“Goeiemiddag mevrouw. Van Der Spek, inspecteur. Ik heb begrepen dat hier een diefstal heeft plaatsgevonden.”
- “Dat klopt, inspecteur.”
“Kunt u mij de precieze omstandigheden onder dewelke het voorval voorviel verhalen?”
- “Het zit zo dat ik gisterenavond bezoek had van een knappe man. Een inspecteur, zowaar.”
“Veelal betrouwbare types.”
- “Dat is ook zo. En toch weer niet. Ziet u, deze knappe, innemende inspecteur heeft namelijk mijn hart gestolen.”
“Diefstal van vitale lichaamsdelen. Hoe laf. Dat kan hem duur staan te komen.”
- “Pakt u hem maar niet te streng aan.”
“Ututut. Ik moet overigens zeggen dat ik deze plek herken, vermits ik hier gisterenavond meen te hebben vertoefd. Als ik mij goed herinner waren hier enkel twee individuen aanwezig, te weten uzelf en mijzelf, in de hoedanigheid van ons beiden.”
- “Oh nee, inspecteur, wat zou dat kunnen betekenen?”
“Dat kan enkel betekenen dat we hier met een onzichtbare macht te maken hebben. Iets dat onze respectieve persoonlijkheden oversteeg, en zich als dusdanig aan mijn nauwlettend inspecteursoog wist te onttrekken.”
- “Oh nee, dat klinkt vreselijk.”
“Maakt u zich maar geen zorgen, juffrouwtje. Wat er ook moge gebeuren, ik verzeker u dat u uw hart terugkrijgt.”
Van Der Spek wist wat de vrouwtjes nodig hadden. Een man die niet enkel naar de woorden luisterde, maar ook naar wat erachter school. Iemand met een beschermende houding. En begrip. Bovenal begrip. Enkel spijtig dat de vrouwtjes hem nooit zagen staan.