de zeeman
mijn zeeman bestaat niet uit deeltjes huismoeder
huismoeder waar is het gekloven nest van je geborgenheid zonder schouder
ik verstijfde mijn hemd nog iedere morgen zoals de soep het van mij vroeg zonder getuigenis
derwijl was ik een aflaat
een aflaat van de hel die dacht dat poëzie de vaatwas vulde
ik kende geen contradictie
een contradictie was zogezegd een middel van wrijving om zelfstandige naamwoorden te genereren
dat was ons talent
ik, vergeven van mijn noemvorm
letterde fout
ik briocheerde de fout op de halsketting van de zeeman voor mijn huismoeder
daarin stemde schrijven niet overeen met de werkelijkheid
verheven boven de noodzaak om te bestaan, gegund mij het eerste dat je dacht is dit slechts een afleiding van mijn creatie
een moment van vermelding letterde fout
nippelen door huis kan ik niet zus, ik ben een broer
vergeef mezelf die doorstastende opmerking
vergeef mezelf die doortastende opmerking waardoor je aan dat opmerkingsvermogen kwam
is het duidelijk dat de plaatsing van de woorden in overeenstemming met verbeelding wel degelijk nu al de vijver projecteren op de keukentafel omdat ik niet mag slapen
overdag is de bewolkte versie van een vijver
het is altijd zo geweest dat de dag verderging om de knop om te draaien en mijn nog ideeel dag en nacht ritme systeem te moduleren tot mensen terug met het tijdsperspectief door de kamer leven
leven is voor planten
mijn volgende beweging
er volgt geen slot
geen sleutel
anker veroorzaakt tweespelt op voorzienige velden die pruimen in de herfst
ik ben de kleinste jongen ter wereld in de kleinste stad ter wereld in het kleinste land ter wereld
de voorzienige velden leiden hun goedheid af
achterdocht is een goede uilenspiegel
uilenspiegel die mens word in deze stad
nieuw zoals ik geloof in andere sneeuw
tweespalt draagt de contradictie
ik heb geen woorden verspeeld aan het einde van volzinnen
voldoende noemvorm mocht hij de deur verlaten van zijn hoofdkussen
nu beseffen we
basaal onrecht van bestaan word geoogst in chinese velden die zelf liever eerst eten van iedereen die probeert mijn vruchten te plukken van het mes van de zeeman
honger verdeelt de aansmering met het aanhechtingspunt schoon
nu moet ik niet meer twijfelen van mijn moeder als ik tegen hem aanschort zonder reden en zeg dat een mededeling een interactie is met het ultieme zoals jullie wederom hadden ontzien
Icarus is daarom gevallen
Dat kan ik mijn vader net niet zeggen
mijn overwegende toon repareert het mes
als je slaapt ben je anoniem verweven met de geworden droom van een onaanstastbaar dekbed
volzinnen vliegen over tuintafels maar zonder reden geen betoog voorgaande
ze hebben me niet gezien
mijn leven
leven is voor de planten
ik lach met de glimstering van jouw achterholte en dan vind je mij raar
maar het is werkelijk dat het bestaat in dit huis, alles dat vroeger mijn constipatie en een leemte in mijn ingewanden was vertaald is dat de motivatie
dan ben ik alleen
nooit heb ik onderweg overschreden maar ik vergat soms wel hoe het was in andere wagens
nooit heb ik voorgaande gedacht uit trouw voor de zeeman
maar hij weet dat ik het niet vermeld
altijd
oeverloos probeer ik mij weg te trekken naar welke kapitaalkrachtige familie ik daarmee bedoel in beschrijving van dezelfde heer
herhaling is liefde
vakantie wenkt
die vakantie waarin de tijd stil staat zonder metasfeer en geijkte uitdrukkingen bij nonkel op de verdienste uitliggen
het is bijna gerechtvaardigd
zee onvlucht uw evidentie voor de goedgedoenigheid van particulier comfort
Comfort ontplooi de dreiging
in stilte bijgedragen aan de toekomst
de bewijsvoering is nabij vader
de vakantie wenkt
het akkoord is gestemd over de oorsprong van deze kunstvorm
de verwikkeling schrijdt verder over neergang
ik heb geen verdriet voor stilte
verkneukeling
en dan diezelfde lach die geopperd wordt want boven is het ook veilig
hij weet dat ook
ik wil mezelf verdragen
nu kan ik loslaten
diezelfde inspanning measureert zich in een logisch tegendeel dat alliteert tegenover de redevoering van niet
altijd iets nieuws met die jongen wil de krant lezen
wat is Uw bevondenheid vader
diezelfde inspanning
een conversationele standaard neigt zich te verplaatsen
dat is niet nodig vader
uw elektrocutie werkt verder aan de overweging met uw inspanning
pauze dat veert aan toch
het bewijs, nogmaals, van een cyclus die verwijst tot ze begint te lopen
