Geert Herregodts

Gebruikersnaam Geert Herregodts

Teksten

Mijn woorden

Kwijnend geweld en gejank van mijn woorden is wat er van mij zal overblijven Misschien drijven ze nog boven voor je ogen worden ze door jou ooit nog scherp gelezen of gehoord Ik nestel me als een gewillige hond naast het rafelend tapijt vol bedwantsen Ik schrijf en laat mijn jammerklachten nazinderen in een grachtengordel vol modderstromen Met slijkpoten sluip en schrijf ik voort Ik schud mijn vochtige huid uit Ik vergeet mijn te veel aan letters te schrappen krab de jeuk uit mijn vel Ik tracht het onbegrijpelijke te vatten gesluierd in weelderige zinnen Als een schaduwkind slenter en strompel ik naar een broeierige literaire broedplaats Mijn woorden worden er het leven in gelokt verknoopt met beeldrijke en goede bedoelingen (Ik blaf er naar de maan)

Geert Herregodts

Een vlucht richting wolken - #novembervers2025

Ik ontrafel draden uit de wolken om ze in mistige momenten rond de nek van klaaglijk huilende honden te hangen Ze blaffen schel door de maneschijn Ik ontsluier in ronkende en kolkende zinnen het stuwen van de woeste golven die over het gelaten strand schuren en rollen Telkens weer op en neer en heen en weer springen ze over het schuimend en klotsend water De getijden hebben de viervoeters voorgoed verslagen Ze liggen na te hijgen voor het sprokkelhout ingehaald door het ruisen en de waterslagen Ze hebben hun laatste poten in het laagste water gestoken Het water was nog warm Ze schudden hun vel droog Ze hebben het koud nu Ze vluchten in de richting van de wolken ontdoen zich rillend van de draden Ze leggen de verzen van november neer

Geert Herregodts

Kabouterbos - #novembervers2025

Ik fluister mezelf onverstaanbare woorden toe vooraleer ik tot een dwerg verschrompel Ik ben een ongetemde dichter van taal een kleine zoekende zingever Ik sukkel met plunjezak en koudwatervrees in het brakke water op zoek naar stekelbaars Ik heb oprispingen van het zout Ik drentel dan maar wat in de kilte Ik vlam tegen een afgebroken boomstam Ik ben gevangen in een beklemmende sfeer Met gezwollen ogen strompel ik voort tot de arduinen zuilen van haar kasteel Ze is na een lange slaap aan het wakker worden Ik laat de ophaalbrug over de gracht neer In een oogopslag vloeien herinneringen samen van toen ik nog in het kabouterbos woonde Ik fluit een deuntje en sta op de binnenkoer haast me door de wandelgangen tot op de vloer van haar vergeten verleden waar onze toekomst is gelegen

Geert Herregodts

Mijn lichaam - #novembervers2025

Soms vraag ik mijn lijf iets te doen geef ik me in alle vertrouwen over Ik dans dan als een losgeslagen marionet Ik hoef niet te schuilen in de schaduw van een ander Ik zing de verborgen verhalen en melodieën van een gezond mens in een gezond lichaam Ik leer mezelf in een deken van troost te wikkelen In de oprispende pijn leer ik me thuis te voelen De opengebroken straat aan mijn huis zit in mij Ik loop verloren in wat doodlopend is Ik verdrink soms in overmatig veel ontsteking Mijn blik is vertroebeld geraakt Ik vergaloppeer me als een gemaskerde patiënt als een uitgerekt geheel van vergeten spieren betutteld door te veel doktoren om diagnose en behandeling te aanhoren (op zoek naar de juiste sporen)

Geert Herregodts

Betekenisgeving - #novembervers2025

Ik koester de verwachtingen die de tijd heeft glad geschuurd De gulheid van de toekomst ligt voor ’t rapen Ik laat het verleden rauw en grauw achter Ik ontleed de inkapseling van de uren Behoedzaam, diepgravend en argwanend Wat vergaan is heeft me klemgezet Ik heb mijn durf en mijn lef achtergelaten om de tijd stil te zetten en te zien wat ik zie Zwijgzaam, nerveus en karig verbeeld ik me een prikkelende uitdaging om het ongeziene te onderzoeken Hoe kan ik deze verwildering verwoorden tenzij met een stokkende nietszeggendheid Ik stut mezelf met betekenissen die versleuteld en virtueel liggen te wachten

