A. Rivesta

Gebruikersnaam A. Rivesta

Teksten

Een vette kluif.

Een vette kluif. Sonnet Een vette kluif voor dure advocaten; die voelen zich waarschijnlijk opperbest: corruptie in het Belgisch voetbalnest, ’t gegraai van frauduleuze onverlaten. Veel rekeningen werden vetgemest; de fiscus, die werd buitenspel gelaten door oelewappers die al veel bezaten, maar die fairplay vermeden als de pest. Dus mogen d' advocaatjes volop brullen; ze staan er alvast fel en hitsig bij. Nu ook zijzelf hun zakken kunnen vullen, zijn zij weer heel gehaaid van de partij om boeven naar de vrijspraak te gaan lullen, als hoeren van de misdaadheerschappij...

Passie en vuur.

Passie en vuur. Sonnet Het is zover, de gekte kan beginnen. De lusten en de passies laaien op, de bierverkoop bereikt een nieuwe top door zij die ’t bal- en benenspel beminnen. En heeft er al eens één een zware kop, of raakt er soms al iemand buiten zinnen, door al te hevig smeulend vuur vanbinéénen, geen nood, die komt er heus wel bovenop. Al kan ik zelf die passie niet echt delen, - ‘k bekijk die rare gekte heel verbaasd, - ’t genot om met de ballen te gaan spelen, de passie die doorheen de fluitjes blaast, toch blijft het steeds opnieuw de harten stelen, dat voetbalvuur dat door die benen raast...

De laatste weg.

De laatste weg. Sonnet Een laatste maal de dageraad aanschouwen, het gloren van het vroege ochtendlicht, wanneer het zwakke schemerduister zwicht en zonnegloed haar weelde kan ontvouwen. Hij mijmerde met diep doorgroefd gezicht. Gedaan nu met op eigen kracht vertrouwen en elke stap gewiekst te onderbouwen in ’t eigen kleine rijk door hem gesticht. Restanten van een onvoltooid verleden, en al wat ooit uit noodzaak was ontstaan; een stengel die te vroeg was afgesneden, een erfenis die nimmer zou vergaan. Gezien zijn eigen strijd was uitgestreden verlangde hij de laatste weg te gaan.

Vrij en ongebonden.

Vrij en ongebonden. sonnet De dag waarop de wetten zijn geschonden, waarop er door een grens is heen gegaan, toen is er ook een dynamiek ontstaan die alle oude regels heeft ontbonden. De zo verguisde dwang had afgedaan. Een bron van nieuwe vrijheid werd gevonden, het recht om weer voluit en ongebonden een eigen, nooit ontgonnen weg te gaan. Al leidt de vrijheid ook wel tot gevaren, en zet ze aan tot dwaze overmoed, ze blijft toch vlot genoegens openbaren wanneer ze nieuwe deuren opendoet. Haar glorie valt door niets te evenaren, ze is en blijft een hoogst beheerlijk goed.

Een veel te korte nacht...

Een veel te korte nacht... sonnet Wie heeft er ooit het zomeruur bedacht?Wie zorgt ervoor dat wij als arme schapenalweer een uurtje minder mogen slapen?Wie hoort er onze droeve jammerklacht? De aandrang om te geeuwen en het gapen,de rampspoed na een veel te korte nacht,‘t beroepen op de laatste levenskrachtom ’t eigen lome lijf bijeen te rapen. Maar goed, het valt toch ook niet te negeren:dat geeuwen doet zo nu en dan wel deugd,breed gapend al die kaakspieren masseren bezorgt een mens genot en levensvreugd.Want zie hoe velen ‘t vlotjes imiteren:begint er één, dan volgt de rest verheugd…

Er waren eens...

Er waren eens... Een fictief verhaaltje. Er waren eens wat elitaire strijders, goed uitgerust, in vorm en vechtensklaar. Zij voelden zich de helden en bevrijders, een buffer tegen onheil en gevaar. Helaas voor hen, het waren barre tijden, met vredesdagen zonder veel geweld, want slechts als ze heldhaftig konden strijden, ontvingen zij respect en ’t grote geld. Terwijl ze zich zo aan 't beklagen waren, toen kreeg er een een 'lumineus' idee. Al waren er dan initieel bezwaren, een aantal makkers volgde hem gedwee. Ze zouden zich als schurken camoufleren en daarna heel brutaal op rooftocht gaan. Zo zouden ze de maatschappij wel leren hen vlotjes meer budgetten toe te staan. Dus sloegen ze aan ’t moorden en ‘t vernielen, en ja, ze schoten nu en dan goed raak. Dat er daarbij ook brave burgers vielen, was nevenschade voor hun centenzaak. Ze hadden immers toch niet veel te vrezen want ongeacht wie om de waarheid vroeg, - het was een feit en ’t is sindsdien bewezen, - voor hen waren er doofpotten genoeg...

Strijd in de verkiezingstijd.

Strijd in de verkiezingstijd. Sonnet Politici beleven drukke dagen: ze trekken vlot hun stoute schoenen aan om heel gemotiveerd op pad te gaanen moedig op de burgerstem te jagen. O hemel toch, die irritante vragen van journalisten die hen gadeslaan en hen het liefste op hun bek zien gaan, of lastigaards die eeuwig komen zagen. Het is verdraaid toch zuchten en veel zweten opdat de brave burger ’t weer gelooft, een kwestie van onthouden en goed weten van al wat kort voordien al is beloofd, en hopen maar dat dat vlot wordt vergeten zodra de kiesstrijd weer is uitgedoofd...

Een formidabel man.

Een formidabel man. sonnet Een formidabel man is overledenen zachtjes naar de eeuwigheid gegaan,een baken en een rots in het bestaan;hoe moedig heeft hij elke strijd gestreden. Zijn levenslust was nimmer te verslaan,en ook al heeft zijn lichaam sterk geleden,toch heeft hij menig boeiend oord betredenen is vol kracht zijn eigen weg gegaan. De twinkeling van humor in zijn ogen,een virtuoos in levenswijze taal,een scherp verstand gehuld in mededogen, en steeds opnieuw een grandioos verhaal.Al is zijn aardse leven nu vervlogen,dat wat hij liet, dat blijft fenomenaal.

De wereld van de wielen.

De wereld van de wielen. Sonnet. De wereld van de wielen is ontwaakt. De knapperds met de goed gespierde kuiten, die kunnen nu weer ongeremd naar buiten en al dat moois wordt hogelijk gesmaakt. Zodra ze rijden, zijn ze niet te stuiten, en zie hoezeer de fans worden geraakt wanneer er eentje noodgedwongen staakt en pijnlijk naar zijn duiten kan gaan fluiten. Niet dat ik zomaar voor zo'n bink wil knielen; ik wil voorkomen dat ik word misleid. Hoezeer het hem ook lukt om te bezielen, ik twijfel toch waardoor hij zo goed rijdt. Ligt dat nu aan die benen of die wielen? Want bovenal verkies ik kwaliteit...

Wild en onbezonnen.

Wild en onbezonnen. Sonnet. De winter geeft zich niet zomaar gewonnen,want vooraleer hij weer aan ’t vluchten slaaten ’t land opnieuw voor lange tijd verlaatis hij nog aan een offensief begonnen.Hij weet zich met zijn ongemak geen raad,dus danst hij vrolijk, wild en onbezonnen;hij heeft een web van sneeuwvlokken gesponnenwant binnenkort is ’t immers weer te laat.Al heeft hij nu en dan charmante kuren - die winter is toch echt wel een artiest, -hij legt ook brave burgers in de luren,viseert vooral de automobilist, waardoor hij zorgt voor extra overurenin 't voordeel van de 'arme' (?) garagist.

Presidentiële Wensen.

Presidentiële Wensen... Sonnet. De grote charlatan heeft weer gesproken, de vredeshoop in haat en nijd verteerd. Zolang hij maar zijn entourage eert. De potten worden elders wel gebroken. Hoe heerlijk toch om vuurtjes te gaan stoken, want ja, hij heeft het lesje goed geleerd, de aandacht moet gewiekst worden geweerd van wat hij in 't geniep heeft uitgestoken. Wat maakt het uit of in de verre landen het broze evenwicht op wank'len staat, of ' t Midden-Oosten verder blijft ontbranden? De wapenhandel is erbij gebaat. Waarschijnlijk wast hij heel voldaan de handen voordat hij naar zijn vredig bedje gaat...

Over tijd en eindigheid.

Over tijd en eindigheid. Sonnet. Een hoofdstuk dat voorgoed wordt afgesloten,een afscheid in een onomkeerbaar uur.Daar staan we dan, verweesd en overstuur,hardvochtig door het lot teruggefloten. De gesel van de steeds beperkte duur,de vluchtigheid van wat ons wordt ontsloten.Al zwoegen we verwoed en onverdroten,het is en blijft een eindig avontuur. Geen sterveling kon ooit de tijd vertragen,geen geld, geen macht, geen bollebozenclan;we krijgen slechts een voorraad korte dagen en zoeken zelf naar 't beste stappenplan,gekapseld in een overvloed aan vragenwaarop geen mens het antwoord geven kan...

Volgend jaar, dan doe ik het!

Volgend jaar, dan doe ik het! Sonnet 'k Heb veel intenties voor een frisse start,nu 't nieuwe jaar er weer zit aan te komen,Wat ik in 't oude niet heb ondernomen,heeft al mijn goede wil alleen verhard.Geen mens die nog mijn ijver in kan tomen,met prachtig resultaat als ik volhard,en elke knoop wordt volgend jaar ontward.Verheugd geloof ik in mijn eigen dromen.'k Zal 't nieuwe jaar dus pittig gaan beginnen,meteen al laten zien waar op het staat.Maar 'k zou misschien ook best al iets verzinnenvoor in 't geval het toch weer moeizaam gaat.Want ja, ik kan ook later herbeginnen,een volgend jaar staat altijd weer paraat...

Zonder inspiratie...

