Een half miljoen jaar geleden ging je de naar zee in je teensletsen en oude shorts. Je slenterde door de betonnen blokken en geasfalteerde straten die bakten in de zon. Als men ging liggen, in de schaduw weliswaar, dan kon men de hitte zien opstijgen naar de hemel. De zon was een magnetron en wij waren als mais; soms ontpopte iemand zich tot iemand en verhuisde hij of zij naar andere oorden. Naar de grote koelkaststeden in het noorden waar men zelden naar muziek luisterde. Je hinkelde over de hete kiezels van het strand tot je het verkoelende water voelde met je tenen. Kinderen liepen in hun plastieke schoenen tot de grens van de zee en het land en liepen weg, elke keer als er een golf kwam. Tot vorig jaar hoorde je bij het soort mensen dat wegliep van de golven. Nu liet je de golven je overspoelen, uiteindelijk gebeurde het toch. De golven haalden iedereen in, dat wisten we allemaal. Je keek naar de blauwe lucht, een verdwaalde wolk zocht haar kudde. Je dook in de zee, te oud om nog echt in zeemeerminnen te geloven, te jong om je ogen te sluiten onder water.
De zee rees en daalde als de ademhaling van een gigantische reus, en je dobberde op het oppervlak. Sinds kort was je niet meer bang om overspoeld te worden door al het water. Iedereen zwom uiteindelijk. We zwommen al voor we wisten dat we konden zwemmen. We zwommen terwijl we verdronken. Het was daar op het strand, op de grens van land en zee, dat je je ontpopte. Daar leerde je drijven op de ademhaling van de zee. Ze wisten al lang dat de zee je uiteindelijk vond.
Een half miljoen jaar geleden gebeurde er iets. Toen je uit het water kwam was alles zo anders, dat het bijna exact hetzelfde was. We vroegen ons af of zou je weggaan of zou blijven. Voorlopig kwam je elke dag terug naar de zee, in je teensletsen en oude shorts. Je zwom in het zoute water zoals altijd. We haalden onze schouders op, 'wat er ook gebeurd,' zeiden we. 'Uiteindelijk haalt de zee ons allemaal in.'