Geert Herregodts

Een honds bestaan - #novembervers2025

Ik sta nog versteld van de honderigheid van mijn bejaarde viervoeter met haar lange haren Gelaten en donszacht liet zij zich soms aaien Ik mompel een slagzin in schuchtere hondentaal verklank haar naam in haar hangende oren Ik beschrijf haar als een verregaand en angstig drama Ze mankt haar heupdysplasie door de dagen laat zich de godin van de aarde noemen kijkt mij vragend na met haar gitzwarte ogen Ik kam onze gestropte kalende haren temper mijn hondse ervaring loop tegen de muur van haar dreuzelwereld Het voelt nog als een idealistisch sprookje waarin mijn hond in de verte nog nablaft dartelt bij de eerste wiegende sneeuwvlok Zij spettert met haar natte vel in het rond als een straathond die zijn harde biotoop achterlaat zich snuffelend nestelt aan een open haard zijn poten strekt en zich geeuwend rekt Zij is nu een beekje dat zich een weg zoekt langs het pad van de minste weerstand in niemandsland Ze kabbelt verder in mijn hoofd

Geert Herregodts

Mijn zwerfkat - #novembervers2025

Opspattend slootwater smoort mijn stem Mijn gezicht lijkt op dat van een knaagdier Ik klauw met dunne vinger door de lucht Ik spin spinnenwebben van speeksel Besmuikt zing ik een bakvissenlied Mijn hard bonkend hart rust op wolken Ze bevolken mijn hele heelal Dikke tranen biggelen over mijn wangen Mijn schuld en schaamte werken verlammend ‘s Nachts dendert mijn zwerfkat door Ze walst en schurkt zich langs straatbomen maakt omzwervingen in mijn dromen Een verstilde gewaarwording in het donker spoort en sleept me door het blauwe uur Ik word er af geflakkerd door een verschroeiend vuur Mijn voelsprieten voor dierlijk vertier graaien naar de pels van het snordier op een moment dat nooit plaatsvond Ik schrik zwetend en wenend wakker met mijn snotterende kat naast mijn kussen Ze ligt luidruchtig te sniffen en te snorren

Geert Herregodts

Ontcijfering - #novembervers2025

Ik hou me stokdoof in mijn behoefte aan stilte Ik haat de haat en het kwaad Ik worstel met de verteerbaarheid van mijn woorden Het zijn soms ontwrichtende wervelwinden Ik vlucht in mijn wankel wandelende schaduw Ik ga op in mezelf en raak vermist Als het huis voor het wakker wordt nog stil is kabbelen mijn zinnen rustig voort als jong of jong belegen constructies Mijn boekenkast is mijn geheugen Verstoft en ingepakt in verhuisdozen legt ze mijn vergeten verleden bloot Ik voel mezelf vertragen Ik spring vol vertrouwen in het water Mijn zitvlees wordt er wak en week Ik moet naar de rooie boei waar ik me buiten adem aanleg om mezelf te ontcijferen Bibberend van de kou zwem ik terug en vlug wikkel ik me in een letterdoek vooraleer ik weer aan het puzzelen ga Sprakeloos en geruisloos staak ik mijn beurt wacht ik tot de dag de nacht weer opeet De betekenis van mijn droom ligt nog op mijn maag

Geert Herregodts

Modellen - #novembervers2025

Ik kijk lustig naar de kortgerokte benen Ze lijken schichtig maar onverschrokken Als spitse muizen struinen ze rond Ik capteer opgehitst hun toondrang Vleugjes parfum geuren nog na Het bruist in het levendig nachtleven Waar in een rotvaart wordt geleefd zie ik het momentane en het tijdloze Ik ruik trots en vang veerkracht voel steeds minder schaamte Het was een sluimerend gevoel een verdwenen knagend ongemak In een vrijhaven die ik nauwelijks ken los van alle stringente regels loer ik verder door de poort van het verscholen modehuis Ik ben geen ingedommelde observator Mijn woorden ketsen over de straat Het zijn de witregels tussen mijn zinnen die mijn geest vernevelen en uiteen rafelen De modellen vertellen hun verhalen met de naturelle stoffen van de ontwerper in kronkelende lijven en met wiegende heupen beuken ze de avond en mijn ogen verder open