Zonder inspiratie... Sonnet. Mijn inspiratie heeft me net verlaten. ze heeft besloten om op reis te gaan. Heel eigenzinnig liet ze me verstaan dat ik haar af en toe met rust moet laten. Ik smeekte haar, maar nee, het mocht niet baten, ze vond dat ik 't gemis maar moest doorstaan. Wie weet is het met 't dichten wel gedaan nu zij me geen ideeën aan kan praten. Maar potverkoffie, 'k wil het toch proberen, het moet toch ook eens lukken zonder haar. Kan ik nu echt niet zelf iets fantaseren, al voelt dat dan onwennig en heel raar? Ik hoop dat ik het op een dag zal leren. Dan zijn haar tripjes nooit meer een bezwaar...

Paradijselijke Papieren.

Paradijselijke Papieren. Sonnet. Waar zal ik mijn papieren eens verbergen? Waar vind ik 't groot papieren-paradijs? 'k Wil ook wel eens een anti-fiscusreis naar landen van fortuin en gouden bergen. Misschien kom ik dan in een mooi paleis waar niemand ooit de zwartwerkers wil tergen, of van de rijken wat fairplay gaat vergen, want wie niet graait, die is er niet goed wijs. Maar wacht nog even met me te verdenken want er is iets wat me toch wel bezwaart: papieren kunnen veel voldoening schenken en 'k heb er ook al massa's van vergaard, maar voorzover ik heden kan bedenken zijn die waarschijnlijk toch geen stuiver waard.

Een dure vogel.

Een dure vogel. Sonnet. Zie daar die dure vogel weer aan ‘t pleiten opdat de crimineel zijn straf ontloopt, en hoe hij vlot zijn eerbaarheid verkoopt aan hen die met de misdaadcenten smijten. ‘t Gehoon voor wie op faire straffen hoopt, ‘t gegoochel met excuses en verwijten, zijn poging om de hoop uiteen te rijten dat recht ook in rechtvaardigheid verloopt. Gewiekst de onschuld van de dader veinzen, geen aandacht meer voor slachtoffers en pijn. Misschien is hij alweer aan 't te overpeinzen hoe vrijspraak steeds weer leidt tot een festijn. Maar zou hij ook hooghartig blijven grijnzen als ‘t slachtoffer zijn eigen kind zou zijn?

Jagers en prooien.

Jagers en prooien. Sonnet. Als wantoestanden in het daglicht komen, en 't recht van zwakken wordt gegarandeerd, wie weet of dan misschien het tij ooit keert, en 't lukt om verder onheil te voorkomen. Een machtsmisbruik, dat is en blijft verkeerd, hoera dus voor zij die het in gaan tomen, en vallen er daarbij soms hoge bomen, als dat terecht is, wordt het wel verteerd. Maar als de klagers zelf het daglicht mijden, niet vrijuit durven zeggen waar 't op staat, zijzelf slechts met een masker willen strijden, dan voeden zij misschien een ander kwaad, wanneer verholen klachten ertoe leiden dat er een kafkaiaans proces ontstaat...

Dromen uit vervlogen jaren.

Dromen uit vervlogen jaren. Sonnet. De dromen uit de lang vervlogen jaren, geboren in een gloed van jeugdig vuur, een passionele drang naar avontuur, een zucht om wilde zeeën te bevaren. Te vaak vergleden zij naar 't laatste uur, gekapseld in een weefsel van bezwaren, van dreiging en ontluikende gevaren, hun kostprijs voor vervulling veel te duur. Al worden we gedwongen te ontwaken in 't ware leven voor ons klaargestoomd en blijken heel wat plannen die we maken al vlug door realisme afgeroomd, 't is beter soms aan droombeelden verzaken dan dat die beelden nooit werden gedroomd.

De schaduw van het licht.

De schaduw van het licht. Sonnet. Als 't leven soms teveel vergt van je krachten, je noden al te vaak worden miskend, je weinig of geen lof wordt toegekend, wat kun je dan nog wensen of verwachten? Een ster die rijst tot hoog aan 't fimament, een twinkeling doorheen de donk're nachten, een glans die leed en pijnen doet verzachten, een stilte die 't vermoeide hart verwent? Maar blijft het leven jouw gevoelens krenken of krijg je niet 't respect waar je naar streeft, en kan de wereld jou het licht niet schenken zoals jij 't in je diepste droom beleeft, dan hoop ik dat je ook eens kunt bedenken dat 't grootste licht de langste schaduw geeft...

De Gloriejaren van Big Brother.

De Gloriejaren van Big Brother. Sonnet Het kan ons nu toch echt niet meer ontgaan: de Jaren van Big Brother zijn gekomen. Standvastig wordt ons privacy ontnomen en veel geheimen zijn voorgoed vergaan. Een reden om die vrijheid in te tomen, da's veiligheid, daar zou het vaak om gaan. Die aanpak zou klaarblijkelijk bestaan om onheil en gevaren te voorkomen. Maar bij dit alles blijven we bemerken dat Grote Broer toch wel 't fortuin begeert, de rijken helpt hun welvaart te versterken, en zich heel vlotjes tegen zwakken keert. Als 't gaat om grote fraude in te perken, blijkt hij, heel raar, vaak niet getalenteerd...

Perfectie.

Perfectie. Jij die graag de perfectie wil bereiken, vertel me toch eens wat je dan bedoelt. Betekent het dat alles moet gaan wijken wat niet op zin en rede is gestoeld? Stel dat geen mens nog ooit een fout zou maken, dat niemand nog een keer iets doms zou doen, dat iedereen aan zwakheid zou verzaken, en onverholen bulken van fatsoen, wordt dat dan niet een stevig potje zweten, gevangen in heel erg strak stramien, temidden van die vurige asceten die pogen elke misstap te voorzien? Maar wat perfectie is, ik zou 't niet weten doordat ik haar nog nimmer heb gezien.

Ongekende wegen.

Ongekende wegen. Sonnet. Nog nooit vond ik een mens die kon vertellen waarheen het noodlot ons nog voeren zal, de allerhoogste berg of 't diepste dal. Geluk of leed kon niemand ooit bestellen. De toekomst is en blijft een vreemd geval. Ze laat haar eigen wegen niet voorspellen, heeft lak aan dat wat wij veronderstellen, zwicht niet voor 't macht- en centencarnaval. Bezwaart ze ons of zal ze ons bevrijden, verveelt ze ons of blijkt ze vindingrijk? Zal zij ons naar de voorspoed begeleiden of eerder naar een wazig schimmenrijk? Maar ongeacht waarlangs ze ons zal leiden, haar stopplaats is voor iedereen gelijk.

Benen, ballen en fluiten.

Sonnet. Hun dolle geestdrift is weer niet te stuiten, ze gaan er nog eens stevig tegenaan. De ballenvreugde raast als een orkaan in 't streven van die pezige kornuiten. De toezichthouder holt erachteraan - er glipt al eens een deugnietje naar buiten, - waarop hijzelf geëxalteerd mag fluiten tot ook aan zijn behoeften is voldaan. Wie zou die vreugde ooit willen vergallen - verheerlijkt nog na flink wat liters bier? En zie hoevelen voor die kanjers vallen, ze schenken zowel man als vrouw plezier. Die benen en die fluitjes en die ballen, het voetbalspel, het blijft een groot vertier...

Ochtendlijke peptalk.

Ochtendlijke peptalk. Sonnet. Wat sta je daar versuft en dwaas te gapen?Vanwaar die rare trek op je gezicht?Wat heb je nu alweer voor doms verricht?Je oogt in elk geval niet uitgeslapen. Ik wil dat je meteen deemoedig zwicht,probeert om al je moed bijeen te rapen,al ligt je hersenpan op apegapen -hoewel, ze was ook nooit een zwaargewicht. Allée, probeer je nu eens te beraden,zorg dat je niet opnieuw je kans verspeelt.Het is je toch wel absoluut geraden te zwoegen met wat jou is toebedeeld.Maar wees gerust, ik zal je nooit verraden,je bent en blijft mijn enig spiegelbeeld.

Haantjes en spierballen.

Haantjes en spierballen. Sonnet. De spierballen zijn weer eens aan het rollen,de leiders steken woest de borst vooruit,begluren elkaars opgeblazen snuit,en doen hun best om heel gemeen te grollen. Zo nu en dan wat met de mensheid sollen,wat maakt het voor een president ook uit?In ’t vuur stuurt hij de anderen vooruitom zelf naar een beveiligd nest te hollen. Als iemand nu die haantjes eens kon vangenhen dwingen tot een waardig tweegevecht,totdat onder ’t gebrul van krijgsgezangen hun dikkenekkenoorlog is beslecht,om hen vervolgens beiden te vervangen,nadat hen ’t recht op weerwraak werd ontzegd.

De Ware Bronstige Lyriek.

De Ware Bronstige Lyriek. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat een simpel vers volstond, nu ik zie wat men moet leren voor men Poëzie doorgrondt: diaeresis, creticus, octaaf, antimetrie, spondee, ritme, contrapunt, terzine, prosodie, trochee, jambe, dactylus, paeon, alexandrijn, choriambus, paradigma, anapest, kwatrijn, terza rima, hexameter, personificatie, archetype, synecdoche, membrum, deviatie, onomatopee, cesuur, colon, isochronie, antoniem, alliteratie, heterometrie, pentameter, synaeresis, iconiciteit, amfibrachys, redundantie, contiguïteit, hyperbool, asyndeton, simile, isotopie, elesie, prothysteron, parlando-poëzie, hypogram, epanalepsis, tmemis, anafoor, retrograde, assonantie, zeugma, epifoor, anastrofe, catachrese, animalisatie, semicola, symploce, litotes, permutatie, dysfemisme, syntagma, triool, tautologie, metataal, amfimacer, sextet, metonymie, copla, anadiplosis, prolepsis, pragmatiek, deconstructie, connotatie, distichon, plastiek, similariteit, proclise, metrum, klankenleer, tetrameter, stille heffing en nog zoveel meer... Hoe heb ik ooit kunnen denken dat een simpel vers volstond? 't Kost me vast een mensenleven voor ik dat ooit heb doorgrond...

De Vrouwe van de Eindigheid.

De Vrouwe van de Eindigheid. De Vrouwe van de Eindigheid, met haar aparte dans, haar blik die naar illusies lonkt, ze offert aan haar glans. De Vrouwe van de Eindigheid, een vlammende komeet, een barbarij die dromen vangt en dumpt in harteleed. De Vrouwe van de Eindigheid, zij die het vuur begeert, de vlam die elke passie doodt, de sterkste wens verteert. De Vrouwe van de Eindigheid, gedreven en bezield als haar imago wordt gevoed door wat zijzelf vernielt. De Vrouwe van de Eindigheid, al lijkt ze soms veraf, toch fladdert ze gezwind nabij en danst op ieder graf. De Vrouwe van de Eindigheid, krachtdadig blijft ze gaan, en toch zal ook haar eigen glans, haar glorie ooit vergaan...

