Het beest
Het Beest.
(Sproerhaal, vraagt tien minuten van je tijd om te lezen,is leuker dan het invullen van enquêtes )
In een land ver van hier mijmert een koningin in de veranda over de eerste ontmoeting met haar man.In de twintig jaar dat hij op de troon zat waren er geen onnoemelijk problemen geweest in het land.De grond was er vruchtbaar, er heerste een goed klimaat, zachte winters en milde zomers en hun landgenoten waren over het algemeen tevreden. Ze onderhielden nauwe contacten met de naburige koningsparen door met hen elk jaar op skivakantie te gaan naar ice-cape- verdië en in de zomer naar sunlight-isles. Dat waren eigenlijk familieuitstapjes ,gezien ze via hun betovergtootvader met elkaar verwant waren.Vandaag zou ze nog wat mails moeten beantwoorden, en de ontmoeting met de koningin van Konterije voorbereiden.
Bij de Noordgrens had men de laatste dagen 's nachts vervelende geluiden gehoord. Men had er eerst niet veel aandacht aan geschonken tot het toch de nachtrust teveel verstoorde. Men werd ongerust en besloot om het bosrijke gebied bij de grens met drones te verkennen. Enkele minuten later verschenen er op computerschermen in de gemeentehuizen een eerste beeld van "het beest"
Ze waren verbijsterd . Het nieuws ging als een lopend vuurtje door de grensprovincie.
Dit hadden ze niet verwacht. Een groot beest had een spoor getrokken door de bossen en lag daar te slapen. Het had iets van een teddybeer maar veel groter. De beelden werden direct naar het paleis gestuurd.
De koning stoof de veranda binnen. Hij zag bleek. Zo kende de koningin hem niet.
"In het noorden", zei hij.
“Een beest, nog nooit eerder gezien,…gigantisch groot…!
Alvorens ze hem om wat meer uitleg kon vragen was hij al weer weg. Ze hoorde hem in de verte zijn eerste minister iets toeschreeuwen .Iets van "minister van land-en tuinbouw en ministerie van mens en ... ,.....veiligheidsraad"
De dauwdruppels op de klimrozen waren ondertussen opgedroogd . De zon scheen nu al wat feller maar zij kreeg het koud.
In het noorden wist men niet goed hoe men er mee moest omgaan. ’s Nachts hield men de ramen dicht en overdag moesten de kinderen vooral in de buurt blijven. De ene zwoer bij oordopjes, de anderen zetten een koptelefoon op met relaxatiemuziek om in te kunnen slapen. Men raakte er oververmoeid. op het randje van een depressie . Ze verloren hun concentratie en vooral hun geduld .
De staatshoofden van de naburige landen moesten worden gecontacteerd. Hadden zij dit beest ooit gezien ? Of zaten zij er voor iets tussen? Ook werden mails verstuurd met in de bijlage foto's van het beest naar alle universiteiten in het binnen - en buitenland.
"Laat maar wat het ministerie van land- en bosbouw betreft," riep de koning. " Niemand kent dit beest".
Om eén uur in de namiddag stopte een taxi aan de voorzijde van het paleis. Een boom van een man met een warrige haarbos glipte het paleis binnen en repte zich met grote stappen naar de koning.
"Ik kan u helpen "zei hij. “Het is een uiterst merkwaardig monster. U zal er nergens informatie over vinden. Niet op het internet noch in boeken. Maar toen ik er over hoorde nam ik meteen het vliegtuig en een taxi want ik denk dat ik u kan helpen. Ik weet alles over monsters . Ik heb een master in monstrologie . Maar deze heb ik nog nooit gezien. Ik zou het zeer graag bestuderen maar er is voorzichtigheid geboden."
"Een monster ! U noemt het een monster! ",riep de koning uit .
"Daar lijkt het toch op ", zei Warhoofd. "Monsters moet je niet willen te lijf gaan. Ze kunnen gevaarlijk zijn alhoewel er ook aardige monsters bestaan" ."En ik raad U sterk af om het proberen neer te schieten. Dan maakt U het alleen maar erger. Laat het maar aan mij over. We kunnen in een eerste fase verder observeren met de drones. Kom er echter niet te dicht bij, je weet nooit hoe het daarop reageert. Ik stel op basis daarvan wel een plan van aanpak op."
De man verliet het paleis. Niemand had zijn naam gevraagd.
Maar ze rekenden op hem.
" Meen je dat nu echt" zei een magere man met rond brilletje ? Hij stond naast de taxi en keek Warhoofd smalend aan.
"Ken ik U ?" vroeg Warhoofd "U kent me maar het is de eerste keer dat we mekaar ontmoeten," zei de magere man.
