‘Vaarwel, Emiel, ik ga nu dood. Het is hard te sterven als de lente komt, maar ik ga in vrede, heb geen nood.’
De onlangs overleden Vlaamse kleinkunstenaar Will Ferdy zong deze woorden in zijn lied ‘De stervende’, een vertaling van het chanson ‘Le Moribond’ van zijn beroemde landgenoot Jacques Brel.
‘Onze pa’ hield van muziek, alle muziek. Zelf besefte hij amper welke schat aan kennis en waarden hij hierdoor, voor het leven, aan zijn kinderen doorgaf.
Kinderliedjes, negro-spirituals, marsmuziek, operette aria’s, straatairtjes, levensliederen, Duitse schlagers, Franse chansons, Amerikaanse crooners, Engelse folksongs, Nederlandse en Vlaamse kleinkunst, opera, jazz, noem maar op, alles kwam aan bod.
Hij speelde zelf piano en kon een deuntje dat hij net gehoord had in een mum van tijd naspelen.
Met zijn kinderen op of aan de arm stapte hij rond bij het zingen van vrolijke marsmuziek. Menig kleinkind viel, onder het neuriën, in zijn sterke armen vredig in slaap.
Voor dag en dauw trok hij meer dan veertig lange jaren naar zijn werk als fabrieksarbeider. Als manusje van alles ging hij na zijn dagtaak en in de weekends nog aan de slag om wat bij te verdienen of een of ander goed doel te steunen.
Zijn zachtaardigheid en hulpvaardigheid werd legendarisch, maar hij bleef zijn simpele zelf.
Tijdens een stille nacht, op een drieëntwintigste december, veertig jaar geleden stierf vader een zachte dood. Hij ging in vrede. Hij was een eenvoudige man, maar op zijn uitvaart was geen stoel meer vrij in de immense kerk en een grote menigte volgde rechtstaand de dienst. Nadien kreeg de familie van menigeen te horen dat er zelden zo een mooi afscheid van iemand werd genomen en wat een prachtige muziek …