Sterren aan de hemel.

Sterren aan de hemel. Sonnet. Als bruut geweld de harten weer doet bloeden, terreurgeweld dat niets of niemand spaart, als god of mens ook nu niet kon verhoeden dat dwazen weer tot beulen zijn ontaard, dat twijfel dan de blik niet zal verblinden, dat angst noch haat de mensheid dan verdeelt, dat 't hart zich met de rede blijft verbinden en solidariteit de wonden heelt, dat fonkelingen die zozeer verblijdden en nu uit vele ogen zijn vergaan na al 't verdriet en al het zware lijden voorgoed in 't mensenhart geschreven staan, voortaan en tot aan 't einde aller tijden als sterren aan de hemel fonk'len gaan.

Bloemetjes en vogeltjes.

Bloemetjes en vogeltjes. Sonnet. Zij wou zo graag een vogeltje bekijken, hij wou wel eens fleurig bloempje zien. Hun biologisch inzicht wat verrijken, daar hadden ze allang naar uitgezien. Het vogeltje stond stoer voor haar te pronken, ze voelde zich gelukkig en vereerd. Het bloemetje was lustig aan het lonken, en voor hij 't wist, was hij al gecharmeerd. Hun kennis ging heel heftig openbloeien, behulpzaam stimuleerden ze elkaar, maar toen hun wijsheid nog wat meer ging groeien, toen werden ze iets heel bizars gewaar: dat 't bloemetje tot bloemkool uit kan groeien en 't vogeltje tot stoere ooievaar.

De bron waaruit de dromen zijn ontsprongen.

De bron waaruit de dromen zijn ontsprongen. Sonnet. De bron waaruit de dromen zijn ontsprongen, waar elke fantasie haar voeding vindt, waar grenzeloze hartstocht wordt bezongen, en waar de mythe aan haar tocht begint. Een reis doorheen een wereld vol verhalen op zoek naar dramatiek en avontuur, waar passies en emoties nooit verschralen maar zich verblijden in 't poëtisch vuur. Een taal die reikt tot in de verste hoeken, mysteries zoekt en symboliek bemint, waar elke geest zijn wijsheid kan gaan zoeken, waar elke ziel haar eigen waarheid vindt. Elysion vol woorden en vol boeken, een taal die over grenzen heen verbindt.

Een Leerschool in Ontmoediging.

Een Leerschool in Ontmoediging. Heb je ze bezocht, mijn vriend, de Leerschool in Ontmoediging? Goede wil is niet voldoende. Maak jezelf geen blaasjes wijs. Schoenmaker, blijf bij je leest. Leg de lat niet al te hoog. Velen voelen zich geroepen, weinigen zijn uitverkoren. Ik kan je garanderen, vriend, die Leerschool in Ontmoediging, met dikke boeken vol clichés, heeft vurige adepten... Hoezo, je bent er nooit geweest? Je wist zelfs niet dat ze bestond? Je zegt dat ik een dromer ben, dat ik alleen maar spoken zie, dat mijn geleuter je verveelt en niemand op mijn waarheid wacht? Ik klets alleen maar uit mijn nek en zou nu beter zwijgen? Wel, 'k weet alvast één ding, mijn vriend, die Leerschool in Ontmoediging, met dikke boeken vol clichés, die heeft jou wel gevonden...

Geneugten van volwassenheid...

Geneugten van volwassenheid... De wegen naar volwassenheid, of dat wat wijsheid wordt genoemd, die wou ik exploreren. Ik dacht dat ik op die manier de toekomst kon beheren. De wegen naar volwassenheid, of dat wat wijsheid wordt genoemd, die ben ik echt gaan zoeken. Ik heb naar wijze raad gezocht in heel wat dikke boeken. De wegen naar volwassenheid, of dat wat wijsheid wordt genoemd, die wou ik graag ontdekken. Ik stortte me vol overmoed op boeiende gesprekken. De wegen naar volwassenheid, of dat wat wijsheid wordt genoemd, die heb ik nooit gevonden. Ik werd voortdurend afgeleid of weer teruggezonden. Geneugten van volwassenheid, of dat wat wijsheid wordt genoemd, het blijven mooie dromen. Wie weet of op een dag misschien zij zelf naar mij toe komen....

Kracht.

Kracht. Als mijn dromen zijn vervlogen en illusies zijn vergaan, als de winter is gekomen en het licht is uitgegaan, als het leven me te druk is en mijn lichaam te vermoeid, als mijn vrijheid werd gevangen en de wanhoop is gegroeid, dan wil ik mezelf bevrijden en gaan stappen in de wind, wil ik net zolang gaan dwalen tot mijn ziel de rust hervindt. De natuur zal mij omarmen, overweldigt met haar pracht. Ze helpt mij mezelf hervinden, schenkt me nieuwe levenskracht. De natuur in al haar schoonheid, zij die mij heeft voortgebracht...

Eenvoud.

Eenvoud. Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,hoezeer zijn kracht het hart beroert,toch wordt hij zelden gewaardeerd.Die drang om naar de kern te gaan,de zoektocht naar wat telt,waar schone schijn en ijdelheidmeteen worden geveld.Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,hoezeer zijn kracht het hart beroert,toch wordt hij dikwijls genegeerd.Hij is niet flitsend en niet vlug,maar koestert zich in rust.De hang naar overvloedigheidwordt schielijk uitgeblust.Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,hoezeer zijn kracht het hart beroert,toch wordt hij te vaak onderschat.Hij kost niet veel, levert niks op,geeft niets om geld of macht.Dat hij er is voor iedereen,dat is en blijft zijn kracht.Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,hoezeer zijn kracht mijn hart beroert,dat blijf ik graag bezingen.Hij die me keer op keer vervoertnaar 't hart van alle dingen...

De muren van de stilte.

De muren van de stilte. Nu de muren van de stilte steen voor steen zijn opgebouwd, en een koelte als van marmer de kwetsuren tegenhoudt, hoop ik dat ze voluit leven daar achter die hoge muur, elkaar blijvend stimuleren in een hartverwarmend vuur. Ook al is het niet mijn streven, zijn hun wetten niet mijn strijd, 'k wens hen nog een boeiend leven, rijk aan gelijkwaardigheid.

Een vrij en vrolijk spel.

Een vrij en vrolijk spel. Je woorden dansen rondom mij en strelen mijn verlangen. Verheugd strek ik mijn handen uit en 'k wil ze zachtjes vangen. Maar zie, daar dwarrelen ze weg, ze zijn me veel te snel. Ze spelen, lachend in de wind hun vrij en vrolijk spel. Verrukt en blij laat ik hen gaan, bewonder ik hun streven. hun zoete balsem voor de ziel, hun ode aan het leven.

Als de vos de roos laat bloeien...

Als de vos de roos laat bloeien... Toen het Kerstfeest naderbij kwam werd een roosje wat bevreesd. Wat zou zij nu weer verzinnen, voor dat jaarlijks vredefeest? Heel veel mensen zouden komen, bij haar vieren als haar gasten, maar wie weet wat dat zou geven, met die vele rare kwasten. Dat die mensen konden eten, ja, dat had ze wel gehoord, dus hoe kon ze toch iets koken dat hen allemaal bekoort? Toen dat roosje zat te denken kwam een vosje bij haar staan. Hij zei 'helaba, mooi roosje, zeg mij eens, waar denk je aan?' Ze vertelde hem haar zorgen en hij luisterde heel lief. Hij zei 'maak je toch geen zorgen, kleine roze hartendief. Luister eens, we doen het samen, maar we gaan nu eerst wat stoeien. 't Is door leuke interacties dat ideeën openbloeien.' Zo gezegd en zo gedaan en toen zagen ze het licht, kwam het antwoord op hun vragen plots heel duidelijk in zicht. Best maar eerst een glaasje geven met een hapje ook erbij, dan begint het feest heel vrolijk en zijn alle geesten blij. En daarna een heerlijk soepje altijd lekker en gezond, dan worden de buikjes vrolijk en toch al een beetje rond. Om die rondingen te vullen volgt daarna dan de kalkoen. Samen met een zalig sausje is dat altijd goed te doen. En natuurlijk ook veel groentjes, absoluut niet te vergeten zodat al die gasten denken dat ze best wel mager eten. En dat alles overgoten met een heerlijk flesje wijn opdat al die brave zielen gelukzalig vrolijk zijn. En wie dan nog meer verlangt, wel, die krijgt dan nog wat ijs, en wie dan nog niet genoeg heeft, is die nog wel heel goed wijs? En het roosje en het vosje waren beide heel tevree. Nu ze gingen samenwerken, viel het allemaal goed mee. Als de roos de vos doet groeien en de vos de roos laat bloeien dan gebeuren vreemde dingen, die ik hier niet zal bezingen. (Eerlijk waar, ik weet niet alles, mij is 't om de Kerst te doen, ik beperk me tot de vrede en de soep en de kalkoen.) Maar die gasten mogen komen, samen kunnen zij het aan. Zelfs de meest gestrenge eisers zullen blij zijn en voldaan. 't Wordt een dag vervuld van vreugde, van gezellig samenzijn, van herinnering in vrede in een heerlijk Kerstfestijn.

Intenties voor het nieuwe jaar.

Intenties voor het nieuwe jaar. Sonnet Heel veel intenties voor een frisse start, nu 't nieuwe jaar er weer zit aan te komen, en wat in 't oude niet is uitgekomen heeft al die goede wil alleen verhard. Vol moed en gloed beleven we die dromen, die hoop op resultaat voor wie volhardt, die immer zoete balsem voor het hart. Het zal er nu toch echt wel eens van komen! Dus 't nieuwe jaar vol goede moed beginnen, meteen al laten zien waar op het staat. Maar zouden we niet beter iets verzinnen voor in 't geval het weer eens moeilijk gaat? Want ja, we kunnen ooit nog herbeginnen een nieuw jaar staat er altijd weer paraat...

