarde raakt.