NIKKIE

Gebruikersnaam NIKKIE

Teksten

Zwemles

Je stond huilend op de stoep. Ik struikelde de trap af, twee treden tegelijk. Je had je pillen door de wc gespoeld. Ik gebruikte al mijn woorden, het waren er niet genoeg. Nu leen ik ze aan dokter Dauwe. Ze pent ze neer en laat mij zwemmen tussen de lijntjes. Borstcrawl, schoolslag, watertrappelen. Duiken, dippen, happen, stikken. Mijn ogen prikken. Kopje onder - net niet verdrinken. De dokter is mijn vuurtoren. Negentig minuten later kom ik boven, met natte haren. Bij het buitengaan zoek ik een spiegel. Haardroger en mascara in de hand.   

NIKKIE
9 1

De wereld is een visbokaal

Ik vraag me af hoeveel verdriet er past in een mens en of dat dan groeit, als je groter wordt?  Misschien dragen grote mensen daarom streepjesmonden, zodat ze niet overstromen.   Of is het eerder: hoeveel mens er past in verdriet en voel je je daarom klein, om plaats te maken? Misschien lopen oudjes daarom krom, omdat ze niet meer kunnen dragen.   Mijn theorie is dat we eindeloos cirkelen mensenlijven met vissengeheugens daarom dat verdriet elke weer weer evenveel pijn doet.

NIKKIE
4 0

Vergeet-mij-nietje

schenk me, zaai me water me, maai me ruik me, zie me bewonder en geniet me   doe alles  maar één ding niet vergeet me  nee vergeet me niet

NIKKIE
6 1

Fantoom

hier op een godverlaten dakterras waar mos tussen de stenen groeit en de was op de grijze muren meer stof vergaart dan wind laat ik je los kruip over het muurtje zonder te springen zonder te vallen balanceer nog even en los dan op in de mistige wolken ik wuif je nog na met de zon in mijn ogen dat beloof ik kijk maar niet achterom   

NIKKIE
0 0

ROOD

ROOD   Als ik zeg dat grijs mijn nieuwe blauw is en groen van nu af geel  zal ik morsend met mijn termen nieuwe vlaggen kleuren. Als mijn zwart plots wit is en jouw wit dan zwart zou jij kijken door mijn ogen of je waarheid draaien tot hij past,   bij de wetten van jouw goden analfabeet en kleurenblind met stemloze monden bezint eer ge begint. Verstand slijt met de jaren  zo ook de onschuld van een kind hij die zich voelt verstoten keert zijn rug toe naar ’t bewind. Hij kwam tot hem als in een droom een zelfverklaarde held  die pleit in Zijn naam  vrede door geweld. Groen noch blauw noch zwart of wit zal hem kunnen boeien, bloed heeft geen kleur nodig om te vloeien.  

NIKKIE
0 0

Kleine meisjes worden groot

Kleine meisjes worden groot stapel-bladen met lonkende kaften bronzen gezichten en glanzend stijl haar Je eet zachte melk-cornflakes  en kauwt op 10 manieren je punten bij elkaar appel of peer? iets minder, iets meer? maar altijd opnieuw duizend-en-één keer vermageren en tussen de regels  weggespoeld  (g)een toetje vandaag Rode boter en zwarte houtskool  lopen op hakken zo voel je je niet klein een kind nog  maar niet mama’s schoen en mannen lonken  achter je rok waarmee je niet meer bij papa op schoot wil 50 ml sensueel en vrouw hand-in-haar en zijn handgebaar steelt die zoen die je op je lippen  koesterde maar zo graag wou schenken om er toch vanaf te zijn mijn kleine meid met papieren borsten niemand die ziet  het oog van de naald  heeft valse wimpers  

NIKKIE
0 0

Is dit nu dertig?

Is dit nu dertig?  Er zijn miljoenen mensen op de wereld, hoe moeilijk kan het zijn om één persoon te vinden die ik leuk vind en mij op zijn beurt ook ziet zitten? Wat blijkt: verdomd moeilijk. Ik vraag me soms af of het ligt aan onze tijdsgeest: het eindeloze swipen en bijgevolg de eindeloze opties, het snelle leven, het zoeken naar avontuur, het gras dat toch altijd een beetje groener lijkt, in de tuin van de man op het volgende datingprofiel. Ik werd single op 25 en nooit had ik gedacht de 30 tegemoet te gaan op mijn eentje. Geen partner, geen lief, geen vriend, geen metgezel. Is het als tiener dan zoveel makkelijker om iemand te strikken? Hadden we toen meer geduld en minder eisen? Meer tijd en minder haast? Geloven wij nog in monogamie, vriendschap en in goede en kwade tijden? Aan mijn toekomstige lief: zijn wij niet te oud om verstoppertje te spelen? Ik ben niet lelijk, niet dom, niet ontrouw en niet onaangenaam. Ik heb vast werk en een eigen stekje. Ik heb hobby’s, passies, ik was mijn eigen kleren, betaal mijn eigen rekeningen en ik ben in staat om mijn planten in leven te houden. Zijn dat dan geen kwaliteiten? Waar is een man naar op zoek? Of moet ik mezelf eerder afvragen: waar ben ik als vrouw naar op zoek? Waarom heb ik, na talloze dates, nog steeds niemand gevonden die mij vlinders geeft en waar ik met een domme grijns naar kan kijken, gewoon omdat ik weet hoeveel geluk ik heb? En als klap op de vuurpijl: waarom lijkt het alsof ik de allerlaatste single ben in mijn familie, mijn vriendenkring en misschien zelfs in de hele stad?  Maar ik weet dat jullie er zijn: singles die ‘s ochtends uit bed rollen om zelf de koffie te zetten en de zondagse boterkoeken te halen. Singles die hun eigen kippensoep koken wanneer ze ziek zijn, het vuilnis alleen buiten zetten, zelf gaten boren in de muren en kasten in elkaar zetten, en telkens weer vol goede moed de strijd aangaan met het verse beddengoed dat om een of andere reden demonstratief weigert te passen op het veel te grote tweepersoonsbed.  Aan al die stille singles: ik vraag het voor ons allemaal. Is dit nu 30?    

NIKKIE
9 1