dat was al lang geleden
nu kan ik het ze aankondigen mijn spontane mooie woorden
vandaar deze stem
ik doe alles fout in operatie
een nieuwe constructie zonder herhaling is geen beslissing van de taal of begrip
ik wil mijn hoop verbergen in wie het pad van dit gedicht voorheen beklemtoond heeft
teveel want hij wist waarover het ging
over mijn dekbed
zover reikt ambitie
ik doe alles fout in operatie
je moet dat maar eens bewerkstelligen
dat alles over je dekbed gaat terwijl je gaat slapen en je duizend insectuoide dromen moet dragen van mensen die je kwalijk nemen dat je datzelf alleen wil
uiteindelijk wachten we op de reconstructie
voortijdig opgevangen de voorwetenschap die mij bezwaart
op onnatuurlijke wijze was hij hierbij
spelen hoogconjunctuur
samenleving
een debat tussen volledigheid en nastreven
zet de knop aan
laat los
en vergeef jezelf
je bent goed
je kent je contradictie
ik ben alleen en ze achtervolgen me nog
het tegendeel van men
stinkzwammen van de wereldgeschiedenis
ik beveel aan een chronische verordering van de volgorde van de wereldgeschiedenis zodat de pijl hout steekt en ik kan begrijpen waarom mensen elkaar vermoorden en tot die kans dwingen
ze zitten in mijn hoofden
het tegendeel van men
de blaasbalg die mijn kerk veroordeelt
ik weet het niet meer
de oorspronkelijke aanklacht kent geen regels
hoogconjunctuur kent geen regels
de lage bal van de noodzaak ontbeert schoonheid maar geen creativiteit
dit zijn exact de woorden
vergeten ben ik onthoofd in water
stroom opereer de stilte
de tweespalt heeft zich verdergezet naarwaar dit vandaan komt
mijn werkpunt blijft de fout die een zinspeling vergoeilijkte
het missende woord is moeder
zolang ik van ironie voorzien ben zal ik haar voorschrijven
nimmer zal ik haar bedriegen in de leemte van de dualiteit van mijn ingewanden
die dode mens in mij
hij heeft een herinnering nodig om te weten waarom ik als kind geradbraakt geboren ben
ik zal nooit die ironie gebruiken om mij te ondersteunen in de onschuld
dat beloof ik plechtig aan mijn moeder
net niet
net niet heeft die dode mens mij
aanspraak een continue dreiging
consistentie plukt geen dorst van keelkinderen
een diagnose gesteld in aanblik
hoogstens verdrijf ik mijn tijd al zwevende
aanmerkend
Uw zoon
en daar ontstaat het
evidentie
de koelkast en de voordeur regeren over aflantend koude simultane omstandigheden waarin de samenvloeiing niet kan plaatsvinden voor de stroom stokt in de aanblik van het been van een filosoof met voetmaat reden
nee
het romeinse rijk knijpt geen oogjes dicht voor zichzelf
ze bestrijden mijn laatste herinnering ter voedingsbron van de nog independele ironie
waarom dan nog schrijven?
een hypothese voorstelt zich niets en dat moet jezelf maar toeverwijzen en begrijpen
uitgeschreven verlaat ik de naklank en betitel de zinspeling
waarom de samenvloeiing niet kan plaatsvinden voor de stroom stokt in volgende bevinding
tweespalt genereer voordeelfunctie
hetzelfde zelfstandig naamwoord bevrijden van zijn doel
zelfvernietiging
punt aan de lijn is een geijkte uitdrukking nu
volledig akkoord maar uw tweedracht zuster
vergeten naar associatie van haar hoogconjunctuur
wat is nu de betekenis
wat is nu de betekenis van durf
mijn hiaat overlaten aan de koude
zodat de stem van de vijand stokt en hij de vier vrienden niet langer kan onderbreken
armtierig
hoe je mijn arm probeert te bereiken
het verlangen naar charisma is een vulkaan die zich zo stilletjesaan vult
ik ben neergestort ter hoogte van mijn overtuiging
jij tegenover naastenliefde
en dat is onvoltooid
draag je confituren korset in lip en dauwmond
dan was het vroeger beter
Icarus
Caesar wacht achter iedere donderwolk
Ik wil je kussen om een pamflet te bekomen
de antagonist van de mens
Mezelf
een streven naar disproportie en de vereffening van de taal hebben het niet gehaald van de andere mogelijkheid
pretendeer ik vrouwelijk tussen het laatste hiaat van mijn leugen, breken mijn tanden open van levensvreugde
te laat
te laat is een mooie connectie want
ik zie je graag vertrekken boven alle aanslag zonder reden
nu kan ik ademen
uitgelokt dooft mijn kaars
het is mijn schuld
betaal de redevoering
ik zal nooit in het midden laten wat een zeeman zonder dreiging niet kan opbrengen, zwemmen in de zee
verhandel mijn aflaat
terrein mijn grond en zit gehurkt in de jaren negentig
het vergiet en de koffie staan naast elkaar nu