In verlaten valiezen op een ziekenhuisbed
laat ze haar ziekte en haar verleden achter
stapt ze de kamer uit
De zetels treuren
De flats staan gelaten
met doffe ramen
in de verte te gapen
Het beeld is zwart
Het gevoel is rood
Ze hoeft zich niet meer recht te trekken
Ze sleept zich verder een weg
weg van de lege kamer
op weg naar een vrije wereld