In een bos vol grote geesten.

In een bos vol grote geesten. In een bos vol grote geesten dwaalde een onooglijk licht, in een waas van hoop en dromen, met de blik omhoog gericht. 'Zie me toch eens, grote geesten, kijk naar mij, zie mij hier staan.' Maar de grote geesten zwegen, keken 't licht meewarig aan. Want wat moesten grote geesten met een heel klein lichtje doen? In hun onbegrensde almacht hadden zij dat niet van doen. Maar het lichtje bleef proberen, hoopte toch op wat respect, en het dacht 'die grote geesten spelen 't spel toch wel correct?' Maar die zo verheven geesten werden 't kleine lichtje moe. 'Jij hebt hier echt niks te zoeken. en hou maar je mondje toe. Wij, de superieuren, heersen, wij zijn groot en jij bent klein. Denk niet dat wij aandacht schenken aan zij die niet nuttig zijn. Kleine lichtjes moeten wijken, ze zijn moeilijk te verdragen. 't Is toch zo verdraaid vermoeiend om die steeds weer te verjagen'. En het lichtje ging toen lopen, heel ontgoocheld en verdwaasd. 'Allée hup' riepen de geesten, 'maak nu toch een beetje haast!' En ze schopten vol frustratie en het kleine licht viel om. Het verstrooide toen wat vlammen op de bladeren rondom. En die vlammen zochten voeding, deinden alsmaar verder uit en met al wat reeds verdord was, knetterde het vuur voluit. Tot in 't bos vol grote geesten, door de kracht van de natuur, dat klein lichtje zich ontpopte tot een hevig vlammend vuur.

De koning van het schaakspel.

De koning van het schaakspel. Zie hoe willoze pionnen in een schaakspel moeten bloeden, een in se onmachtig koning voor de val helpen behoeden. Of hoe trouwe brave knechten steeds weer dapper blijven lopen, en het strijden voor die koning met de ondergang bekopen. Zij die torens gaan beklimmen, zij die werken als een paard, zomaar zwoegen zonder vragen: is die koning het wel waard? En de koningin die schittert, spreidt de grootste kracht tentoon opdat haar gemaal, de koning, niet beroofd wordt van zijn troon. Want die koning is maar zwakjes, uit zichzelf heeft hij geen kracht; slechts door zij die voor hem werken rest hem nog een schijn van macht.

De dag dat alles anders werd.

De dag dat alles anders werd. De dag dat alles anders werd, waarop de waarheid 't daglicht zag, waarop wat eerst verborgen was, heel openlijk voor 't grijpen lag. De dag dat alles anders werd, waarop de dromen zijn vergaan, waarop de eenheid die er was heel plots de mist is ingegaan. Die dag dat alles anders werd, toen is er ook iets nieuws ontstaan: de vrijheid die geboren wordt nadat de leugens zijn vergaan. Die dag dat alles anders werd, al was die dan vervuld van pijn, bleek na het helen door de tijd een bron van nieuw geluk te zijn.

De jaren van verstand.

De jaren van verstand. Sonnet Zeg mij, waar zijn de jaren van verstand?' k Probeer ze nu al heel lang te ontdekken, maar 't lukt me niet om wijsheid op te wekken en 'k heb helaas geen trucjes bij de hand. Wie kan mij eens een beetje hulp verstrekken? Hoe raak ik bij die wijsheid aanbeland? Bestaat er soms een bollebozenland, en moet ik daarvoor heel ver weg gaan trekken? Misschien kan ik de zoektocht beter staken, waarschijnlijk haalt het allemaal niets uit. En geniaal zal ik vast nooit geraken: wat er niet in zit, komt er ook niet uit. Ik zal me maar op mijn manier vermaken, al word ik dan ook nooit een wijze spruit.

Humor.

Humor. Sonnet De humor, da's een heel speciaal geval. Behulpzaam helpt ze spanning te bevrijden, ze vecht om de verzuring te bestrijden, ze brengt verlichting in dit tranendal. Al kan haar glans niet iedereen verblijden, vertoont ze zich maar best niet overal, ontsnapt ook zij niet steeds aan wat verval, ze blijft verheugd een warme gloed verpreiden. Het is wel waar, de humor heeft haar kuren, ze werkt niet altijd zoals was bedoeld. Ze heeft het soms ook heel hard te verduren, toch zeker waar de sfeer wat is bekoeld. Maar ook al legt ze mij vaak in de luren, toch heeft ze veel frustraties weggespoeld.

Strijd.

Strijd. Sonnet De dag begon als altijd heel gewoon, die ochtend dat zij 't strijdtoneel betraden, Vooraf had geen van beiden het geraden, dat brute spel van kracht en machtsvertoon. De eerste woorden waren al beladen, vervuld van wrok, verwijten en gehoon, en alsmaar door verbitterde de toon, want elk van beiden voelde zich verraden. Voortaan zijn alle wegen nu gescheiden, want wat gezegd werd, dat sneed veel te hard. Gedaan met vechten en elkaar bestrijden, 't Verleden, dat was te vervuld van smart. Een nodeloze oorlog gaan vermijden, dat is nog steeds het beste voor het hart.

Zware keuze.

Zware keuze. Wat je goed vindt, is het schoon? Wat je schoon vindt, is het goed? Iets wat ik heel graag zou weten voor 't geval ik kiezen moet. Zal ik zwijgen, zal ik spreken, zijn de woorden echt wel vrij? Hoe vlug kan de toekomst breken, de gevoeligheid voorbij? Wat je waar acht, is het goed? Wat je goed acht, is het waar? Ach, soms valt dat vele kiezen me toch wel een beetje zwaar.

Een raar geval.

Een raar geval. Sonnet De mode, dat is best een raar geval. Ze predikt over stijl en welbevinden, en dat wat we tot kort voordien beminden, verwijst ze naar het land van het verval. Gewiekst wil zij ons om de vinger winden, ons lokken in haar luisterrijke val, maar 't blikveld dat ze gunt is nogal smal - al weet zij vlot het grote geld te vinden. Slechts zelden laat ik mij door haar verleiden, mijn smaken worden niet door haar gekneed. Haar grillen wil ik 't liefst van al vermijden. Waar ik van hou, 'k denk niet dat zij dat weet. Verscheidenheid kan mij veel meer verblijden, de modetrends zijn niet aan mij besteed.

Een mooi woord.

Een mooi woord. Als je over Vrijheid preekt, en de Grote Jan uithangt, maar dan wel terzelfdertijd, and'ren in je netten vangt, als jij je de almacht gunt, maar dat pertinent ontkent, kijk je dan soms in de spiegel, zie je nog wel wie je bent? Vrijheid is een nobel doel, vrijheid is een prachtig woord dat helaas te vaak door machtsdrang of door geldzucht wordt vermoord.

De 'Ware Leider'.

De 'Ware Leider'. Sonnet De ‘Ware Leider', die weet hoe het moet.Zijn volgelingen geeft hij brood en spelenopdat ze zich toch zeker niet vervelen.Als zij gaan denken, doet het hem geen goed. Hij moet zijn echte drijfveren verhelenen zorgen dat er hier en daar iets broedt,om dan vervolgens, achter wat daar woedt,zijn eigen, steeds beoogde spel te spelen. Die volgers moet hij vleien en verleiden,bekomen dat hij zelf hun kwaadheid richt,om zo hun aandacht stiekem af te leiden, van ‘tgeen hijzelf in werk’lijkheid verricht.Pas als geen mens zijn macht nog kan bestrijden,toont hij voor ’t eerst zijn ware aangezicht.

Centjes.

Centjes. Sonnet. Welnee, ik heb op zich niks tegen geld. Waarschijnlijk zijn er ook wel wijze rijken, die niet steeds weer blaaskakelend doen blijken hoe 't met hun geldverslaving is gesteld. Mag men de herkomst van die poen bekijken, en of voor hen een ander ook nog telt, hoe 't met ethiek en normen is gesteld, en wat ze met hun geld willen bereiken? Helaas wordt ook corruptie wel verdragen, voor centen gaan vaak mond en oogjes toe, en aan diegenen die om uitleg vragen stopt men dan stiekem extra zakgeld toe. Maar goed dat zij mekaar vaak't eerst belagen als 't licht gaat schijnen op 't corrupt gedoe.

Vrijheid...

Vrijheid... Sonnet De Vrijheid is een heel bekoorlijk ding, zoals ze daar vol luister staat te prijken, al is ze soms ook moeilijk te bereiken; wat zij verwacht, is zelden maar gering. Haar speelsheid blijft de geest en 't hart verrijken, 't is niet voor niks dat ik haar gloed bezing, en mij graag met haar heilzaamheid omring, daar waar zij geld en machtswellust doet wijken. Ze opent deuren die zijn dichtgeslagen, en geeft de wereld kleur en zonneschijn. Ze komt niet constant over regels zagen, maar laat de ander toe zichzelf te zijn. Zij schenkt me echt wel vreugdevolle dagen, als krachtig, sterk en helend medicijn.

Bloemen op het graf.

Bloemen op het graf. Sonnet Ze zet een pot met bloemen op het graf. Ze had het hem zo graag nog willen zeggen, de kans gekregen om hem uit te leggen dat ze nog steeds zo zielsveel om hem gaf. Dat wat gebeurd was, kon ze niet weerleggen. De spijt, helaas, die kwam pas achteraf. Ze wou toch zo graag dat hij haar vergaf, dat had ze hem zo graag nog horen zeggen. Ze wist het wel, hij voelde zich verraden, zijn kwaadheid, nee, die was niet onterecht, maar toch had zij hem echt niet willen schaden, want haar intenties waren heel oprecht. De ware reden voor haar vreemde daden, die had ze hem helaas niet meer gezegd.

En we draaiden...

En we draaiden... 'verdraaid' was wat jij zei, en dat verdraaide alles, daar voor jou en ook voor mij en we draaiden en we draaiden en we draaiden verder voort door en over alles heen in de dromen en gedachten in het voelen en het weten met en tegen wijzer(z) in zonder einde noch begin van de cirkels die we draaiden en opeens kwam daar die 'boem!' want wij waren wel gedraaid maar de vangrails draaiden niet...

Die Mooie Toekomst...

