De zomermaanden zijn héél vaak mijn klusjesmaanden en toen ik onlangs rommelde in mijn garage wist ik meteen dat goedkoop meestal dure koop is. Ik verschoof mijn boekenkasten enkele centimeters, de pootjes braken af en alles donderde met een geraas rakelings langs me heen. Wat ik aanschouwde was een puinhoop van zorgvuldig bewaarde schriften, boeken en documenten die ik in een kwart eeuw bijeen gehamsterd had, overgoten met mijn hedendaagse kop koffie die onder de druk van een gebroken plank sneuvelde: een lekker glibberige troep.
Het optimisme om de boel op ter ruimen en niet te beginnen huilen haalde na enkele verbijsterende minuten gelukkig de bovenhand en bij de vondst van onderstaande tekst in een oud dagboek, ging ik relax op een hoopje rommel zitten lezen. Een warme glimlach verscheen op mijn vermoeide snoet, want deze vondst was zowel verrassend als uitermate waardevol.
Het is in feite een intieme, hoogst persoonlijke tekst, niet eens geschikt en absoluut niet geschreven om gelezen te worden door andere ogen dan de mijne. Maar wat twintig jaar geleden zo pijnlijk gold, is nu geen realiteit meer, hoewel het thema meer dan ooit doorweegt bij velen onder ons. Ik laat jullie dus even mee kijken in de wereld van de jonge dertiger die ik toen was, met al mijn verlangens en mijn dromen.
Geschreven op twee december 1994
Soms vraag ik me wel eens af : zal ik ooit vervuld worden door het volle gevoel van de niet-eenzaamheid?
Zijn wij gedoemd om levenslang te dwalen? Alleen geboren, alleen onderweg en alleen sterven.
Wat doet ons zo hunkeren naar dat warme gevoel van samenzijn, verbondenheid, herkenning, begrip?
Een gevoel dat we af en toe eens mogen proeven, als een drug die je euforisch maakt. Is het een illusie of een realiteit die ik nog mag ontdekken? Ik weet het niet.
Als ik rond me zie, dan merk ik op dat zovelen niet alleen zijn. Ze hebben een partner die voor hen kiest, ze hebben een gezin, ze denken zich onmisbaar op hun werk, en toch…. Terwijl ik dit hier neerpen wéét ik eigenlijk dat dàt allemaal illusies zijn. Fantasieën opgebouwd om dat schrijnend gevoel van eenzaamheid, dat ik dagelijks onderga, niet te moeten erkennen.
Sommigen denken dat ze het perfect kunnen scheiden -lichaam en geest bedoel ik-. Ik heb dat ook geprobeerd, want het is een eenvoudige weg om te gaan, maar voor mij was het als Russische Roulette spelen en ik kreeg de kogel meermaals recht in mijn ziel geschoten. Je kan jezelf niet dwingen in vakjes te leven. Elke aanraking vloeit automatisch over in een geestelijke ervaring, een verrijking, soms een genot, en dan vooral –als het een genot is- ga je dromen en verder hopen met je mooie idealen.
En in die eenzaamheid, die me als een cocon omsluit, stoot ik steeds meer mensen af, teleurgesteld door hun gedragscode die niet met de mijne strookt. Ik voel dat, als ik niet vlug een wending stuur in dit gedrag, ik een kluizenaar word in dit mooie bos van me, met als enig duldbaar gezelschap mijn hond, mijn kat en mijn voedsel.
Schrijven is voor me, hoe individueel ook, een ultieme communicatie met mezelf en vooral ook met de wereld. Het opent kanalen en laat de Liefde stromen. Schrijven bevrijdt me van de negatieve gedachten en doet de pijn wegvloeien.
Ik verlang naar een wisselwerking zo sterk, dat die niet voorbij is als je uitademt.
Bang dwaal ik rond in een chaos van totaal afgeschermd op zoek te gaan naar een vertrouwensband in een wereld waar ik niemand echt vertrouw. Hij zal me niet herkennen, mijn prins, in mijn harnas van vetlagen en mijn blik als een dode vogel : dof en onverschillig.
Twintig jaar later lees ik deze tekst opnieuw met medelijden in m’n hart voor die eenzame jonge vrouw van toen en ik zucht diep. Een gevoel van opluchting overspoelt me en ik voel me intens gelukkig en bevrijd, want ik wéét dat ik dat vervullend, rijk gevoel van niet-eenzaam-zijn gevonden heb.
Niet in de vorm van een droomprins of één of ander rimpelloos bestaan, maar eenvoudigweg door het leven zelf dat me steeds weer terugwerpt in mijn eigen krachtveld.
De MS-diagnose, en alles wat dat met zich meebracht, heeft me gedwongen telkens opnieuw de moed te vinden om terug op te staan en te zorgen voor mezelf. De vervulling van mooie wisselwerkingen fixeer ik al lang niet meer op één persoon maar zoek ik in en rondom mij, en vaak zijn de meest troostende componenten niet eens echt tastbaar noch menselijk.
Het hartverwarmende onthaal van je viervoeter bij je thuiskomst, een twinkelende glimlach van een voorbijganger, de ontroerende schoonheid van de natuur,… het zijn maar enkele voorbeelden van de vele, vele mooie dingen die je kunnen vervullen met dat verrijkende volle gevoel van pure warmte en geluk. De eenzaamheid wordt dan ver weg geband, zoals de duisternis verdwijnt bij het verschijnen van een helder licht.
Menselijke wezens kunnen zeer zeker je wereld verrijken, maar er is nog een véél grotere rijkdom héél dichtbij je: ontsteek het licht in jezelf en strààl .