Danilo leunde op z'n wandelstok en staarde naar de weidse vlakte vanachter z'n brilglazen. Groene ogen die ooit alle vrouwen in Taormina en omstreken deden zwijmelen bij bosjes waren hun glans verloren. Het verdriet, pijn was te groot. Violetta had hem in de steek gelaten voor een jonge snaak uit palermo. Godver! nog steeds werd hij witheet van woede bij de gedachte aan het moment dat ze achteloos op die rode vespa sprong : geen vaarwel, gewoon weg! Vanaf dan had hij gezworen wraak te nemen op dat kreng. Niet meteen, tijd bracht raad en ideën. Een grijns verscheen op een verimpeld gelaat.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.
23 sep 2024
· 4 keer gelezen
· 1 keer geliket