Die Mooie Toekomst... Sonnet Vervuld van hoop hol ik erachteraan, hoewel zijzelf me steevast blijft ontwijken, want telkens als ik haar de hand wil reiken, dan loopt ze vliegensvlug bij mij vandaan. Daar staat ze me dan vrolijk aan te kijken, heel eventjes laat ik haar wel begaan, dan ga ik er weer dapper tegenaan, en 'k hoop dat ze deemoedig zal bezwijken. Maar tot nog toe heb ik haar nooit verslagen, zij is mij toch weer altijd veel te snel. Dat ik haar inhaal, kan ze niet verdragen, dus heel galant verlies ik steeds het spel. Als zij nu eens een beetje wou vertragen, wie weet vang ik die Toekomst dan ooit wel...

Ingetogen.

Ingetogen. Sonnet Hier sta ik ingetogen bij je graf, en 'k denk nog eens terug aan vroeger dagen, hoe waardig jij je leven hebt gedragen, de vreugde die je aan de wereld gaf. 'k Herinner mij hoeveel ik je kon vragen, hoe vlot jij elke misstap weer vergaf, de wijsheid die je tederheid omgaf. Ik ben je dankbaar voor die mooie dagen. Ik weet niet of ik nu nog kan geloven dat zoiets als een hemel echt bestaat en dat jij dan misschien, van ergens boven, nog steeds kunt voelen hoe het ons vergaat. Maar wel kan ik je heel oprecht beloven dat jouw naam in mijn hart geschreven staat.

Een dagje ouder...

Een dagje ouder. Sonnet Helaas word ik toch al een dagje ouder. Mijn ledematen, die doen wel wat pijn, omdat ze nu al wat versleten zijn, al voelt dat elke dag al wat vertrouwder. Mijn jeugdigheid, dat is veel schone schijn, ik zwijg maar van die stijfheid in mijn schouder. Maar nee, ik hoef nog steeds geen toezichthouder, want vrijheid is mijn beste medicijn. En al bij al wil ik toch nog niet klagen, ik trek nog altijd heel erg goed mijn plan. 'k Geniet nog volop van de goede dagen, 'k behelp mezelf zo goed en kwaad als 't kan. Al kan ik dan mijn leeftijd niet verjagen, Ik maak er elke dag het beste van.

Stilte.

Stilte. Sonnet Mijn beste, voor mij hoef jij niet te spreken. Als jij wil zwijgen, da's je volste recht. 't Verleden, dat wat toch al lang beslecht, en dus hoef je de stilte niet te breken. Wat ik jou vroeger zei, dat was oprecht. Ik geef het toe, ik had ook mijn gebreken, dat is helaas maar al te vaak gebleken, maar wat ik zei, dat voelde ik toen echt. Ik weet het wel, 't is moeilijk te geloven. Wie weet heb ik teveel van jou gevraagd, wou ik vooral mijn eigen pijn verdoven, en heb ik jou helaas ook uitgedaagd. Maar nu kan ik je heel oprecht beloven: ik laat je vrij, de spoken zijn verjaagd.

Wijsheid...

Wijsheid... Sonnet Het is nu toch al heel erg lang geleden dat jij voor 't eerst het daglicht hebt gezien en dat je op de wereldbol sindsdien de meest bizarre paden hebt betreden. Dus vroeg ik mij plots af of jij misschien, daar ergens in je vrij en vrank verleden, met elke strijd die jij al hebt gestreden, al ooit de Ware Wijsheid hebt gezien? Wat kun je mij dan over haar vertellen? Als jij eens wist hoelang ik haar al zoek... Ik slaag er ook niet in om haar te bellen, haar nummer vond ik in geen enkel boek. Als ik die wijsheid nu eens kon bestellen, wie weet komt ze dan ooit eens op bezoek...

Inspiratie...

Inspiratie... Sonnet Oeioei, er hangen wolken in de lucht! Misschien kan ik maar beter binnen blijven, proberen of ik nog eens iets kan schrijven, al is het dan met zweten en gezucht. Schrijf ik eens een toneel in drie bedrijven? Of kies ik toch maar beter voor een klucht? Wat romantiek vol passie en gezucht? En mag ik daarin ook wat overdrijven? Of wacht, ik ga toch beter eens naar buiten, inmiddels is de zon daar aanbeland. Mijn inspiratie is vast niet te stuiten wanneer het zonlicht op mijn snoetje brandt. Misschien zal ik nog wel eens iets besluiten nadat ik maar voldoende lanterfant...

Evident.

Evident. Sonnet Je mening zeggen, ja, 't lijkt evident, maar wacht eens, want alvorens te beginnen is 't beter om je eerst te gaan bezinnen. Stel dat je de gevolgen niet goed kent? Je voelt toch wel verdraaid veel schrik vanbinnen, bent bang dat heel de wereld jou miskent. Misschien ben je het zwijgen al gewend en kun je toch maar beter niks beginnen? En voor je 't weet, besluit je weer te zwijgen, die angst daarbinnen heeft je moed verteerd, en twijfels die je zelfbeeld gaan bedreigen, de faalangst die met harde hand regeert. Wanneer zul je die vrees eens overstijgen? Zorg dat het recht op spreken domineert!

Verdraaid...

Verdraaid... Sonnet Verdraaid zeg, een sonnet, hoe schrijf ik dat? Leer mij nu toch eens hoe ik moet beginnen. Wat moest ik daarvoor ook alweer verzinnen? 'k Dacht dat het iets met rijm te maken had. Ik moet me toch eens dringend gaan bezinnen - er zaten toch ook jambes in vervat? Ik vrees dat ik al heel erg veel vergat, en dat ik weer van vooraf moet beginnen. Maar wacht, er zijn terzines en kwatrijnen, 'k ben blij dat ik er toch nog iets van weet, 't octaaf en het sextet in stricte lijnen, 'k moet zorgen dat ik dat toch niet vergeet. Maar als hier een sonnet moet gaan verschijnen, dan zal dat zijn met zuchten en gezweet...

Wat je toekomst brengen zal...

Wat je toekomst brengen zal... Wat je toekomst brengen zal, kan ik niet voorspellen, Echt, ik vond geen glazen bol die het kan vertellen. Maar ik weet dat ik je wens dat je in je streven door en boven alles heen vreugde zult beleven. Vrijheid in verankering, vriendschap en verbondenheid, hoop die grenzen kan verleggen, liefdevolle tederheid. Veel te krijgen, veel te geven, vlot en vrij je wegen vinden om wat was en wat zal komen vast en duurzaam te verbinden. Heel veel wijsheid en verstand en ook levenslust en zwier, schoonheid, glans in al haar glorie, dans van humor en plezier. Wat je toekomst brengen zal, kan ik niet voorspellen, maar dat wat ik voor je wens, wou ik graag vertellen.

Voor wie niet vrijuit spreken kan.

Voor wie niet vrijuit spreken kan. Ik weet het wel, mijn beste vriend, je kan niet vrijuit spreken, je mag niet zeggen wat je wil, je zwijgplicht niet verbreken. Ik weet het wel, 't was niet jouw keus, jij hebt ons niks misdaan, je werd bedreigd, was machteloos, je moest het ondergaan. 'k Verwijt je niets, mijn beste vriend, 'k begrijp maar al te goed dat je niet vrij beslissen kan, dat jij nu zwijgen moet. Misschien komt ooit de dag, mijn vriend dat ook jij vrij zal zijn, ontsnapt dan uit die dictatuur, die dwang en helse pijn. Dan zien we elkaar weer, mijn vriend, vervuld van hoop, verheugd, en gaan we samen weer op weg, in vrijheid en in vreugd.

Wervelende wintervlokken.

Wervelende wintervlokken. Wervelende wintervlokken woeste wilde witte wind. Zie de kleuren nu vervaagd, en de mensen die hier kwamen door de kilte weggejaagd. Helderheid en diepe rust, en wat ooit beschaving leek eenzaam wit en uitgeblust. Wilde witte wintervlokken, woeste wervelende wind.

Hoe ze dat steeds weer doet.

Hoe ze dat steeds weer doet. De toekomst, die loopt voor mij uit, ik hol erachteraan, maar telkens als ik bij haar kom is zij alweer vergaan. Die toekomst stapt ook naar mij toe, ze wandelt dichterbij, maar van zodra ze mij bereikt is zij helaas voorbij. Die toekomst zweeft ook boven mij, ze dwarrelt zachtjes neer, maar als ik haar dan vatten wil bestaat zij al niet meer. Die toekomst, die is best wel knap: hoe ze hier steeds verdwijnt, maar wel heel vlot terzelfdertijd wat verder weer verschijnt. Ik weet niet hoe ze daarin slaagt, hoe ze dat steeds weer doet, maar één ding toch dat zeker is: ze doet het echt wel goed!

Vlotjes weg moraliseren.

Vlotjes weg moraliseren. Vlotjes weg moraliseren, zeggen wat een ander moet, als je zelf dan zonder dralen altijd weer je goesting doet. 't Is heel makkelijk te praten en vervuld van vuur te preken om dan zelf je mooie waarheid steeds weer schaamteloos te breken. Poog eens naar jezelf te kijken vooraleer je 't uit gaat leggen, wel, mijn allerbeste ego, da's wat ik jóu eens wou zeggen.

Getormenteerde zielen.

Getormenteerde zielen. 't gebroken harten-kabinet, 't getormenteerde zielen-rijk, een wereld vol van passie, of hartstocht die gebroken is, de scherven snijdend in de ziel, teveel verlangd, teveel gegeven, 't leven veel te diep doorvoeld van wat gebroken achterblijft, klaar om gered te worden, zichzelf zal moeten redden ooit en het nog niet beseft.

Waterval van woorden.

Waterval van woorden. Bruisend, boeiend, bijdehand, waterval van woorden, vreemd, verkwikkend en vervoerend, ongekende oorden. Laat me drijven in die stroom, en verheugd gaan dwalen in dat land van poëzie en bruisende verhalen.

Zou ik moeten?

Zou ik moeten? Ik zou moeten, ik zou moeten... Waarom doe ik het dan niet? Ik zou moeten, ik zou moeten... 'k Zou nu beter eens beginnen. Ik zou moeten, ik zou moeten... Nee, ik heb vandaag geen zin. Ik zal moeten écht wel moeten... een heel goed excuus verzinnen.