Geert Herregodts

Het vertragen van mijn dagen - #novembervers2025

Ik zwaaide af van het jonge leven wilde het huis wat wilder maken marcheerde eerst door vervallen straten wilde als luistervink enkel nog praten niet in het ijle of tegen muren misschien met vlammen boven tongen dat ging nogal vlot naar ‘t schijnt en zo verdween de onrust even in mijn hoofd liep ik toch nog doldwaas maar verdoofd verder op zoek naar wat glamour en wat glitter op de tonen van het wilde ding ving ik bot en struikelde over opgebroken kasseien Ik begon te tateren en te snateren als een gek als een losgeslagen gans zag ik kans om wat meer leven te brengen om mijn dagen wat minder te laten vertragen Ik nam een steen en gooide mijn eigen vensters in Ik was de rust vergeten wilde het niet meer weten Ik ging weer schuilen in de rust en de stilte van mijn moe getergde huis dat ik per abuis had verlaten

Geert Herregodts

Woestijnslenteraar - #novembervers2025

Woestijnslenteraar Ik beweeg me door een zee van zand naar het hartland van de dadels Ze weigeren ontpit te vallen uit hun sierlijk geschubde palmen aan de zoetwaterboord van de oase Ik ben een donkere denker met laag zelfbeeld die verveeld door de woestijn kruipt over stenen rozen en rotsbrokken tot het bloed uit mijn knieën gutst en ik de stolling laat voor wat ze is een bruinig spoor van pijn en ellende een herinnering aan hitte en koude Ik vind er mijn broodnodige hersenvoedsel Uit de droogte en de dorheid van mijn bestaan ontspringt een ondergronds kanaal Het bevloeit mijn nomadenklimaat tot een plek van vochtige overvloed en beschutting tegen de hardleersheid van de rauwe natuur Ik geraak er bevrijd van elke negativiteit Ik vind er de zonsopgang in mijn hoofd

Geert Herregodts

Impressies van een kust - #novembervers2025

Mijn wereld kantelt als een zandkasteel Ik adem zwaar en leef onder een sluier Naast een krabbenmand met ijzeren klauw ben ik tandenknarsend aan de ketting ingeslapen Wanneer het opkomend water mijn dromen wakker spoelt schrik ik van het duister en gooi het zanddeken van me af De kracht van de stroming voert me mee naar de branding Dat wild ding dat mijn ketens kapotslaat op de golfbreker Alleen mijn lichaamsafdruk en de zilte zandsmaak blijven achter waar de afgebotte scharen van de krabben zich verder slepen tot mijn zandsculptuur bedolven onder de gretige golven wazig wordt en opgaat in de schuimkoppen van het wassende water

Geert Herregodts

Laat - #novembervers2025

Laat me aan je rivier schuilen Laat me jou verstaan Laat me niet alleen staan in de kwetsbaarheid van de tijd Laat me ongedwongen en zonder spijt mijn verdriet om het vergeten klimaat inruilen Laat me je vervuilde oevers verder verkennen Laat me de zwanenzang van je watervogels niet ontkennen Laat me hun ondergang buiten mijn verzen afremmen Laat hun vlucht de open lucht niet stremmen Laat ze langer dan even opvliegen Laat ze langer dan even opleven Laat ze niet

Geert Herregodts

Polispectarius - #novembervers2025

Ik heb mijn bril afgezet mijn poten aangetrokken Zo moet ik niet zo hard mokken om al die schilderpret Ik heb ogen op mijn rug en vlug kijk ik je aan zie ik je staan kijken Ik kruip door je bestaan verder dan je kijken kan maar richt je blik neem je bril af als je wil en geniet Neem me mee en ziet!

Geert Herregodts

Op rode hakken - #novembervers2025

Op rode hakken heb ik gedroomd dat ik vannacht over jouw dansvloer gleed als een statige danseres recht op haar doel af Ik ontdeed me van mijn stiletto’s paste het schoentje als een glazen muiltje gooide mijn verstand op een hoop leer De geur van oude kaas en verse huid doordrong mijn verzen Ik liep verloren in een berg schoenen

Geert Herregodts

Godsgeest - #novembervers2025

Hoe kon ik me zelf zo laten inpakken Het is niet al goud wat blinkt Terwijl brommertjes geparkeerd staan te wachten op hun chauffeurs glijden limo’s op de achtergrond door de druk bevolkte straat Ik blijf stoïcijns en staar met een monkellach naar de wandelaars die mij ontdoen van de knoop in mijn gewaad Naakt en glad schijn ik een gouden kalf Wie mij eert valt niks te vrezen Armoede noch overvolle autostrades