Voordat hij iets terug kon zeggen werd een leren zakje in zijn hand geduwd en stapte de magere man in de taxi die voor hem bedoeld was ."Dit zal U nog goed kunnen gebruiken ," zei de magere en hij knipoogde voordat hij met de taxi in stilte vertrok.
Warhoofd bleef verweesd achter. Hij bestelde een andere taxi en keek stiekem wat er in het zakje zat. Wat had dit te betekenen ? Waarom zou een klein fluitje nog van pas kunnen komen ? Hij was een man van de wetenschap.
"Naar het Nationaal archeologisch museum" zei hij. "Ik moet daar iets bekijken." Vervolgens liet hij zich naar het natuurhistorisch museum en het instituut voor oceanografie brengen. Na nog wat heen en weergerij liet hij zich naar een café op een onbekend adres rijden ver van de stad.
Hij betaalde de chauffeur die met een brede glimlach 2000 euro ontving. "Voor die prijs wilde hij Warhoofd wel een hele week rondrijden,"dacht hij.
Warhoofd was moe maar had nu wel echt een frisse pint nodig en stapte het café binnen.Hij ging aan de toog zitten en bestelde.
"Aardappelschillen daar maak ik chips van" zegt de man die naast hem zit , het zijn de beste. Zag u het ook in het laatavondjournaal ? Wat een kermistoestanden. Fake news en complottheorieën daar worden we mee overspoeld. Ik zeg altijd beter 1 goede pint dan tien limonadeflessen."
Warhoofd kreeg er een zwaar hoofd van. Hij knikte instemmend maar had niet echt geluisterd en bestelde een tweede pint.
“Teveel bloemkoolvelden hier , daar zouden de milieuactivisten zich eens beter mee bezighouden. Ja , mijn moeder zei altijd dat je van zonnebloempitten slimmer wordt. Met peterseliestengels maak je altijd de beste soep, dat zei ze ook."
Warhoofd bestelde een derde pint.
“Mijn betovergrootmoeder had een ongelooflijke encyclopedische kennis. Ze was een gerenommeerde kinderpsychologe,weet u , en had zo haar opvoedingsmethodes. Ik bewonder haar professionaliteit hoor. Al die digitale onzin tegenwoordig met computerspelletjes en virtuele werelden.Uren heb ik in de universiteitsbibliotheek gezeten om mijn familiestamboom te bestuderen."
Warhoofd leegde zijn glas.
"Oh, Hebt u het ook gehoord van de vuurtorenwachter ? Hij maakte een onvergeefelijke fout,zegt men. En in de brandweerkazerne…..”
Warhoofd excuseerde zich. Hij had graag in alle rust de computerbeelden nog even bekeken op zijn tablet maar hij voelde zich wat duizelig. Die caféfilosoof naast hem bezorgde hem koppijn ( of die pintjes ? )
Warhoofd excuseerde zich. Hij moest dringend naar het toilet .
Hij las de tekst die op de toiletdeur was gekrast.
“Elfen,kabouters
feeën en trollen,
Met monsters en draken
moet je niet sollen”.
Wie gelooft er nog in sprookjes,dacht hij.Hij verliet het café via de achterdeur.
Warhoofd wandelde met grote passen over het pad achter het café. De frisse boslucht deed hem goed. Maar draaide hij nu in rondjes ? Hij struikelde over een steen.
Hij was wel monsteroloog maar een held was hij nu ook weer niet. Zeker niet in een akelig donker bos dat er alsmaar akeliger begon uit te zien.Het kronkelige pad leidde hem verder van de bewoonde wereld af dan hij had gewild. Op de sterren moest hij niet rekenen,die kon hij door het dikke bladerdek ook al niet meer zien. Net toen hij zich afvroeg of hij niet beter op zijn stappen zou terugkeren maakte hij een tuimeling .Voor hij het goed besefte volgden hierop wat buitelingen en belandde hij in een donkere diepe put.
Daar lag hij dan. Hoog boven hem bengelde zijn tas aan een tak.
Alex, die als wees was opgegroeid had altijd al van monsters gehouden. Hij kon uren naar series kijken op Netflix als er maar een monster in de hoofdrol zat.
Het monster waar men het de hele tijd al over had op de televisie leek daar volgens hem helemaal niet op .Het lag gewoon in het bos en het leek vrij aaibaar. Waar hadden die volwassenen het wel over ? Hij was niet zo’n broekschijter. Wat al die grote mensen niet durfden zou hij wel doen. Even van dichtbij een kijkje gaan nemen.