Snijden nieuwe messen beter?

Snijden nieuwe messen beter? Snijden nieuwe messen beter dan de vintage-exemplaren? Eén ding toch dat zeker is: ze konden minder stof vergaren...

Vliegend in de vluchtigheid.

Vliegend in de vluchtigheid. vlug vlugger vluchtigheid niets is blijvend alles gaat vlug en altijd vlugger maar al het leven en de dingen vliegend in de vluchtigheid vlug vlug vlugger dan vooraleer die vluchtigheid vanzelf voorgoed vervlogen is

Met de moed der ijdelheid...

Met de moed der ijdelheid... Steeds vol goede moed proberen om jezelf heruit te vinden en dan telkens vast te stellen dat al wat gevonden wordt reeds lang voordien was uitgevonden. Maar toch doorgaan met proberen. Niets menselijks is ons vreemd. Zoals Terentius al zei...

Ode aan een Grote Meester.

Ode aan een Grote Meester. Verhalen over koningen, heel vorstelijk tentoongespreid, een bron van onbegrensd verstand daar in die mooie sprookjes. Een koning naast een sprookje dan, 't verhaal nog niet geschreven, die dan maar zelf aan 't schrijven ging, in liefde en in lenigheid zijn eigen sprookje schreef, majestueus in mensenkennis, bondig en aangrijpend. Of hoe in 't schrijven van één zin een heel verhaal besloten ligt. Een koning die verhaalde dus, aldus verhaalde koning werd, de koning van de lenigheid, de liefde in de lenigheid van koninklijke poëzie.

Gewoon maar genieten, zonder meer...

Gewoon maar genieten, zonder meer... Laat kunsten maar groeien en schoonheid ontbloeien, de wereld verrijken; dat wij ze bekijken en voor en door zichzelf laten spreken zonder de volheid ervan te verbreken, eerlijk proberen om ze te doorgronden zonder de schoonheid ervan te verwonden, galant te bevatten in heldere woorden zonder de waarheid erin te vermoorden. Laat alles wat mooi is, maar grenzeloos vloeien om vrij en veerkrachtig te groeien en bloeien, om te verheugen en om te vervoeren, om ons te raken en ons te ontroeren, om andere waarheden zo te ontdekken om pijnen met zachtheid te kunnen bedekken... Laat schoonheid maar komen, altijd weer, gewoon maar genieten, zonder meer...

Elke dag opnieuw...

Elke dag opnieuw... Mijn hersenen, die doen hun best, dat kan ik garanderen. Ze pogen elke dag opnieuw hun kronkels te bezweren. Dan zijn er ook nog spinsels bij, die ambetante dingen. Het valt hen heus niet altijd mee om die te gaan bedwingen. Die brave hersentjes van mij, daar heel diep weggeborgen, als ik nu eens wat moeite deed ze beter te verzorgen. Zal ik ze gezonder voeden, en ook soms een glaasje geven, zodat zij en al hun kronkels bovenal veel vreugd' beleven? Nu zijn ze een beetje moe, en 't is al donker buiten. Tijd dus dat die hersentjes hun kronkeltjes gaan sluiten!

Een wilde regendans.

Een wilde regendans. Donkere wolken aan de hemel, da's toch niet zo goed, Sabine. Laat ons liever blauwe luchten en een stralend zonlicht zien. Geef ons toch wat mooier weer, nog een aantal warme dagen. Als je 't niet alleen kunt doen, kun je 't ook aan Frank gaan vragen. En dan heb je ook nog David, Jill en Eva en Frank twee... Als je eens heel lief gaat kijken, helpen ook zij vast wel mee. Stop met jullie regendans, ga de weergoden verzoeken om ook in ons kleine landje nog wat zonneschijn te boeken. Doe maar flink wat jullie kunnen, ga maar heel erg braaf proberen om die weergoden te vleien en het tij alsnog te keren. Doe het maar, het zal wel lukken, doe maar heel hard jullie best. Als jullie genoeg proberen doen die weergoden de rest.

Scherven van gebroken grenzen.

Scherven van gebroken grenzen. het laatste uur een vreemde dans in onvolprezen passieglans een glas teveel een grens die kraakt genot dat naar de vrijheid springt glas verbrijzeld leeggelopen scherven van gebroken grenzen bloed dat ooit te hevig stroomde nu is weggevloeid voorgoed wie zal de brokken lijmen?

Door de ogen van de toekomst...

Door de ogen van de toekomst... Als er plots en onverwacht in 't heden iets gebeurt, wordt dat wat reeds verleden was soms helemaal herkleurd. En zal ook dat wat we nu doen, en hier vandaag beleven, dan door de ogen van de toekomst ooit worden herschreven?

Eenvoudig is het niet.

Eenvoudig is het niet. Het doorbreken van patronen, het verleggen van een grens, het verzaken aan de starheid, ja, dat lijkt toch wel immens. Altijd weer maar die gewoontes alles wat werd opgelegd, al wat ons steeds weer geleerd werd, al wat ons werd voorgezegd. Reiken naar het onbekende waar het denken vrij kan vloeien, waar gewoontes macht verliezen, creativiteit kan groeien. Stappen naar het ongerijmde, wandelen naar vreemde oorden, nieuwe werelden ontdekken, klanken die we nog nooit hoorden. Ooit nog eens te kunnen reizen, op een fantasie-komeet, door het humor-universum naar de poëzie-planeet. Nee, eenvoudig is het niet met al wat ons heeft geknecht, al die regels en gebruiken, vrijheid die ons werd ontzegd.

Wat niet gezegd kan worden...

Wat niet gezegd kan worden... Dat wat niet gezegd kan worden doet soms toch wel veel meer pijn dan de allerzwaarste woorden die wel uitgesproken zijn.

Rondom regels.

Rondom regels. In de regels huizen starheid, strakke lijnen, helderheid. Tussen regels veel mysterie, angst en twijfel, hoop, geloof. Buiten regels lonkt de vrijheid en helaas ook tirannie. Zonder regels 't onbekende, een complete anarchie.

Miljarden sterren.

Miljarden sterren. Je schitterende woordenspel, je flitsende gedachtengang, zo grandioos en passioneel, zo inspirerend en vol leven, zo snel en soms zelfs geniaal. Maar zelf ben ik al wat antiek - of is het veeleer ouderwets? En 't gaat me soms wel wat te vlug, je woorden vlammen me voorbij, een wilde woeste wervelwind, vergaan en weg voor ik 't besef en goed en wel begrijpen kan met mijn antieke geest - of is die veeleer ouderwets? Enfin, de wereld is heel groot en 't firmament oneindig, miljarden sterren, meer dan mensen, meer dan ik bevatten kan met mijn antieke geest - of is die veeleer ouderwets? Maar goed dat er verschillen zijn, voor iedereen een eigen stijl, voor iedereen de vrijheid. Want altijd weer diezelfde smaken, 't zou maar saai en kleurloos zijn of toch voor mijn antieke geest - al is die veeleer ouderwets.

Haiku-achtige probeersels.

Haiku-achtige probeersels. zon en zee en strand en dan weer naar huis toe gaan vrolijk maar verbrand 't doet een beetje pijn maar het was toch wel plezant in die zonneschijn morgen weer naar 't werk dat is dan iets minder leuk maar ik hou me sterk 'k overleef het wel met mijn zongedroogde snoet en tomatenvel

Een laatste woord.

Een laatste woord. een leeg glas een laatste woord en je bent gegaan alles wat ooit is geweest in de mist vergaan ooit vervlochten nu gescheiden heengegaan voorgoed tijd nu om opnieuw te stappen vrijheid tegemoet

Woeste krachten.

Woeste krachten. Woeste krachten, diep daarbinnen, en de aarde beeft... Veel ellende en verwarring, levens bruut doorzeefd. Woeste krachten, ook daar buiten, haat in vele harten... Zo veel bommen en geweren die het mensdom tarten. Politiekers die maar praten, veel geblaat en weinig wol. 't Leven is soms echt wel pijnlijk, woeste wereldbol.

Een gedichtje in de mist

Een gedichtje in de mist. een gedichtje aan het dwalen zwevend in de mist zuchtend zoekend naar die woorden die het tragisch is verloren toen het zich verheffen wou tot iets wat het niet is zoekt de woorden vindt de grenzen en de hoop die blijft

Een lange weg.

Een lange weg. de lichtvoetigheid van woorden dansend in de wervelwind de zwaarmoedigheid van zinnen dolend in het diepe dal nu eens helder, dan verhullend soms een lach en soms een traan zoveel woorden en verhalen nog een lange weg te gaan

Een koppig ding...

Een koppig ding... Mijn inspiratie is er niet, ze is efkes gaan stappen. Ze wou op zoek gaan naar wat rust, naar frisse lucht gaan happen. Hoelang ze wegblijft, weet ik niet, 'k heb niks aan haar te zeggen. Ze gaat er steeds opnieuw vandoor en wil niet overleggen. Ze is echt wel een koppig ding, maar dat heeft ze van mij. Ik ken haar eigenzinnigheid, dus laat ik haar maar vrij. Ik hoop dat ze zich amuseert, dat ze veel vreugde vindt, dat ze daarna naar huis toe komt, vernieuwd en welgezind.

Een heerlijk kopje helderheid.

Een heerlijk kopje helderheid. een heerlijk kopje helderheid een helder bakje troost de troost van de verbondenheid en van een teder woord die o zovele handen reikend naar die troost dromend van verbondenheid en van dat warme woord die o zovele handen een heerlijk bakje troost...

Morgen...

Morgen... Morgen zal ik vast wel ruimen, morgen heb ik tijd, morgen zal het zeker lukken, ja, dat is een feit. Nee, het lijkt niet overtuigend, 'k heb 't al vaak gezegd, maar nu ben ik echt wel eerlijk, open en oprecht. 'k Ben een beetje zwakjes nu, alles gaat wat traag, morgen zal 't wel beter gaan, beter dan vandaag. Morgen zal ik vast wel ruimen, morgen heb ik tijd, morgen zal het zeker lukken, ja, dat is feit. Maar als 't morgen niet zou lukken, is dat dan zo erg ? 'k Leef nu al zo lang in vrede met mijn afvalberg.

Heimwee...