Geert Herregodts

Zonsondergang - #novembervers2025

De zon ontsteekt het laatste vuur van de dag Met vlammende vlagen hitte woekert ze en kleeft ze aan de lucht Zware wolken hangen als een sloophamer met geeuwhonger boven de donkerste velden De zwarte bodem houdt zich kranig legt de oranjezon het zwijgen op Hij weerkaatst zijn dagdromen vooraleer de nacht hem verzwelgt De elektriciteitspaal leidt haar energie naar een volgende nacht

Geert Herregodts

Glasbreuk - #novembervers2025

Zwarte schaduw gluurt mee over de schouders van de naïeve fotomodellen die vertwijfeld kijken Weg van de kleine camera laten ze hun samen zijn in zwart wit en in scherven vallen Hun lach hangt verstopt achter tientallen ijstoppen die zich opdringen uit de kilte van het platte land De dunne draad van de herfstige winter verbindt hen dwingt hen in hun wollen mantels Ze schuilen in de warmte van elkaars gedachten in de spiegel van hun verleden Het natte ijswater druppelt in hun bestaan Ze verlangen naar een nieuw seizoen Waar de zon hun harten verwarmt staren ze vol heimwee voor zich uit

Geert Herregodts

Het licht - #novembervers2025

Hun lach en nieuwsgierigheid hangen gul over tafel Het schilderkind ademt diep voor het aanblazen De kaarsjes staan rood in de ronde Zijn leeftijd staat al in brand Is er een verband tussen familie en jaloezie Zijn ze jaloers op de kindertijd De kaarsen verlichten het licht van de jonge en de oude jaren Hun geweten is nog niet bezwaard door bommen, granaten of psychopaten Chocotassen wachten op gulzige monden tot vaders blik goedkeurend de rook ziet verdwijnen

Geert Herregodts

New York New York - #novembervers2025

Ooit was jij een nieuwe desolate stad Nu ben jij licht en chaos en geluid Een doek flatgebouwen die in de touwen tegen de wind in hangt te waaien Met je ramen op een kier ontstof je de hoeken van elke kleine kamer Ook de kakkerlakken zijn er dood gespoten

Geert Herregodts

Het patershol - #novembervers2025

Achter de gevels Het grijs van de dagen Het zwart van de nacht Het rood van het gluren Het blauw van de uren Het geel van lantaarns De planten hangen verward hun blad op de vensterbanken te luisteren Ze wachten op eenzame nachten De lampen verlichten de huid van de muren De kasseien wenen in de leegte

Geert Herregodts

Het verloren hol van de paters - #novembervers2025

De hitte van het licht schijnt op de kasseien van het verloren hol waar paters ooit gedijden Ik heb me geparkeerd in de verboden zone waar ik mijn eenzaamheid heb achtergelaten om achter verwachtingsvolle vensters te vluchten waar de felheid wordt gedoofd achter zwijgende huizen Ik ontdoe me van hun soutane en kleur de dagen rood Ik hoor de echo’s van mijn voetstappen op het parket

Geert Herregodts

De ziekenkamer - #novembervers2025

In verlaten valiezen op een ziekenhuisbed laat ze haar ziekte en haar verleden achter stapt ze de kamer uit De zetels treuren De flats staan gelaten met doffe ramen in de verte te gapen Het beeld is zwart Het gevoel is rood Ze hoeft zich niet meer recht te trekken Ze sleept zich verder een weg weg van de lege kamer op weg naar een vrije wereld

Geert Herregodts

Waterketel - #novembervers2025

Ik heb de ketel met water gevuld Hij borrelt en fluit in mijn hoofd De spiegel van mijn dorst staat blinkend te wachten Ik laat het geluid uit de voegen barsten Zijn keuken geeft haar geheimen prijs Ik wacht op haar oogst De vitrinekast verbergt haar huisraad In de laptop tikt de tijd verder Tot het leven zich met peper en zout laat kruiden leg ik mijn pad vol bolhoedjes uit mijn verleden waar de uil niet zien kan of wil eer hij op de rooster wordt gelegd

