Het eerste dat ik tegenkwam was een koppel oude dametjes die men het nieuws ontzegd had. Ze kwamen te dichtbij. Ik wilde nog kuchen, maar dan kon ik ze mogelijk opzadelen met een virus waarvan ik onbewust drager zou kunnen zijn. Dus hield ik mijn adem in en keek boos. Ze bleven erg lang te dichtbij. Ik kreeg pijn in mijn borst en concludeerde dat ik meer moest trainen op mijn boze blik. Er was ook een inline skatend jongetje dat het niet kon laten meerdere keren vlak onder mijn neus te passeren, luid hijgend en overmatig zwetend, van de inspanning, hoop ik. Hij had een fietsend vriendje dat gelukkig afstand hield, maar continu niesgeluiden maakte, zonder te niezen echter. Hij keek naar mijn reactie. Ik probeerde niet te reageren. Verder was er een hond die gelukkig niet werd uitgelaten, en iemand met een eekhoorn aan de leiband. Toen ik bijna terug in mijn straat was, kruiste ik ET. Hij had een blauwe jas aan en zag er heel menselijk uit. Een toonbeeld van integratie.
Ik kwam thuis en telde mijn LSD-pillen. Mijn dochter telde mee. Eén, twee, zes, acht negen tiehien! Wie niet weg is, is gezien. Ik kohom.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
20 apr. 2021
· 5 keer gelezen
· 0 keer geliket