Heimwee... oude woorden jonge woorden spiksplinternieuwe en tot op de draad versleten woorden weet-ik-veel-welke woorden nog allemaal geen einde noch begin geen toekomst noch verleden kronkelzinnen eigen zinnen eigenzinnig en absurd bevreemdend bye bye hoofdletters vaarwel leestekens weggeworpen relieken antieke artefacten oubollige souvenirs lang vergleden kindertijd heimwee naar vervlogen tijden heimwee naar voltooide zinnen heimwee naar wat mooie rijmen ouderwets vergetelheid alzheimer?

De trein van de vooruitgang...

De trein van de vooruitgang... De trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die dendert alsmaar vlugger voort. Een trein die je niet missen mag, dat wordt toch vlot beweerd, en hoe hij je vervoeren zal naar wat je hart begeert. Die trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die lijkt mij echt wel overvol. Dus blijf ik liever op 't perron, dan op die trein te springen. Ik heb er geen behoefte aan, om mij daarin te wringen. Die trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die blijft wel rijden zonder mij. Ik hou van eenvoud en van rust, van vreugde en gezelligheid. Die trein, die is mij te gevuld met druk en overbodigheid. Die trein van de vooruitgang, of wat vooruitgang wordt genoemd, die denderde voorbij. Die dendert voort in volle vaart, maar dan wel zonder mij...

Wanneer een job een kwelling wordt...

Wanneer een job een kwelling wordt... Die mannen in hun keurig pak, dertien in een dozijn, ach, zie ze in hun chique car, vervuld van vrees en pijn. Hoe zielig toch, en hoe blasé, hoe onverbloemd gênant, terwijl geen mens ooit merken mag hoezeer ze zijn ontmand, en hoe ze ingesloten zijn, verblind en vol frustraties, alleen in hun gevangenis, als slaaf van hun prestaties. Oh mensen toch, spring er toch uit, begin nu eens te leven, bevrijd je van je slavenjob en ga wat lol beleven, verzin eens iets origineels en laat je vrolijk aan, leef toch niet langer zo verkrampt, de pot op met die baan. Je hoeft geen brave slaaf te zijn, kom, maak jezelf eens blij, bevrijd je van die ketenen, leef vrolijk en leef vrij Die vrouwen in hun mantelpak, die alles doen wat hoort, nadat de vreugde is vergaan, hun vrijheid werd vermoord, die mooi en volgzaam doen wat moet, wat van hen wordt verwacht, terwijl de pijn vanbinnen woedt, hun denken wordt verkracht. Want te veel slimheid mag niet zijn, het zou hen teveel schaden, want stel dat ze een kille chef, een 'superieur' verraden. Oh mensen toch, spring er toch uit, begin nu eens te leven, bevrijd je van je slavenjob en ga wat lol beleven, verzin eens iets origineels en laat je vrolijk gaan, leef toch niet langer zo verkrampt, de pot op met die baan. Je hoeft geen brave slaaf te zijn, kom, maak jezelf eens blij, bevrijd je van die ketenen, leef vrolijk en leef vrij !

Een blik, een lach, een klein gebaar...

Een blik, een lach, een klein gebaar.... Een blik, een lach, een klein gebaar, de kiem van een vertedering, een aanraking, een zachte drang, de groei van een verwondering. En daar dan plots die zekerheid, een innig diep ontvangen, een hoop die naar de sterren reikt, een tomeloos verlangen. Een brandend licht, een vlammend vuur, een hartverwarmend zingen, een onbeschrijflijk vredig uur, geluk niet te bedwingen. De vlam verzacht, het vuur verstilt, maar blijft het hart verwarmen, een bondgenoot, een sterke vriend, in eeuwigheid omarmen. Een blik, een lach, een klein gebaar, een passievolle zindering, een aanraking, een zachte drang, een tedere herinnering.

In de avond...

In de avond... In de avond wil ik varen op de zee van je gedachten, wil ik zwemmen in je dromen, in de stroom van je verlangens, wil ik deinen op de golven, op de vloed van je gemoed. In de nacht wil ik gaan duiken in de diepten van je ziel. Naar de parels wil ik zoeken, die ik voelde in je passie, naar de schatten op de bodem van je grenzeloze hart.

Tussen woord en werkelijkheid...

Tussen woord en werkelijkheid... Ode aan de eerlijkheid, lofzang voor oprechtheid, die veelgeprezen eigenschappen... maar niet altijd gewaardeerd door 't zicht van de bestemmeling aan wie ze zijn geadresseerd. Weg dan met huichelarij, vervloekt zij onoprechtheid, die zo verguisde eigenschappen... maar toch wel vaak gewaardeerd door 't zicht van de bestemmeling aan wie ze zijn geadresseerd. Tussen woord en werkelijkheid, ligt er veel schijnheiligheid.

"Blijven lachen," zei de clown

"Blijven lachen," zei de clown "Blijven lachen," zei de clown, al bloedt het hart vanbinnen, al wil je schreeuwen van de pijn, je kunt toch niks beginnen... Wat heb ik aan sympathie, zolang de steun ontbreekt, en daar in 't hart de angst regeert die openheid verteert? Hoe simpel toch te veinzen en met een groot gemak excuses te verzinnen; misleiden is mijn vak. Stel jezelf toch niet veel vragen, volg nu maar gedwee, maak 't je hart toch niet te moeilijk, speel het spel maar mee. "Blijven lachen," zei de clown en d'and'ren lachen mee. Hoezeer mijn pijn vanbinnen woedt, voor hen is het oké. "Blijf maar lachen," zei de clown, lach zonder mij voortaan, mijn hart heeft veel te veel gebloed, mijn lach, die is vergaan...

Een blad papier...

Een blad papier dat naar me lacht... Voor mij ligt een blad papier, dat vrijmoedig naar me lacht, een onbeschreven vel papier, dat geduldig op me wacht. 't Blad lijkt me wel toe te spreken en het kijkt me helder aan, "Ga je gang", lijkt het te zeggen, "tijd nu om van start te gaan". 't Blad papier heeft dus het woord, en het babbelt lustig voort : "Geef me maar je mooiste zinnen, laat de woorden nu maar stromen, schenk me nu maar je gedachten, vul mij met je zoetste dromen. Wees niet bang, het zal wel lukken, écht, nu mag je wel beginnen, schrijf maar heel erg warme woorden en beroer nu maar mijn zinnen. Overwin nu toch je schroom en begin er alvast aan, wees niet bang, wees onverschrokken, laat je toch een keertje gaan. Denk er niet te veel bij na, schrijf dat wat je zeggen zou, gooi er nu maar alles uit, al wat je ooit schrijven wou. Schrijf maar heel erg onbezonnen, en heel vlug en vlot en vrij, 't is plezant, beschreven worden, 't maakt me ongelooflijk blij. 't Is toch zo onnoemelijk zalig, doe maar verder, doe maar voort, ga maar verder met je krabbels, ik geniet van ieder woord. Schrijf maar vrolijk en vrijpostig, doe het zomaar voor de lol, voor je 't goed en wel beseft hebt, staat mijn hele blaadje vol. Dan is alles heel plezierig, ja, het valt ontzettend mee, jij bent blij en ik gelukkig, en wij allebei tevree. Als papier ben ik tevreden, dat is toch wel vlot gegaan, maar voor mij is dit voldoende, voor vandaag is het gedaan. Wil je toch nog verder schrijven, wel oké, ik gun je dat, maar ik kan niet langer blijven, 'k stuur je wel een ander blad."

'K Zou zo graag eens willen schrijven...

'k Zou zo graag eens willen schrijven... 'k Zou zo graag eens willen schrijven, maar hoe moet ik dan beginnen? Waar vind ik de juiste letters, mooie woorden, vlotte zinnen? 'k Zal ze toch wel moeten zoeken, want ik zie ze niet meteen. Zeg eens letters, woorden, zinnen, waar zijn jullie nu weer heen? Kom nu toch eens naar me toe, en help mij om wat te schrijven. 'k Ben het zoeken nu wel moe, zo kan ik wel bezig blijven. Wees nu toch niet zo weerbarstig en kom toch eens braafjes hier, 't Is wel hier dat jullie horen, hier bij mij op dit papier. Letters, wees een beetje rustig, handel eens zoals het hoort. Ga eens netjes naast elkaar staan en schenk mij een prachtig woord. Goed, de woorden heb ik nu, maar hoe zit het met die zinnen? Woorden vlotjes combineren, hoe moet ik daaraan beginnen? Schrijven is toch niet eenvoudig, tja, het is soms wel een last, om 't welluidend te doen klinken, en te zorgen dat het past. Maar al zijn die woorden koppig en ook soms wel wat gênant, al bij al geeft het voldoening, 't schrijven is toch wel plezant. Beste woorden, stop met tollen, en ga jullie maar bezinnen, ga nu netjes in de rij staan, en maak wondermooie zinnen. Blijf maar vrolijk fantaseren, speel maar verder met die taal, leer me maar hoe ik moet schrijven en geef mij een mooi verhaal.

Een eindspel met een nieuw begin

Ons eindspel werd ontzettend hard en harteloos gespeeld. 't Heeft alles wat ooit eenheid was, gebroken en verdeeld. De samenwerking van weleer, zo bruut kapot gegaan, de vriendschap, de verbondenheid voorgoed tenietgedaan. Ons eindspel werd te hard gespeeld, weg zijn de mooie jaren, die bovenal, besef ik nu, slechts een illusie waren. Een droom heel onverwacht verwoest, kil en meedogenloos, geluk dat slechts een leugen bleek, te breekbaar en te broos. Nu gaan we onze eigen gang, de wegen zijn gescheiden, en dat wat onze vreugde leek, zal nimmer meer verblijden. Nu moet ik het alleen gaan doen, en nieuwe wegen vinden, opnieuw gaan zoeken wat ik wil, me niet laten verblinden. 't Verleden neem ik met me mee, het is wat is geweest, de toekomst stap ik tegemoet, vol hoop en onbevreesd. Maar vooral pluk ik nu de dag, genieten in het heden, want ongeacht wat je verlangt, je krijgt geen zekerheden. Het beste maken van vandaag, daar wil ik nu voor gaan, 't geluk te zoeken in 't moment, dat is mijn wens voortaan. Genieten elke dag opnieuw, vol levenslust en zwier, de schoonheid zoeken overal, met humor en plezier.