Geert Herregodts

Kermismeisje - #novembervers2025

Het meisje hinkelt op lichte voet Haar haren wapperen in de wind De kermis van haar lach ligt achter haar Met het draaien van de molen in haar hoofd laat ze zich in spiegels vangen Haar evenbeeld lacht haar toekomst tegemoet In rood-wit gestreepte repen katoen loopt ze verloren Met gedempte blik zoekt ze zichzelf op de grijze tegels De wolken groeien en stuwen haar langzaam voort terwijl de brug naar haar verlangens zich openbaart

Geert Herregodts

Buschauffeur - #novembervers2025

Lantaarns als opengespatte bloesems verlichten de weg naar onze bestemming Het is weer druk vandaag en traag sluipen we over het asfalt op zoek naar woonst en warmte alert voor de speelvogels aan het zebrapad Een mislukte regenboog toont ons de route Een metalen buitenwereld op wielen begeleidt ons naar de eindhalte

Geert Herregodts

Taxidriver/De droom - #novembervers2025

Ik heb mijn mooiste kostuum aangetrokken mijn wit hemd met streepjesmotief Ik heb geijld dat je mij door het spitsuur stuurde Jij keek me als een dolfijn de oren van het lijf Ik reed in de chaos van het moment Overrompeld in een verkeersinfarct sleurde ik aan het stuur tot ik overstuur de weg kwijtraakte tussen de voertuigen De overvolle straten gaapten me aan Ze slorpten me op Ik werd achtervolgd De verkeerslichten zwegen Jij daarentegen

Geert Herregodts

Zonnebloemen - #novembervers2025

Hongerig bruine koppen groeien gulzig Ze hangen pront hun knoppen Een gele regen gooit zijn blaadjes twijfelend naar de grijpgrage grond Als bloemengolven die onze ogen omhelzen staan de pitten nieuwsgierig te lonken naar de wuivend woeste velden Ze groeten de dagen die hun tijd uitdragen Ze happen met open vizier naar het nevelland Als een school vleesetende tanden ontsnapt uit de handen van de schilder wuiven mijn woorden door de ruimte Op zoek naar nog meer zon

Geert Herregodts

Mijn vijf gezichten - #novembervers2025

Ik heb vijf gezichten Hun maskers zijn al lang gevallen De gezichten vervagen en verdwijnen in de stoffige ogen van de passanten In de vroegte van het blauwe uur nemen ze mijn dromen voor werkelijkheid Hun bustes klaar voor de dagelijkse strijd Goed gemutst bind ik mij een das voor Ik tuur naar de hoeden van de passagiers Als een tranende Pierrot verzwijg ik hun toekomst Het gebrek aan melatonine houdt mij kleurloos wakker tot de zon mijn huid kleurt en inpakt Ik bots verblind en frontaal in het ochtendgloren De rebel in mij is geboren

Geert Herregodts

Wolkenwandelaar (#novembervers2025)

Ik ga op zoek naar oud geluk vind het in de spiegeling van je ogen de kieren van mijn kindertijd Ik verberg mijn gedachten in een fluwelen kamer de schuilplaats van mijn kleine dagen Zonder het zoete van mijn vlinderjaren wordt onze wereld tastbaar in de blik van de panda Als wolkenwandelaar vang ik onze woorden met de smaak van ambrozijn en de kleur van karmozijn struinen we met het zicht op een eiland vol rozentuinen waar doornen onze jonge jeuk stillen

Geert Herregodts

Mijn oude zinnen (#novembervers2025)

Ik ben een feest en leg mijn naam af een hartstochtelijk kloppend hart Ik ga op zoek naar het toveren van de tijd in het niemandsland van mijn ziel Ik loop er in ijzige winters verloren Ik banjer er sloom tussen de naaldbomen op zoek naar een sneeuwmeisje op de pechstrook van een armzalig leven Mijn oude zinnen liggen te verstoffen terwijl het buiten steevast sneeuwt Ze liggen diep verzonken in witte beelden Ze liggen opgebaard in mijn denken Ze komen stampend en bonkend tot leven Ze dansen door het seizoen als het blad valt Ik pluk verlangend naar knusse binnenwarmte hun letters en hun betekenis kaal Ik leg ze in bed te rusten tot de winter

