Er moest een rode draad zijn. Als je begon bij het begin en je verbond de stippen, dan moest het ergens toe leiden, dan zat er een zin in het hele verhaal. Elke dag opnieuw legde ze mogelijke linken. Sommige leken logisch maar waren te triviaal om een heel leven aan op te hangen, zo eenvoudig mocht het niet zijn. Andere verbanden voelden zo vergezocht dat ze onvermijdelijk tot nederigheid noopten en onverwijld opriepen tot de orde van de dag.
Misschien was er helemaal geen rode draad, misschien moesten plaatsen en feiten en gezichten niet verbonden worden om betekenis te krijgen, maar was in wezen alleen het moment zelf van tel. De stippen an sich, zonder absolute zin. Misschien was dat het punt. Sommige dagen kon ze daar best mee leven.