Die Mooie Toekomst...
Sonnet
Vervuld van hoop hol ik erachteraan,
hoewel zijzelf me steevast blijft ontwijken,
want telkens als ik haar de hand wil reiken,
dan loopt ze vliegensvlug bij mij vandaan.
Daar staat ze me dan vrolijk aan te kijken,
heel eventjes laat ik haar wel begaan,
dan ga ik er weer dapper tegenaan,
en 'k hoop dat ze deemoedig zal bezwijken.
Maar tot nog toe heb ik haar nooit verslagen,
zij is mij toch weer altijd veel te snel.
Dat ik haar inhaal, kan ze niet verdragen,
dus heel galant verlies ik steeds het spel.
Als zij nu eens een beetje wou vertragen,
wie weet vang ik die Toekomst dan ooit wel...