Ik vraag me af hoeveel verdriet er past in een mens
en of dat dan groeit, als je groter wordt?
Misschien dragen grote mensen daarom streepjesmonden,
zodat ze niet overstromen.
Of is het eerder:
hoeveel mens er past in verdriet
en voel je je daarom klein, om plaats te maken?
Misschien lopen oudjes daarom krom,
omdat ze niet meer kunnen dragen.
Mijn theorie is dat we eindeloos cirkelen
mensenlijven met vissengeheugens
daarom dat verdriet elke weer weer
evenveel pijn doet.