Een nieuwe brug.

Een nieuwe brug. Blijf niet roeren in de wanhoop, in al wat ellendig is, blijf de bitterheid niet voeden, 't doelloos hangen in 't gemis. Neem de brokken uit 't verleden, alles wat werd stukgeslagen, voeg daarbij ook al het goede dat je ooit hebt meegedragen. Leg dit alles dan tesamen, en begin met veel vertrouwen aan een nieuwe samenhang, aan een nieuwe brug te bouwen. Wie weet zal er dan iets groeien, louterend voor hart en geest, en zal het veel mooier bloeien dan hetgeen ooit is geweest.

Ode aan onze gesneuvelden

Ode aan onze gesneuvelden Heel erg dapper waren zij, moedig strijdend, zij aan zij, voor ons kleine vaderland, in de tirannie gestrand. Niet gaan vluchten, niet gaan lopen, maar steeds moedig blijven hopen, en gaan vechten, hand in hand voor een vrij een vredig land. Ondanks al het zware lijden, toch die tirannie bestrijden, die de vrijheid zou ontwrichten en ons land ten gronde richten. Ja, zij hebben veel gedaan voor ons hedendaags bestaan door toen dapper door te vechten en ons landje te onknechten. Vrij te denken, vrij te leven, dat is wat ons is gegeven door die helden van weleer, stervend op het veld van eer...

Vijftig jaar.

Vijftig jaar, da's toch wel raar. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een knappe kop, er zit toch al wat storing op. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een lenig lijf, het voelt toch nu en dan wat stijf. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al lijk ik nog vol levenslust, die lust is soms wat uitgeblust. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al kan ik het nog steeds goed zeggen, vraag me niet om 't uit te leggen. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al had ik ooit veel wilde dromen, veel is er niet uit gekomen. Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog wel een jonge spruit, maar 't beste is er toch al uit. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een scherp verstand, het heeft toch al een botte kant. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een slimme bol, toch slaat mijn hoofd al eens op hol. En ja, oprecht, het mag gezegd, vijftig jaar, da's wonderbaar, al is en blijft het toch wel raar... *** Vijftig jaar, da's toch wel raar. Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk dan wel geen dolle griet, maar pas op, vergis je niet. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een leuke snoet, wat opsmuk doet me toch al goed. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een mooi figuur, het onderhoud is toch al duur. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een knappe meid, ik ben toch al wat pluimen kwijt. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al lijk ik nog een ranke zwaan, er zijn toch al wat kosten aan. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een knap gezicht, bekijk het toch maar niet te dicht. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al lijk ik nog een topmodel, de cellulitis is er wel. En ja, oprecht, het mag gezegd, vijftig jaar, da's wonderbaar, al is en blijft het toch wel raar... *** Vijftig jaar, da's toch wel raar. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een knappe man, toch is het beste uit de kan. Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog steeds een supervent, vooral voor wie mij niet goed kent. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al is de jacht nog goed te doen, er zit wat sleet op mijn harpoen. Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een vlotte gast, toch loopt er nu en dan iets vast. Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog wel een jonge snaak, maar schiet ik ook nog altijd raak? Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een knappe heer, mijn buik heeft wel een maatje meer. Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog steeds een Don Juan maar bak ik er ook nog iets van? En ja, oprecht, het mag gezegd, vijftig jaar, da's wonderbaar, al is en blijft het toch wel raar...

Vrede in de grote stad...

Vrede in de grote stad... Beste haardvuur-filosoof... Zit je heel erg knus en lui in je lederen fauteuil? Is je buikje vol en rond? Is je geldbeugel gezond? Nestel je maar bij je vuurtje voor je filosofen-uurtje. "Vrede in de grote stad", is 't daarover dat je 't had? Voor veel rijken is 't woord "vrede" slechts een speeltje voor rede. Als je arm of eenzaam bent, al die regels niet goed kent, als je steeds opnieuw moet vechten voor je meest banale rechten, als je last hebt van je buren door de veel te dunne muren, als je 't stad niet kunt ontvluchten en alleen berustend zuchten, als je nergens schuilen kan, ja, waar is die "vrede" dan? "Vrede" is een heel mooi woord, dansend op een heel dun koord.

Als iedereen perfect zou zijn...

Als iedereen perfect zou zijn.... Niemand is perfect geboren, soms gaat er een vijs verloren, of valt er een hoekje af, we zijn soms wel een beetje maf, er zijn ook wel wat kosten aan, de geest kan soms aan 't wankelen gaan, we zijn al eens wat raar gestoord, en doen niet alles zoals 't hoort, en 'k geef het toe, het is wel waar, we doen soms écht een beetje raar. Maar zeg nu zelf, mijn beste vriend, heb ik daarom die straf verdiend? Is 't vertrouwen nu vergaan, is de vriendschap heengegaan? Als niemand nog een fout zou maken, als er nooit iets stuk zou raken, als er niets verloren gaat, als alles keurig netjes staat, als niemand zich nog zou vergissen, niemand ooit een kans zou missen, iedereen steeds doet wat moet, en niemand nog onnozel doet, wat valt er dan nog te beleven? Waar kun je dan nog naar streven? Dus zeg ik U, mijn beste vriend, dat is wat ik er zelf van vind: Als iedereen 'perfect' zou zijn, 't zou een héél saaie wereld zijn!

Letters vloeien

Letters vloeien ... Letters vloeien, woorden groeien. Woorden stromen, zinnen komen. Zinnen worden een verhaal. Oh, hoe heerlijk toch, die taal!

Pleidooi voor vrije meningsuiting.

Pleidooi voor vrije meningsuiting Als je praten gaat met mensen over 't leven dat ze wensen, over angsten, over dromen, over al wat nog zal komen, laat hen vrij en open spreken zonder hen te onderbreken, luister dan naar wat ze zeggen, vraag hen om het uit te leggen. Ben je bang om het te horen, zijn er woorden die je storen? Heb je zin om 'stop!' te zeggen, om hen 't zwijgen op te leggen? Weet je dan ook wat je stoort in die anderen hun woord? Misschien wil je dat ze zwijgen omdat zij je rust bedreigen. Als je naar jezelf gaat kijken zal daaruit misschien wel blijken dat je, als je eerlijk bent, zelf niet steeds je waarheid kent. Ben je zelf niet wat verdoofd, weet je wat je écht gelooft, niet te vlotjes accepteert wat men jou ooit heeft geleerd? Maar als je toch zeker bent, en je eigen waarheid kent, handel dan zoals het hoort en neem dan ook zelf het woord. Spreek dan moedig en oprecht als je zelf je mening zegt. Doe het krachtig als het moet, maar wees eerlijk, doe het goed!

Wie 't schoentje past...

Wie 't schoentje past... een - hopelijk fictief - verhaaltje... Welsprekend betoog door Dhr. Verneuken, self-made ijdeltuit, advocaat en vooraanstaand lid van de "Orde van de Mediageile Maffiahoeren". "Beste mensen, kom eens hier, beste mensen, luister even. Ik wil jullie iets vertellen en een beetje uitleg geven. Wij hebben een nieuwe orde: "Mediageile Maffiahoeren". Onze meest geliefde sponsors, dat zijn cocaïne-boeren. Och, ik weet het, 'k kan 't goed zeggen, ik krijg alles mooi verwoord. 'k Sta soms moord en brand te schreeuwen als er onschuld is vermoord. Maar ik moet het toch bekennen: van de onschuld van een stakker, daar trek ik me niets van aan, daarvan lig ik echt niet wakker. Slachtoffers, die zijn bijkomstig - nevenschade, geen belang! 'k Zoek naar procedure-fouten, wees alvast beducht en bang! Als ze óns kind niet drogeren, maar alleen die van de anderen, wat zou ons dat kunnen schelen, waarom zou dat iets veranderen? Misdaad loont, dat is geweten, criminelen moeten vrij, en als wij ze kunnen helpen, zijn we apetrots en blij. Och, ik wil het eerlijk zeggen, wij doen af en toe alsof, en als jullie ons geloven, vinden wij dat nog zo tof. Nee, wij hebben geen scrupules, dat kan je toch niet verbazen. Medeleven en ethiek, da's echt iets voor domme dwazen. En Justitia, mooie vrouwe, wel, die dame die is blind. 't Is een horde advocaten die het spel toch heel vaak wint. Jullie weten het toch wel: recht is geen rechtvaardigheid. Recht dat is een dolle strijd, vechten voor de aardigheid. En voor 't grote geld natuurlijk, ja, daar doen we alles voor. Als we schreeuwen over onrecht, dan is dat komedie hoor. Wees nu toch eens rustig zeg, wij verachten die ethiek. Da's voor ons maar stom geleuter, daarvan worden wij echt ziek. Geef ons maar die misdaadcenten, geef ons maar het grote geld, geld verdienen, kassa, kassa, dat is waar ons hart voor smelt. En natuurlijk ook de aandacht, onze naam die wordt genoemd. Goed of slecht, wij willen winnen, daardoor worden wij beroemd. Of berucht, wat kan 't ons schelen? Winnen geeft ons heel veel macht, ook als misdaad dan beloond wordt, en rechtvaardigheid verkracht."

Het einde van een mooie dag.

Het einde van een mooie dag. Het einde van een warme dag, een zonnedag op 't strand. De avond keuvelt zacht voorbij, en streelt het warme zand. Hoe heerlijk toch die zachte gloed, de geuren van de zee, de kleuren van de avondzon, die dans van rust en vree. Hoe vriendelijk dit tafereel, die eindeloze kust, en na de drukte van de dag, hoe zalig toch die rust. Een dag die aan 't verglijden is opdat de nacht kan komen, die zand en zee sereen omhult en reikt naar verre dromen. En morgen weer opnieuw een dag, vervuld van zonnekracht die 't strand verheugd tot leven wekt, de zee in al haar pracht !

Opleiding

Basiscursus Verhalen Schrijven,
Schrijfschool, Gent,
september - december 2016

Basisjaar Literair Schrijven,
Creatief Schrijven vzw, Antwerpen,
september 2016 - mei 2017

Publicaties

Gedicht 'De trein van de vooruitgang...' in VERZiN 2016-04,
met dank aan Vitalski

Prijzen