Een monster benaderen en er dan aan zijn vrienden in het weeshuis over kunnen pochen. Hij beeldde zich al in hoe ze aan zijn lippen zouden hangen. Eindelijk zou hij ook eens een spannend verhaal hebben en zou hij niet meer de Netflix- nerd genoemd worden. Hij sloop door het bos tot hij aan de rand van de plek was gekomen waar het beest zich had neergelegd. Nu hij zo dichtbij was leek het toch echt groot. Hij klom eerst in een hoge boom. Hij zag de dikke buik regelmatig op en neer bewegen. De ogen waren gesloten. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn angst.
Hij kroop door het nest van verhakseld hout maar toen hij het bijna kon aanraken slaakte het monster een diepe zucht. Nu kwamen er toch wat zweetparels op Alex's voorhoofd. Het leek erop dat het monster ontwaakte. Daar had Alex geen rekening mee gehouden. Hij zag de bui al hangen. Hij moest zorgen dat hij weg was vooraleer hij onder één van die enorme poten zou terechtkomen. De grond onder zijn voeten begon te daveren. De snelheid waarmee hij wegrende verdiende een vermelding in het guinness book of records.
Warhoofd bleef wat verdwaasd liggen. Alle raders in zijn hoofd begonnen te draaien. Zijn linkerhersenhelft zocht naar oplossingen. "Je kleren zitten te strak om uit de put te klauteren", "controlleer of je niets gebroken hebt" , "ga vooral niet te vlug rechtstaan om draaiingen te voorkomen ". De rechterhersenhelft gebood hem luid te gaan schreien en om vooral wakker te blijven en te wachten op de reddingsactie die op touw zou gezet worden. (Het paleis zal wel willen weten waar hij uithangt zeker ?). Het duizelde voor zijn ogen. Een beeldmooie vrouw keek over de rand van de put naar Warhoofd. Haar figuur lichtte op in het duister en ze had een be-toverende glimlach . Haar kleed was bestikt met fonkelende parels en haar blonde haren glommen in het duister. Warhoofd zag haar naar hem toe buigen en haar hand over hem uitstrekken. Zag hij nu sterretjes ? Over de put draaide ze tien keer met een glinsterende ster op een stokje en hij voelde hoe hij uit de put steeg en op een bedje van mos landde . De bloedmooie vrouw gaf hem een kus en hij vond zijn krachten bij wonder meteen terug .
Hij had het gevoel naar de hemel te stijgen,( maar dat gebeurt enkel in sprookjes, dat kon dus niet) .Hoe ze dat voor mekaar had gekregen zou hij wel willen weten .Hij was door haar schoonheid nog bedwelmd toen hij zijn tas uit de boom schudde .“Elfride “,zei ze. ” Ik ben een toverfee.” “'k Zal het maar geloven “,dacht Warhoofd. Ze verlieten samen het bos bij daglicht.
Alex liep terug naar het weeshuis. Hij nam er een dvd van 1 van zijn lievelingsfilms. Misschien moeten we deze op groot scherm afspelen voor dat beest.. monster. Bij het zien van monsters op een reusachtig scherm voelt hij zich dan ook eens heel klein en wordt hij wel zo bang om verpletterd te worden dat hij wegrent en terugkeert naar Monsterland of hoe het ook heet…dat land waar de monsters vandaan komen. Dan komt hij misschien nooit meer naar mensenland terug, aardig of niet , hij is simpelweg te groot! Maar hoe hij dat voor mekaar zou krijgen was nog de vraag.
Met de dvd in zijn rugzak klauterde hij weer stiekem uit het raam. Hij vond zijn oplossing zelf wel briljant. Hij nam zijn skateboard en ging er van door. Wanneer hij genoeg vaart kreeg legde hij zich neer op zijn buik.Hij greep het board goed vast en zag hoe hij over de huizen vloog. Kabouters zouden harde werkers zijn. Dat wist hij uit de verhalen die zijn moeder nog had verteld toen hij nog een peuter was. Die zouden de klus wel snel kunnen klaren. Alle lakens aan mekaar naaien voor een reuze- projectiescherm.Hij moest met zijn idee zo snel mogelijk naar het koninklijk paleis.
De wind trok zijn haren strak naar achter. Hij bereikte de topsnelheid en zag het land onder hem door flitsen. Opeens voelde hij zijn board zakken en snelheid verliezen. Enkele seconden later lag hij tussen de bloemkolen. Pfff, in zijn haast had hij de batterij niet meer opgeladen. Hoe stom was hij geweest!
