Koud
zwijgt je middagmaal op de tafel
het deksel niet eens opgetild.
Donker
joeg je in bed met kleren nog aan
en kreuken die ik er niet meer uitstrijken kan.
Het fornuis houdt vast aan de geur
van jouw zelfgebakken taart,
de oranje bloemen op de koffiekan
wenen nog met bruine tranen
de koffie die je ooit zette.
Je lacht naar gezichten
van lang geleden,
in sepia op oud papier bewaard.
Het huis houdt alleen jou nog over.