Geert Herregodts

Autocraten

Ze hebben een geweten van dun papier Het scheurt bij een briesje wind Ze kopen tijd met mensenlevens Ze oreren vlijmscherp maar omfloerst Ze laten ons huiveringwekkende herinneringen Ontdaan, berooid of geblutst blijven we achter Verdriet nestelt zich in onze hoofden Het waait niet weg uit schaamte Opgeslokt en opgesloten hangt het aan kille vergezichten Het ontbrandt aan de lucht om in ontiegelijke chaos te ontrafelen De woorden huizen in mij als oude mensen ontwricht door wat ze ooit beleefden loopgraven vol water en gas een wonde vol etter en ijzigheid Hun grond is beenhard geworden De wapens slaan jaarringen van spijt in de bomen

Geert Herregodts

Boomknuffelaar

Als een touwtrekker in het donker heb ik boomstammen uit de nacht gesleept Mijn tijdlijn vergeet niets ook de jaarringen aan de stamvoet niet Ik loop met een geheugenkrater vol valse herinneringen aan de oude eik die zijn geheugen heeft veruitwendigd in de tijdgeest van een krimpend klimaat De herinneringen aan een groen bladerdek zitten in mijn versleten broekrok Ik scheur hem aan flarden en vang een stortvloed aan woorden in een wormgat In deze stortplaats begint mijn tijdreizen Ik trek schokkerig korrelige foto’s Poseer naast de weelderige knoesten Argeloos en gniffelend vergeet ik dat vergeten even belangrijk is als onthouden Ik herinner me dat ik kniezend door de knieën ging om de grootste boom intens te knuffelen

Geert Herregodts

gestroopte keien

Hij had nooit een hoekige kin Ze was wonderlijk rond geboetseerd Het wemelde er van ongeschoren grijzend haar om de groeven en putjes te verbergen Die het leven hem had ingeslepen en ingehamerd Zijn jeugd was verdwenen in de voren van zijn rimpels Hij sliep op zijn rug om zijn huid beter te laten regenereren Hij vermeed overdag te veel zon en blauw licht Zijn oude tijd rook naar stof en ongebruikte after-shave Houtskool en rode oker waren zijn inkt Hij schreef dat hij in een boek wou kruipen Om voorgoed in onzichtbaarheid te verdwijnen Hij zou zich tussen de bladzijden neer vleien Om het vel van de keien te stropen Hij verzamelde ze gretig en ging op zoek klaar zich met een steenkorf af te schermen Knibbel knabbel knuisje Wie kwam er naar zijn huisje De wind de wind dat hemels kind Waait in zijn bol gezicht langs zijn pokdalige kin

Geert Herregodts

Wolkenwandelaar

Ik ga op zoek naar oud geluk vind het in de spiegeling van je ogen de kieren van mijn kindertijd Ik verberg mijn gedachten in een fluwelen kamer de schuilplaats van mijn kleine dagen Zonder het zoete van mijn vlinderjaren wordt onze wereld tastbaar in de blik van de panda Als wolkenwandelaar vang ik onze woorden met de smaak van ambrozijn en de kleur van karmozijn struinen we met het zicht op een eiland vol rozentuinen waar doornen onze jonge jeuk stillen

Geert Herregodts

Tot het stil werd

Hij joeg de wind na en raakte weg gewaaid Hij loste op en verdween In het decor van het waterlandschap De rivier begreep wat het was en wie hij was Hij kende iemand die hij nooit had ontmoet Hij was omsingeld door de golfslagen Stroomopwaarts werd hij weggejaagd Wrong zich tussen de mazen van het leven Wou er alles uithalen wat hij niet wist Als een kleinoogombervis gleed hij door de tijd Hij loerde vergeefs naar de waterkruik Leeggegoten over zijn sporen in het zand Hij liet zijn woorden achter In de vinnen van de vissen Hij bleef verbonden met zijn verleden De stroming overspoelde zijn dagen Hij negeerde de storm Tot het plots stil werd

Geert Herregodts

Door de bomen het bos

In mijn oude herfst lopen de bomen Mij voorbij in dreigende dromen Laat mijn geest niet in hun kruin kruipen Laat mij langs veilige paden wegsluipen Ik tracht de laatste takken vast te grijpen De bomen in het bos te begrijpen Hun ogen kijken me somber aan Ze lijken er nu enkel te staan om te vergaan Wanneer de ekster vlug haar vleugels beweegt Haar zoveelste diefstal met vlucht pleegt Loop ik schichtig door het schemerduister Herhaalt een echo de woorden die ik fluister Vang ik het ruisen aan de rand van het bos Draaien mijn gedachten er verward op los

Geert Herregodts