Hij hoorde iemand praten. “Ah,dat moeten die bloemkoolvelden zijn waar die vent in het café het over had. Ze zijn wel heel erg uitgestrekt. Zeg,eens Elfride , de koning rekent op mij. Maar eerlijk gezegd weet ik het ook niet hoe we dat monster daar wegkrijgen.” .“Had je eerder moeten aan denken” ,antwoordde Elfride.
Alex sprong recht!
"Ik ving jullie gesprek op,"zei Alex .
"Ja," antwoordde Elfride,"Warhoofd heeft zich flink in de nesten gewerkt. De zogenaamde monsteroloog, ha ,ha!"
“Ik heb een briljant idee” ,zei Alex.” Laat het me even uitleggen.”"Laten we eerst eens de koppen bij elkaar steken" , zei Elfride. "Ja,de koppen bij elkaar steken " .beaamde Warhoofd
Ze maakten het zich gezellig tussen de bloemkolen onder de heldere sterrenhemel .
“ Jij ,Alex ,je hebt wat teveel fantasie. Denk je nu echt dat je dat voor mekaar zou krijgen? Waar zijn die kabouters die je zullen helpen? Een monster is een sprookjesfiguur net zoals ik. Wij weten hoe we dit kunnen oplossen,” zei Elfride.
"Ik kan dingen doen zweven. Dat heb ik van mijn moeder geleerd. Jaren heb ik geoefend om een schildpad de lucht in te krijgen." Mijn krachten reiken nog niet zo ver. Zo’n gigant laat zich niet zo gemakkelijk wegzweven.
Elfride begon zacht te zingen.
“Laat ons alles geven.
Monsters laten leven
Komen ze te dicht ,
dan laten we ze zweven.
Maak ze niet bang,
zweef ze terug naar monsterland."
Alex viel in slaap. “We kunnen het monster met dat prachtige lied van je eerst in slaap wiegen en dan mag jij je toverkunsten nog eens laten zien Elfride.”, zei Warhoofd. “Dat wist ik al”, zei Elfride” ." Ach zo ? je wist dat al." antwoordde Warhoofd.
Ze vielen tussen de bloemkolen in slaap.
De volgende ochtend vertrokken ze met Alex's skateboard.( Elfride had dat ding weer aan de praat gekregen).
Het was wat krap maar ze konden er met zijn drieën netjes naast mekaar op zitten .
Algauw zagen ze het Monster in de bossen bij de grens. Het zat rechtop gretig te smullen van de boom kruinen rondom hem.
Ze waren er nu vlakbij.
Alex, kreeg zweetbandjes en zijn dvd glipte uit zijn handen. Zijn lievelings film! Hij vergat even dat hij op een skateboard zat. Hij wou er naar grijpen, verloor zijn evenwicht en hij viel pijlrecht naar beneden op een boomkruin waar het monster net zijn zinnen had opgezet. Hij verdween tussen diens tanden.
“Oh wee “,riep Warhoofd.
“Neem je fluitje”zei Elfride.
Speel en ik zal zingen.
“Laat ons alles geven.Monsters laten leven
Komen ze te dicht ,dan laten we ze zweven.
Maak ze niet bang,zweef ze terug naar monsterland."
Ze zagen hoe het monster begon te geeuwen en in slaap viel.
Ze nam haar stokje.
Ze draaide het tien keer rond en zei : “Elfen,kabouters
feeën en trollen,
Met monsters en draken
moet je niet sollen”.
“Waar heb ik dat nog gehoord of gelezen ?” , vroeg Warhoofd zich af.
Met grote ogen zag hij het monster opstijgen en wegzweven tot boven de wolken waar hij ook in verdween.
“Adieu Alex”,zei Warhoofd droevig.
"Misschien spuwt het monster je daarboven wel weer uit . Zoals de walvis ook Jonas uitspuwde."
Warhoofd verliet zo snel mogelijk het land. Niemand mocht weten dat hij geen monsteroloog was. Op de vlieghaven ging alle aandacht naar het officiële bezoek van de koningin van Konterije waardoor hij ongemerkt het vliegtuig kon instappen.En Elfride? Die verdween in de bossen hand in hand met een magere man met een klein rond brilletje.
Isabelle Vandevyvere
27 juli 2024
Een Write-a-long. Daar had ik nog nooit van gehoord. Tot ik er iets over las in het tijdschrift "Verzin".
Prompt! Is de naam van het initiatief
Zie hieronder de link.
https://prompt-schrijven.us6.list-manage.com/track/click?u=ddbe6b0f3bca786d8994dba8c&id=ca1898fffd&e=ad3be6d916
Ik nam gratis deel aan de write along met dit verhaal als resultaat
