een witte melancholie
weekte de winter
bij hem los
te lang in zichzelf
op zoek
naar zaken die niet zijn
zoals de toekomst
Hij is
twee ogen en een neus
hij ruikt aan de dingen
hij kijkt naar de dingen
en laat die dingen spelen door zijn hoofd
fris
zonder zware gedachten
als de lente, lichtmoedig
zo is alles nieuw
keer op keer
zo weet hij nu
is er heden
om van te genieten