Het dagboek van Donald J. Trump werd per vergissing gevonden onder het kadaver van een walrus. Alcoolstift op plastiek en de eerste pagina is al behoorlijk ziek.
Daar staat. Ik heb dit echt zelf geschreven.
Het staat boordevol tekeningen van skeletten en recepten voor omelet.
Op vaders wijze. Zo werd ik arm vanbinnen. Op moeders wijze. Zo vergat ik een kind op een parking.
Tussen grote auto’s kon ik mij als jongeling altijd goed verstoppen.
Ik wil een helicopter en op een quad rijden.
Eerst in de lucht, dan tegen de muur, daarna in een gat.
Badminton, tennis en golf. Ik word een poolster.
Het staat vol. Met van die zinnen en als er een grap tussenzit. Dan staat daar soms een smiley onder getekend of soms voluit deze vijf woorden. Dit is om te lachen! In het Amerikaans zijn het er maar vier. This is a joke!
En Sven Pichal is intussen gevlucht naar Thaïland. Het gevangenisvoertuig werd zoals verwacht op de Brusselse ring zo hard klem gereden door twee schoolbussen dat de achterdeuren scheurden.
Hij liep enkel een zonneslag op. Gelijk Donald dat wel eens overkomt als hij weer eens geen onschuldige pet draagt.
Ik heb zo’n koud vermoeden wie de ghost writer was van dit dagboek. Dat zal Ignace in de toekomst denken.
Mensen die de mensheid slaan, vinden mekaar.
Zo gaat dat met brothers in arms. Zij voeren dialogen in een geheimtaal die zich niet schaamt.
Er zitten ook doordachte reprises in het dagboek.
Op eigen wijze. Ik at een kind op een parking.
Ik wil een duikboot en een blanco strafblad voor rode kleutertekeningen.
Eerst in de lucht, dan tegen de muur, af en toe in een gat.
De vendeldrager heeft artrose aan de ziel en last met de vlag.
Deze opening is gemaakt door de vaandelstok. Wanneer rust nodig is.
Ik ben geboren op de oevers van de Ijzer. In een stalen kuip.
Alles kan erbij. De wereldoorlogen zijn nooit geëindigd.
Ik word de president van het leed.
Ik ben niet blind.
uit de reeks 'Dialogen met monsters en dia's'